31 Μαΐ 2016

Αλλήθωρη προσγείωση



Αερόστατο προσγειωμένο
στο καμπαναριό της διπλανής νύχτας
μ’ ένα στιλέτο στα πλευρά
με προμηθεύει θεατές
Καμπούρης ράφτης
ράβει το στόμα του
στ'αχαμνά της γης
όσο εκείνοι ψάλλουν ωσαννά
στην ψαριά
μιας μπαγιάτικης μέρας
Κρέμομαι
από ένα καπρίτσιο των καιρών
ενώ τριγύρω οι πέτρες
ανεμπόδιστες
με χτίζουν  γεγονός
Με ανήμερες ερπύστριες
οργώνονται οι επαναλήψεις
τι έδωσες και τι θα λάβεις;
κι εξάλλου τελείωσαν τα ψέματα
Στραβοκουμπωμένος
και σκεβρωμένος από αλήθειες
ο ορίζοντας
με προσπερνάει σφυρίζοντας

αδιάφορος
για την αλλήθωρη προσγείωσή μου



Μαρία Ροδοπούλου

21 Μαΐ 2016

Μια στωϊκή παρουσία



Κι ο θάνατος πάλι
μια παρουσία στωϊκή
κρυμμένη στη ντουλάπα

Δεν είναι χορηγός  
κι αδιαφορεί για τους κινδύνους
Δεν αρρώστησε ποτέ
αλλά κάποιες φορές στοιχειώνει
τις καμπάνες

Δεν εργάστηκε ποτέ
κι όμως αμείβεται απ’ όλους μας
αδρά

Ούτε ενδιαφέρεται
αν οργώθηκε ή χέρσο
έμεινε τ’ αμπέλι

Δεν σκιάχτηκε θεούς μηδέ διαβόλους
πιότερο διασκεδάζει

Καρτερική σκιά
κάποια μέρα
απλά παραδίδει
αυτοπροσώπως
το κλειδί της λησμονιάς

τινάζοντας στον αέρα
την καρφιτσωμένη
                                         στον ενάρετο τοίχο
 περιπέτεια

χωρίς ποτέ να νοιάζεται
από τι υλικό είναι το κάδρο
καμωμένο

Αυτό το δάσος έρημο
εκείνη η λίμνη παγωμένη
τίποτε δεν συνομωτεί
υπέρ ή εναντίον





Μαρία Ροδοπούλου

14 Μαΐ 2016

Επανάσταση





Κι αν κάποτε βγάλουν εκτός νόμου
την ατολμία
εμείς θα έχουμε κρυφτεί
στα ερειπωμένα αμπάρια
των άσκοπων νεανικών ονείρων

Εκεί θα κόβουμε ο ένας
τα νύχια του άλλου
και θα μετράμε τις μέρες
με τα γεννητούρια της αράχνης
που θα’ έχει στήσει φωλιά
στα πεσμένα φύλλα μας

θα χαϊδεύεις τη φουσκωμένη μου κοιλιά
καθώς θα μεθάμε παρέα με τους σκώρους
που θ’ ανοίγουν τρύπες
στα σωρευμένα νομίσματα
                     
τα βράδια
στα κρυφά
θα κάνω γροθιές τα χέρια
            για να προστατεύσω τ’ αγέννητα σου μάτια

θα πληρώνουμε τον χρόνο
όπως του αξίζει
με τρύπια κέρματα
και σκοροφαγωμένη δειλία

Θα κλαίμε μαζί με τις γυναίκες
που περιμένουν στον σταθμό
να γυρίσουν οι άντρες από τον πόλεμο
Χρειάζονται τα παράσημα
για τα νεκρά παιδιά

και θα ξελιγώνουμε στα γέλια τη μοίρα
αναμεταδίδοντας
ανόητες παροιμίες της αράχνης

Εγώ κι ο πατέρας σου
δυο πεινασμένοι άγγελοι
               που ταΐζουν επτά θεριά
και πέντε λιμασμένους θεούς

Αλλά εσύ
        που θα γεννηθείς στις τρώγλες
                  του θανάτου
και θα τρέφεσαι με άδοξες μάχες
κι αγορασμένα παραμύθια

Εσύ
να ξέρεις ότι
η επανάσταση
αναμάρτητη
στα μάτια σου θα μακροημερεύσει

χωρίς αποσιωπητικές προδοσίες
και ετοιμόρροπους ανθρώπους





Μαρία Ροδοπούλου

7 Μαΐ 2016

Το τελεσθέν παρόν



Ύστερα αποφάσισε
πως έπρεπε να παραχωρήσει
έστω και μια επιμνημόσυνη πεταλούδα
με κομμένα φτερά
στην λιμοκτονούσα φασαρία
Να μην την πουν άπληστη οι λέξεις
Ενσωμάτωσε, λοιπόν,
στην προσωρινή ιστορία
μια άβυσσο
 ήταν χρησικτησία πολλών δακρύβρεκτων αιώνων
κι ένα κομμάτι απραγματοποίητου
όλο δική της ιδιοκτησία
Έτσι για να εξισορροπήσει λίγο
ουρανό και κάποιες αναπάντεχες αφίξεις
Αλλά ήταν αδιόρθωτη
Κάποτε ξεχνιόταν
κι έβαζε σ’ ανάκληση τον άνεμο
και κάθε φορά αυτός ο προδότης
έντυνε με φθινοπωρινά την άνοιξη
Ισοσταθμίσεις, αγαπητή μου, φώναζε ο αθεόφοβος
ενώ αυτή μάταια πάλευε
να τακτοποιήσει την ακαταστασία
που’ χαν αφήσει πίσω τους
οι απροσκάλεστες πτώσεις

Ύστερα αποφάσισε
πως έπρεπε να δωρίσει
την μία και μοναδική
καταδικαστική απόφαση
στις πολυκατοικίες ανθρώπινων ελπίδων
Μια έντιμη, επιτέλους, κηδεία
της πλαστογραφίας αναθυμιάσεων
μακρινών ονείρων

Να μην την πει και άπληστη  
το τελεσθέν παρόν


Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive