Γυρίζω την πλάτη σ' εκείνη
που προσπαθεί να γείρει το άτριχο κρανίο της
στον πονεμένο ώμο της νοσταλγίας μου
Έτσι περνώ τις μέρες μου στην πείνα
και τα βράδια με χορταίνουν ολόκληρη
χωρίς να χρεώνουν τίποτα πέρα από το εύλογο
Την μοίρα ...
«Εδώ είμαι πάντα, περιμένοντας τον επόμενο σεισμό.
Κατόπιν υποκύπτω στα πολλαπλά συντρίμια με χέρια γεμάτα ανεπιθύμητες προσμονές. Στο τέλος μεταφέρομαι στην πρώτη εφημερεύουσα χαράδρα. Εκεί απολαμβάνω την αγρυπνία μου με στόμα άδειο από παραλληλισμούς ενώ ο μαέστρο με νανουρίζει με την πιο ερωτική ιστορία κατολίσθησης. Και όσο μέσα μου γκρεμίζονται οι νωθρές πτώσεις τόσο ανασταίνομαι έσχατη πολέμαρχος της ομαλής κυκλικής κίνησης.
Καταλαβαίνεις;
Παρουσία αναγκαστική είμαι και επιμένω στην εφεύρεση της καταστροφής μου. Οικολόγος της απουσίας μου δηλώνω αλλά ποτέ δεν με πήρα στα σοβαρά.
Τι να πω. Πάντα αγαπούσα τις ιστορίες αφανισμού των επιλογών»
τελείωσε κοιτώντας τα μικρά λυγερά χέρια της.
«Εγώ από την άλλη μεριά πάντα ανεύθυνη ήμουν. Περιπλανώμενη από καταυλισμό σε καταυλισμό αποφεύγω την άμυνα, μισώ την επίθεση. Μου προκαλεί ναυτία η περιστροφική κίνηση των ανθρώπων» απάντησα με την άνεση που μου δίνει η κοσμοπολίτικη λύπη μου.
«Κι όμως κάποιες φορές βλέπω την μοίρα να γυμνώνει τα δόντια, γέρικη μοναχική λύκαινα.»
Όταν άρχισε να βγάζει πέτρες από τα μάτια μας δεν άντεξα.
Την αγκάλιασα αγνοώντας
τον κόσμο που μας παρακολουθούσε κρεμασμένος από τις χειρολαβές σωτηρίας και της ψιθύρισα
«Και έρχονται στιγμές που ενθουσιασμένη παρακολουθώ το βλακώδες πεπρωμένο να κάνει γαργάρα όλα εκείνα που δεν προέβλεψε»
Μαρία Ροδοπούλου
4 σχόλια:
οταν οι μοιρες ηχουν τις σαλπιγγες
δεν μπορεις πια να επικαλεστεις τιποτα, ουτε να εξευμενισεις ,ουτε να διωξεις νεκρους, νυχτα η μερα...
πολεμας και σαν ζωο βουβο
ζεις και πεθαινεις , μονη σου επιδιωξη η επομενη ανασα...
καλημερα.
Μου θύμισες ένα πολύ παλιό ποίημα μου με τα λόγια σου.
"Στης νύχτας τα ξέφτια ,
τα τύμπανα του Πολέμου για μια φορά ακόμα ηχούν ,
αλαλάζουν οι ματωμένες αρένες του Κόσμου,
Κοίτα , μέσα από την ομίχλη
που τα πεπρωμένα μας μουρμουρίζει,
ανασταίνονται οι Πολέμιοι της Γέννησης μας
μέσα στις μαύρες σελίδες
μιας γυμνόστηθης μοίρας
τεκνοποίησα τους Δαίμονες της Ζωής μου,
Στα χέρια μου τους κράτησα,
Θάνατο προσδοκούσα πριν στα βιβλία τους γραφτώ
Ποια ήμουν και δεν έτυχα ;..."
Ευχαριστώ σε ...
Την καλησπέρα μου.
Καλά Χριστούγεννα .Ζεστά κι αγαπημένα μοιρασμένα.
Πάντα με θύμιση κι εκτίμηση
http://ligery.pblogs.gr/2010/12/syntaxidiwth-esy-lathrepibath-stoneiro.html
Λυγερή με το όνομα που θυμίζει γλυκό αγέρα της άνοιξης
Καλά Χριστούγεννα, τρυφερή μου, σε σένα και τις πανέμορφες κόρες σου. Υγεία και αγάπη πάνω απ' όλα
Σε φιλώ :)
Δημοσίευση σχολίου