Μασκαράτα

 Δεν αφηγούμαι ποτέ
την έκβαση μιας απόπειρας
Θα ήταν σαν να παραδεχόμουν
ότι έψαχνα το τέρμα
σ’  ένα αχυρώνα γεμάτο αφετηρίες
Οι άλλοι θα με κοιτούσαν περίεργα
και ο οίκτος στα φρύδια τους
- εκεί σέρνεται ύπουλος -
θα έβρισκε στο δόξα πατρί
την προσποίησή μου
Και κάπως έτσι
μασκαρεύομαι νερό
ίσα-ίσα να κυλάω ανώδυνα
στα επώδυνα χωρίς αποτέλεσμα ταξίδια
«ίχνος χώμα μέσα της»
 ακούω τα λούκια να ψιθυρίζουν
ελαφρώς απογοητευμένα
αλλά ποτίζω με εγκαρτέρηση
την σπουδαιότητα
της ματαιοδοξίας τους
Περιμένω υπομονετικά
να θολώσουν
τα σημαντικά και τ’ ασήμαντα
Εξάλλου όταν βραδιάζει
όλα το ίδιο μοιάζουν
Μόλις η κίνηση γυρίσει αλλού το βλέμμα
 θα γυμνωθώ των άχρηστων υδάτων
                     
                 άραγε τι κυλάει πιο γρήγορα;
                         οι σκέψεις ή ένας ορμητικός ποταμός;

Είμαι  εύπλαστος πηλός
στα εξαίσια χέρια του τέλους 

                              αλλά θα προσπαθήσω μια υπόσχεση
                                         να κρατήσω
 κάποτε                                                                 
θα σε κεράσω ένα παραμύθι
               καμωμένο χωρίς δράκους κάστρα
                           χωρίς πριγκίπισσες
                                   και βατράχους
                                        που ξέμειναν στην αναμονή

                          ένα παραμύθι
                                      χωρίς επίλογο

Μαρία Ροδοπούλου

Ο Μήνας των Ασφόδελων

 

Γεννήθηκε τον μήνα που ανθίζουν οι ασφόδελοι
Φιμωμένα μάτια και πάντα μ ένα κόμπο στα δάχτυλα
Πώς με λόγια να γράψει για λεπίδες
καμωμένες από ουρανών μελαγχολία;

Κάποτε θ αφήσει πίσω όλα τα θαύματα που δε ζήτησε
                        παρόλο όποιο μυστήριο της δόθηκε εκείνη διεξοδικά κι επώδυνα εξήγησε
                                                            αυτή είναι η μοίρα γυναικών
                                                                               που ονειροβατούν ανάμεσα σε κόσμους
           Και θα λούσει τα μαλλιά στους καταρράκτες της Νέδας
                    ξεπλένοντας θύμησες στο ποτάμι του είδους της
κάτω από την αστροσκόνη του λυκόφωτος
                 θα ερωτευτεί ξανά με μάτια πάντα σφαλιστά
                                                             αυτό είναι το πεπρωμένο γυναικών
                                                                         εκείνων που πρώτη ανάσα ύπαρξης
                                                                                πήραν τον μήνα των νεκρών νερών
πώς θα ήθελε να διασχίσει την νερένια γυναίκα
               κολυμπώντας ανάμεσα στους μύθους των θεών
                     τάζοντας τις λεπίδες της στ’ αθάνατα νερόφιδα
                                              φύλακες της αιώνιας γυναίκας
                   αχ πόσο θα ποθούσε το σώμα να ξαπλώσει
                               στις όχθες της Μητέρας                                         
μεθυσμένη από μοναξιά, νερό και αρώματα της νύχτας
           και το πρωί να ξεσηκώσει τ’ ανόητα πουλιά
                          στα στήθια της κοιμισμένα


αλλά γεννήθηκε τον μήνα που ο Ασφόδελος ανθίζει
                     κι όλα γύρω της πεθαίνουν

                                       Η αόρατη κλωστή που δένει την ύπαρξη με το σύμπαν
                                                                                     είναι αδιάρρηκτη
                                                                                             άπειρη
                                                                                        και τελικά θανάσιμη
                                                                                                  για γυναίκες σαν εκείνη



Μαρία Ροδοπούλου