24 Απρ 2019

Forgetfulness by Hart Crane

Σαν τραγούδι είναι η λησμονιά
που τριγυρνά ελεύθερη
από μέτρα και σταθμά
Ένα πουλί η λησμονιά
συμφιλιωμένα τα διάπλατα
ακίνητα φτερά του
Ένα πουλί
που επιπλέει
στον άνεμο νωχελικά

Νυχτερινή βροχή η λησμονιά
ή μια παλιά στο δάσος κατοικία
ή απλώς ένα παιδί

Είναι λευκή η λησμονιά
όπως ένα δέντρο που πεθαίνει
Κι ίσως προκαλεί τις προφητείες
ή θάβει τους Θεούς

Μπορώ ακόμα να θυμάμαι τόση λησμονιά


Απόδοση στα ελληνικά Μαρία Ροδοπούλου



Forgetfulness is like a song
That, freed from beat and measure, wanders.
Forgetfulness is like a bird whose wings are reconciled,
Outspread and motionless, --
A bird that coasts the wind unwearyingly.

Forgetfulness is rain at night,
Or an old house in a forest, -- or a child.
Forgetfulness is white, -- white as a blasted tree,
And it may stun the sybil into prophecy,
Or bury the Gods.

I can remember much forgetfulness.

Hart Crane


6 Απρ 2019

Δράση - Αντίδραση just for fun! O tempora o mores !


Δύο σκέψεις αυστηρά συνδεόμενες μεταξύ τους αλλά και με τον αφαλό τους.

1ον

Δρω μες στις μαλακοσυντηρητικές μικροαστικές ζούγκλες ανθρώπων
αλλά δέχομαι να πληρώνομαι από τους βαρβάρους για τις πολύτιμες
υπηρεσίες μου.
Αντιδρώ επειδή πρέπει ως μοντέρνα στοχαστική και πλήρως ακυβέρνητη σκέψεως
και ορθολογισμού ενάντια στην προφανή κι αναμενόμενη δράση της ζουγκλοειδούς κοινωνίας
όχι γιατί έχω σοβαρά επιχειρήματα αλλά διότι μου το επιβάλλει η μικροαστική μου αντίληψη περί post modern and post realism τέχνη και τα πτυχία μου πάνω στην οικονομική θεωρία της ανθρωποφαγίας. Όμως είμαι ευαίσθητη.
CEO - πρώτοι στην λίστα ψυχοπαθών.
Όμως δεν φταίω εγώ, φταίνε οι "ζούγκλινοι",
διότι γεννήθηκα στον "αναρχικό όρχι του Πλούτωνα"
και με μετέφεραν στο "καπιταλιστικό αιδοίο της Αφροδίτης" δια της βίας.
Τελικά για όλα φταίει το ψυχοσωματικό σεξ.
Η αρχιτεκτονική του τίποτα που δομείται πάνω στο κενό
μου ταιριάζει απόλυτα, επειδή είμαι αποδιοργανωμένη
και δρω - αντιδρώ για την πλάκα μου.
Και κάπως έτσι περνώ την ζωή μου.
Μεταξύ δράσης και αντίδρασης γιατί γουστάρω and its fun!

Στο ενδιάμεσο τραβάω και μια άνευ αιτίας μαλακία αυτο-επιβεβαίωσης
έτσι διότι γουστάρω, re filo!

O tempora o mores



Με αφήνουν άφωνη οι εξαγριωμένοι οπαδοί των πολιτικών κομμάτων σε σημείο που σκέφτομαι ότι  οι άνθρωποι λογικά βγάζουν μεροκάματο. Για ποιον λόγο άλλωστε να υπερασπίζεσαι τη μία ύαινα ή το άλλο τρωκτικό ή το δείνα όρνεο αν δεν υπάρχει προσωπικό όφελος;  Δεν μπορεί, σκέφτεσαι μικροαστικό μου φιδάκι, κάτι καλό θα βγει για τη πάρτη μου απ όλη την μοντέρνα ιστορία του Τιτανικού συνδυασμένη με τον μύθο Σόδομα και Γόμορα έστω και αν είναι μόνο να ακουμπήσω στα χείλη μου για λίγο το γκράαλ του κέρδους, της ηδονής, της ευαρέσκειας και της ματαιοδοξίας που προσφέρει η απόλυτη εξουσία πάνω σε ζαλισμένα, πεινασμένα (μάλλον για τα ίδια πράγματα) ανθρωπάκια. Και το βράδυ που ξαπλώνεις μετράς τα γευστικά αλλά λιγοστά αργύρια σου με λαχτάρα και προσδοκάς πότε αχ πότε θα γίνουν περισσότερα. Δεν ξέρεις, βρε κουτό φιδάκι, πως το είδος σου ποτέ δεν θα περπατήσει αλλά πάντα θα έρπει με τον φόβο ότι κάποιος κάπου κάποτε θα σιχαθεί να το κοιτάει και θα γίνει ένας μικρός λεκές που θα τον σκορπίσει το πρώτο αεράκι της αιωνιότητας; Αλλά κοιτάζεσαι στον λιγωμένο καθρέφτη σου και πίσω από σένα βλέπεις κι άλλους οπαδούς κι άλλους... που ακολουθούν εσένα αυτή τη φορά και ω τι γλύκα να νιώθεις ότι υπάρχει μια σάρκινη, πρόθυμη ουρά ... αν κι έχεις κι απ αυτή απλά τη δική σου προτιμάς να μη τη βλέπεις.
Μικρό κουτό μου φιδάκι, ήρθε η ώρα να κατηγορήσεις τον θεό που σ’έπλασε εύπλαστο, εύκαμπτο και έρποντα. Διαφορετικά, θα πρέπει να στραφείς ενάντια στην ουρά. Όχι την εξ αγχιστείας αλλά την εκ γενετής. Βέβαια τι να κάνεις κι εσύ; Συντάσσεσαι με τα "ήθη" των καιρών.
Ξοπίσω σου εξάλλου μια στρατιά οπαδών οποιοδήποτε σκοπού, αιτίας, και κάλπικης ιδεολογίας.

Περαστικά μας κι εις ... χαμηλότερα (υπέδαφος δλδ)





 Μαρία Ροδοπούλου

2 Απρ 2019

Άλυτο


Κάθε φορά έτρεχε να εξιλεωθεί
στην πραγματικότητα
Ίσως επειδή μύθοι την θήλασαν
και δεν έμαθε ταπεινή να είναι
όταν σε δείπνο
ο θάνατος
τα μάτια της καλούσε
Κάποτε κλαίει
για κείνους τους καταδικασμένους
που αναίμακτα γνωρίστηκαν
αλλά τώρα σκέφτεται
να περπατήσει στον ουρανό
και να στείλει στο διάβολο
όλους τους αθώους
που αλυχτούν στο  άλικο κατώφλι της

Η μόνη της επιθυμία είναι να μην λύσει ποτέ το αίνιγμα




Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive