Αχ Ελένη
ακόμα πουκάμισο κενό είσαι
επιμένεις την οργή να φοράς στις μανσέτες
και η λύπη σου πουθενά δε χωράει
διάφανη πανώρια κόρη
που ακόμα στην αγκάλη σου
ερωμένους νεκρούς φέρεις
Κανείς δεν
έχει για σένα χύσει
ένα δάκρυ
ούτε καν η ιστορία
πόσο μάλλον οι
θνητοί...
"Περαστικέ, η κόψη σου περισσεύει
και η ματιά σου είναι λιγοστή,
τελικά ποτέ δε
χώρεσα στη μοίρα
που οι άλλοι για μένα κατασκεύασαν
Κι αν αδύναμη στάθηκα
με τα δικές σου ιστορήσεις
τότε μάθε τούτο
οι φλέβες μου είναι πιο δυνατές
ακόμα κι από το αίμα που μέσα τους κυλάει
Διότι όλα φύλλα φθινοπωρινά
που φοβισμένα αγκαλιαστήκανε
μόνο και μόνο για να σκορπίσουνε
με την πρώτη του χειμώνα ψυχρή ανάσα
Τους μύθους χάρισα εδώ κι αιώνες
οι παλιοί μου φίλοι κι ερωμένοι
πετρούλες ανήμπορες
που με την πρώτη μπόρα
αλλού τη τύχη τους γυρέψανε
Κι εσύ διαβάτη
με το ανελέητο τόξο στη ματιά σου
αλλά με τη καρδιά στη παρειά χυμένη
σαν τον Αχιλλέα δεις
πες του
ακόμα καρτερώ του αηδονιού το αίμα
που μου 'ταξε στον Σκάμανδρο
μια νύχτα που θαρρούσε πως μέρα ήταν
Αλλά δες που πια εξελίσσομαι
σε μια οποιαδήποτε αδιάφορη μορφή
ενός νεκρού παρελθόντος
πάνω στα πλήκτρα μιας μετά-ανθρωπότητας
Μα δε στοιχίζει τίποτε
το αντίτιμο διαφορετικό
αλλά ο στόχος ίδιος
Ακόμα προς πώληση είμαι..."
Μαρία Ροδοπούλου
Εμπνευσμένο από το "Ελένη" Γ. Σεφέρης
