Γνωρίζω
τ’ άστρα
Γνωρίζω τ’ άστρα με το όνομά τους,
Αλντεμπαράν, Αλτάιρ
όπως γνωρίζω και το μονοπάτι
που παίρνουν στη μεγάλη
γαλάζια σκάλα τ’ ουρανού
Γνωρίζω των αντρών τα μυστικά
από την έκφραση των ματιών τους
Οι γκρίζες σκέψεις τους, παράξενες σκέψεις
με λυπήσανε αλλά με κάνανε σοφή
Αλλά τα μάτια σου
μού είναι σκοτεινά
αν και φαίνεται ολοένα να προσκαλούν
Δεν μπορώ να πω αν μ’ αγαπάς
ή αν δε μ’ αγαπάς καθόλου
Γνωρίζω πράγματα πολλά
αλλά τα χρόνια έρχονται και φεύγουν
και θα πεθάνω
χωρίς να μάθω το μόνο που λαχταρώ
I know the stars
I KNOW the stars by
their names,
Aldebaran, Altair,
And I know the path they take
Up heaven's broad blue stair.
I know the secrets of men
By the look of their eyes,
Their gray thoughts, their strange thoughts
Have made me sad and wise.
But your eyes are dark to me
Though they seem to call and call-
I cannot tell if you love me
Or do not love me at all.
I know many things,
But the years come and go,
I shall die not knowing
The thing I long to know.
Μετά
θάνατον
Τώρα
όσο τα χείλη μου ακόμα ζουν
οι λέξεις τους πρέπει ανείπωτες να μείνουν
Άραγε η ψυχή μου θα θυμάται
να τις πει όταν θα πεθάνω;
Αλλά ακόμα κι αν ψυχή μου θα θυμάται
μη δίνεις σημασία, ακριβέ μου,
Τώρα ν’ αφουγκράζεσαι δεν πρέπει
και κατόπιν ν’ ακούς δε θα μπορείς
After Death
Now while my lips are
living
Their words must stay unsaid,
And will my soul remember
To speak when I am dead?
Yet if my soul remembered
You would not heed it, dear,
For now you must not listen,
And then you could not hear.
Μια προσευχή
Όταν πεθαίνω, άσε με να θυμάμαι
πόσο αγαπούσα το χιόνι σαν έπεφτε πυκνό
ακόμα κι αν σα μαστίγιο πονούσε
άσε με να θυμάμαι
πόσο αγαπούσα όλα τ’ αξιαγάπητα πράγματα
και προσπαθούσα να πάρω το κεντρί τους
με χαρωπά χωρίς ούτε μια πίκρα χείλη
ότι αγάπησα με όλη μου τη δύναμη
βαθιά μες απ’ τη ψυχή μου
αδιαφορώντας αν ραγίσει η καρδιά μου,
ότι τραγούδησα όπως τραγουδούν τα παιδιά
βρίσκοντας για όλα ταιριαστό ρυθμό
κι ότι αγάπησα τη ζωή για την ίδια τη ζωή
A prayer
When I am dying, let me
know
That I loved the blowing snow
Although it stung like whips;
That I loved all lovely things
And I tried to take their stings
With gay unembittered lips;
That I loved with all my strength,
To my soul's full depth and length,
Careless if my heart must break,
That I sang as children sing
Fitting tunes to everything,
Loving life for its own sake.
Μια
φαντασία
Η
φωνή της είναι σαν κρυστάλλινο νερό
που πάνω σε πέτρα πέφτει
μέσα σε δάση μακρινά και σιωπή γεμάτα
εκεί όπου η Σιγαλιά μονάχη της παίζει
Οι σκέψεις της σαν το λωτό
από ιερά ρυάκια ανθισμένος
κάτω από τις αψίδες του ναού
όπου η Σιγαλιά κάθεται κι ονειρεύεται
Τα φιλιά της είναι τα ρόδα
που λάμπουν όταν το λυκόφως είναι στην ακμή του
μες σε κήπο Περσικό κλεισμένα
όπου η Σιγαλιά αποκοιμιέται
A fantasy
Her voice is like clear
water
That drips upon a stone
In forests far and silent
Where Quiet plays alone.
Her thoughts are like the lotus
Abloom by sacred streams
Beneath the temple arches
Where Quiet sits and dreams.
Her kisses are the roses
That glow while dusk is deep
In Persian garden closes
Where Quiet falls asleep.
** Αλντεμπαράν – αρχαία αραβική ονομασία
για τον Αστερισμό του Ταύρου
** Ο Αλτάιρ είναι το ιδιαίτερο όνομα
του αστέρα α του αστερισμού Αετός,
η ονομασία προέρχεται από αραβική λέξη
Απόδοση
Μαρία Ροδοπούλου
