1η μέρα Κατολίσθησης

Τόσους ωκεανούς
επώνυμου τρόμου
διέσχισα
για να καταλήξω στην φρίκη
του Κανένα

Έλαμπε ανύποπτη η μέρα
ή, απλώς, είχε αποφασίσει
την ανήξερη να υποδυθεί

τα παιδιά έστεκαν στον δρόμο
με το βάρος μας στους εύθραυστους ώμους
εκτός από ένα
ανυπάκουο χόρευε το τέλος
στο πέτρινο πεζοδρόμιο
πάνω σ ‘ ένα συφοριασμένο πατίνι

όλοι εμείς βράζαμε
την αναμονή σε ένα ηλεκτρικό μπρίκι

κανείς δεν είδε τις φλέβες
που ξάφνου σκουλήκια γέμισαν
ούτε ένας μικρός χρησμός
δεν παρενέβη
κι όλες οι προφητείες
κούρνιασαν μαστουρωμένες
στο τριχωτό στόμα
ενός κατώτερου διαβολάκου

με τα μάτια στραμμένα στον υπόνομο
λάβαμε το «χρίσμα»

κι εκείνη
χαϊδεύοντας την τρυφερή κοιλιά
νεκρού αγοριού
στην σοφίτα ανέβηκε

μετέωρη
στείρα
τρελαμένη της προσμονής

ποιος τώρα θα βυζαίνει
το αίμα
που τρέχει από τα χείλη

ακόμα κι η δυστυχία
περνάει από έλεγχο
στα πορθμεία του θανάτου

εκείνη
δεν επιλέγει ν’ ακολουθήσει  
όσο ακόμα πρόσημο
έχουνε οι μέρες

Χειρότερο από το μίσος
είναι ο οίκτος
σκέφτηκε
τραβώντας το παραβάν του πόνου

Εξάλλου
τόσους λυγμούς ίσαμε τώρα άντεξε...



Μαρία Ροδοπούλου


Υ.Γ.

Ευχή για το 2019...

Μακριά από εμάς η φρίκη
ο τρόμος
κι οι λυγμοί...

Είθε να είστε όλοι καλά

Η Ιουλιέττα ακόμα ζει

Καληνύχτα σας, είπε η Ιουλιέττα,
σβήνοντας το φως στα μάτια του Ρωμαίου

2η μέρα κατολίσθησης

Με άδειο γεμιστήρα
παρέδωσε η μοίρα
τ’ όνειρο

Σαστισμένη
άνοιξε τα χέρια διάπλατα
σφηκοφωλιά το μελίσσι
καινούργια φορεσιά ο κόσμος
μαζί της έφερε δώρο
παγωνιά
όλα λιώνουν
σ’ έναν της φρίκης οργασμό
ψηλή 
ευθυτενής
με εξημερωμένη πείνα
κι έρωτες τακτοποιημένους

~ κοιμήθηκαν τα παιδιά
ας πλαγιάσει κι ο πόνος ~

κι ο θάνατος
απόμακρος
κολλημένος στα γερασμένα στήθη
του μέλλοντος

Ρουφάει μέλλον για να σκοτώσει το παρόν

γυναίκα σε τιμή ευκαιρίας
στο παζάρι της ευδαιμονίας

έτοιμη για θερισμό
ανίδεη του πόνου
όπως ένα αδέσποτο σκυλί
τριγυρνά κάτω από την βροχή
με την ανάγκη
στα ματωμένα πέλματα

και ξάφνου
άοπλο σέρνεται
μουσκεμένος αμνός
πάνω στα έρημα στήθη

έχει μείνει μισό μπουκάλι λήθη
στο χαλασμένο από χθες ψυγείο

μονορούφι  θα κατεβάσει
τις μνήμες
κι ας ξέρει ότι σακάτισσα
θα ξυπνήσει στον τρόμο

Εξάλλου η φρίκη
λατρεύει τους ταπεινούς


Υπομονή
κοντεύουμε στην πίκρα

Μαρία Ροδοπούλου

3η μέρα κατολίσθησης

Βαραίνει η μοίρα μας
προγνώσεις

Τα χέρια της λύνονται
στο ύψος των ματιών τους
Άλαλη μπροστά στην πείνα
Πάει καιρός που οι πορτοκαλιές ανθίσανε
αλλά το άρωμα δεν φτάνει ίσαμε εκεί
η χίμαιρα όλο και πιο δυνατή
τις ελάχιστες πια μυρουδιές
τσακώνει
τις σαβανώνει
κι ελεύθερες τις αμολάει στον κόσμο
αλλά δεν έχει χρώμα το νεκρικό σεντόνι
ούτε καρπούς προσφέρει
Διάτρητο φέρεται
στους άδειους δρόμους
κι ό, τι με χάρη στον κόσμο ερχόταν
νωχελικά δίδεται στο σκότος

Πάνε μέρες πια
που το χάσμα μεγαλώνει
Ό, τι νέο γέρασε
κι ό, τι καινούριο εφθάρη
κι εκείνη τις ώρες γδέρνει
χαρίζοντας άλλοθι στην ελπίδα
Λες κι η απατηλή ομορφιά της
ξάφνου θ’ αποκτήσει σχήμα…

Ύστερα
πολύ ύστερα
την στέρηση θ’ αναπολήσει
Κι ό, τι γύρω της φορούσε ψεύδος

γυμνό θα κατεβάσει την αυλαία






Μαρία Ροδοπούλου