18 Αυγ 2015

Να αδιεξοδεί κανείς ή να μην...






Ποτέ δεν πρόλαβα ν’ αναζητήσω  αδιέξοδα
μόνα τους προσπέφτανε ικέτες στα ευλύγιστα γόνατα

ευρύχωρα με μεγάλα μάτια
στενά χείλη,
και κοκκαλιάρικα δάχτυλα

μασούλαγαν τις φτέρνες μου
καθώς διάβαινα τις οδούς με τις κατοικημένες κρεμάλες,
τους γελωτοποιούς και τους διασκεδαστές παντός καιρού
εξερευνώντας τον θαυμαστό κόσμο
Αχαρτογράφητη πορεία σε χαρτογραφημένους ανθρώπους
με τα ατίθασα πόδια σε πλήρη άρνηση

Σε κάθε γωνιά κι ένας οκνηρός ονειροπόλος
μ'έπιανε μονότερμα για το δικό του καλύτερο όραμα
απ’ όλων εκείνων που χορεύανε πάνω στις κρεμάλες
αλλά όταν τελείωνε τον ομολογουμένως εξαιρετικό μονόλογο
την έπεφτε για ύπνο  σαφώς καταπονημένος
από την μεγαλεπήβολη παραίσθηση
κι εγώ έμενα μ’ ένα ακόμα αδιέξοδο
να βυζαίνει το αίμα που έτρεχε από τα παραμύθια

Μικροέμποροι κι απατεωνίσκοι
ανεβαίνανε στους στύλους
με την χάρη και την γρηγοράδα της ύαινας
μεθυσμένοι από τον χορό του εκκρεμές
βαρούσαν παλαμάκια ρυθμικά
χωρίς να δουν τους στύλους που λύγιζαν
απ'το βάρος της ανόητης χαιρεκακίας
μέχρι που'σκαγαν στο έδαφος
σαν παραγινωμένα φρούτα
και τους ποδοπατούσαν
οι επόμενοι πρωταθλητές του στύλου
Γραφιάδες κι υπηρέτριες
σουλατσάριζαν αγκαζέ
και κάπου-κάπου χορεύανε βαλς
δίπλα από τα πεταμένα μαύρα παπούτσια
και τις γιαλιστερές χρυσές γόβες
ενώ λευκές πεταλούδες εγκατέλειπαν
πρόθυμα το χρώμα τους πάνω στα σάρκινα εκκρεμές
Στο τέλος κλαίγανε με την αναισθησία
της ακαταστασίας που προκαλούσαν
τα σαπισμένα ρολόγια
Οι υπόνομοι
τα κυριακάτικα δειλινά γίνονταν εκδότες
και με το καπελάκι στραβά βαλμένο
έσφαζαν τον κλεμμένο χρόνο
τον ανατύπωναν και τον ξεπούλαγαν
φουσκώνοντας σαν κουασιμόδοι γάλοι
από περηφάνια για το ψωριασμένο isbn
Αλλήθωρα ποιήματα
ραχιτικοί πωλητές
νεκρά διηγήματα

κι ένα δισάκι γεμάτο άγνωστες λέξεις

Μέχρι που τα πάντα σταματούσαν
οι δρόμοι άδειαζαν
οι κρεμάλες κατεβάζανε την αυλαία

και καθόμουν χάμω ανακουφισμένη
άνοιγα το δισάκι κι από μέσα του
ξεχύνονταν φρέσκοι ήλιοι
και ρίζωναν στα δάχτυλά μου

χωρίς copyright και σελιδοδεικτούμενα όνειρα
απαντούσα στο πάγιο ερώτημα των πανταχού
ηλίθιων
μωρών
και πεθαμένων κόσμων

να αδιεξοδεί κανείς ή να μην...


Μαρία Ροδοπούλου



Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive