28 Νοε 2017

18η ημέρα Κατολίσθησης





Φοβάμαι ότι κάποτε
μόνο η φρίκη
θα με νανουρίζει...


Και πάνω που είχαν αρχίσει τα σκυλιά να ησυχάζουν
φάνηκαν στον ορίζοντα πεινασμένα τσακάλια
Χιόνιζε εκείνη την ημέρα
λες και γιορτάζανε την γέννηση  ενός ακόμα αθώου
Ήθελε θάρρος να παραδεχτούνε
τον ερχομό ενός αιώνιου ταξιδιού
χωρίς αποσκευές στην πλάτη
παρά μόνο ένα κενό μνήμα
και μια μαραμένη φωτογραφία
στην ανώφελη τσέπη
Χαμένα μάτια
καμένα βλέφαρα
αλλά το πρόσωπο ακόμα ουρλιάζει
Κλειστές οι κουρτίνες
φριχτός ο θόρυβος από τα μαλλιά που πέφτουν
πλέκει γαϊτανάκι ο θάνατος
στην βεράντα της
Μια φιλική γλώσσα κοροϊδεύει τον τρόμο
Μην προσπαθείς να με βρεις στα όρια
της ανθρωπιάς με την σάρκα
φίλε μου
οι ώρες περνούν αλλά η πείνα μένει

Κι αυτή καράβι
που εξόκειλε σε σαπισμένο κόσμο


Μαρία Ροδοπούλου

21 Νοε 2017

Πρόσφυγας


Το δάσος με το πνευμονικό οίδημα
και το μασκαρεμένο σκιάχτρο
παράπλευρη απώλεια
Ο ποταμός σε δυσκαμψία οργής
με τις κοίτες του να κάνουν τα στραβά μάτια
μίζερο επίδομα ερημιάς
Τ οξυγόνο με συσσίτιο
σκλάβος η πραμάτεια μου
Σ ελαστικό ωράριο οι τριανταφυλλιές
Μαδημένα βήματα
Όλα εκείνα που κατεβαίνεις πλαγιασμένος
Σπασμωδικά πεζοδρόμια και πεντακάθαρα παγκάκια
Ασπρισμένοι τοίχοι δανεικοί τρελοί πλήρης περίθαλψη σκληρότητας
μας τελείωσε το πετρέλαιο κίνησης μηνύουν τα όνειρα
Θα ‘θελα να σου μιλήσω για τον έρωτα
αλλά
εδώ τρεφόμαστε με κουπόνια φρίκης
Έλιωσε η φωνή μου
από το οξύ εκδικητικού δέντρου
απόγονος μιζαδόρικων κασσάνδρων

κι η ζωή πρόσφυγας στα κλεμμένα μου παπούτσια



Μαρία Ροδοπούλου

5 Νοε 2017

19η ημέρα κατολίσθησης



Τίποτα δεν ξεγελά το παρόν
όσο μια καλή μπουκιά
από κάτι που αγάπησες



Η μνήμη έχει μια περίεργη ικανότητα
Μια αξιοθαύμαστη
ανελέητη
απάνθρωπη
ιδιότητα
Είναι επιλεκτική

Καθησυχάζει το παρόν
ξεγελάει το μέλλον
καλύπτει το παρελθόν
όσο χαϊδολογιέται αναίσχυντα
στα κουφώματα του γίγνεσθαι

ψιθύρισε στον τετράποδο φίλο της
με το μαχαίρι υψωμένο

Μη σε ξεγελάει το κτύπημα της καμπάνας

Άλλο ένα φάντασμα
που περπατά στον απόηχο της ευκαιριακής ελπίδας

Και η μνήμη

just another bitch in a heat

Όσο εμείς θα γεμίζουμε στομάχια
με το νεκρό σου γάβγισμα
αγαπημένε
πολύτιμε
χορταστικέ φίλε

Από σεβασμό
στο τέλος
δεν γλείφει τα δάκτυλα

Αλλά ο ήχος του συντρόφου της
που ξερνάει ψυχή
της θυμίζει την προσποίηση
της μετάνοιας
σαν την θεία Θέκλα
που κάθε Κυριακή έκλαιγε
τον νεκρό της σύζυγο

έχει ο καιρός ταΐσματα
πότε τρώω εγώ
κάποτε τρως εσύ
είπε στο άδειο πιάτο
στον επόμενο τόνο
θα ρίξω τα κοκαλάκια ζάρια
μπορεί μάγισσα να μην γίνω
αλλά θα αποφύγω την μετάνοια
σε μελλοντικές κρούσεις
μιας παρανοϊκής καμπάνας

τελείωσε γλείφοντας με μανία
ένα μικρό οστό...




Μαρία Ροδοπούλου



1 Νοε 2017

20η ημέρα κατολίσθησης





ένα αίνιγμα
και δυο κορμιά...
Προσπαθεί ακόμα
να ξεσηκώσει τις παροιμίες
εναντίον των γεγονότων




Φυσικά
δεν θυμόταν πως είχε ξεκινήσει όλο αυτό
Στεκόταν στην γωνία της κάμαρας
που μύριζε κλεισούρα
ανθρώπινο χνώτο
κάτουρο σκύλου
κάπου κάτι έχει περισσέψει
τα πιάτα στοιβαγμένα σε βρώμικο νεροχύτη
σαν τους εφιάλτες σε πάρτι σουαρέ
σκέφτηκε
η βρύση αρνείται να στάξει
να δροσίσει λίγο φρίκη
πυρετός
κι  ένας επαίτης αίματος ουρλιάζει
Απαντούν τα θεριά
κανείς δεν σώνεται
Η αδαμάντινη λογική της πραγματικότητας
χαράζει βαθιά
ο νέος πόνος είναι η γεωμετρική πρόοδος
των παλαιοτέρων
Σταμάτησε το ρολόι του τοίχου
να θυμίζει την αυγή
για να μην μιλήσουμε για τα κοιμητήρια
κακοραμμένα αστεία στα πρόσωπα
που στριμώχνονται στα τζάμια
ίσα-ίσα για να τραβήξουν μια βαθιά τζούρα
αίματος
Ο διάδρομος μέχρι την εξώπορτα ολοένα μάκραινε
μέχρι που άρχισε να συρρικνώνεται
τη μέρα που πτώχευσε η ζωή
Το βάζο μας στέργει σάπια κλωνάρια
ακατοίκητα γέρνουν προς το μέρος της
Ακριβώς απέναντι από το σπίτι της
υπάρχει μια ιτιά
είχε χαράξει τα αρχικά τους πάνω της
πώς θα μπορούσε να αγαπάει
χωρίς να πληγώσει κάτι
έστω και ένα μοναχικό δέντρο;
Τώρα κατοικείται
Δυο κρεμασμένοι στα κλαριά της
χορεύουν όλη μέρα
όλη νύχτα
δεν κοιμούνται
δεν ανασαίνουν
πεινάνε
πεινάνε πολύ
αλλά χορεύουν
ξυπόλυτη περπατάει προς το μέρος του
πάνε μέρες που δεν σηκώνεται
τον τραβάει με το ζόρι
βάζει τα χέρια στους ώμους
κι αρχίσουν να χορεύουν
αργά όμως
λικνίζονται αργά
Ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα
ν’ ακολουθήσουν τον χορό των κρεμασμένων

Η σύγκρουση με την απέναντι αλήθεια
πρέπει να είναι απόλυτα συγχρονισμένη
για να μην στάζουν απορίες τα μάτια

Γκρεμίζομαι
σκέφτηκε
πεινάω
σκέφτηκε
και συνέχισε να λικνίζεται
στην νωθρή αγκαλιά




Μαρία Ροδοπούλου




Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive