ένα αίνιγμα
και δυο κορμιά...
Προσπαθεί ακόμα
να ξεσηκώσει τις παροιμίες
εναντίον των γεγονότων
Φυσικά
δεν θυμόταν πως είχε ξεκινήσει όλο αυτό
Στεκόταν στην γωνία της κάμαρας
που μύριζε κλεισούρα
ανθρώπινο χνώτο
κάτουρο σκύλου
κάπου κάτι έχει περισσέψει
τα πιάτα στοιβαγμένα σε βρώμικο νεροχύτη
σαν τους εφιάλτες σε πάρτι σουαρέ
σκέφτηκε
η βρύση αρνείται να στάξει
να δροσίσει λίγο φρίκη
πυρετός
κι ένας επαίτης αίματος ουρλιάζει
Απαντούν τα θεριά
κανείς δεν σώνεται
Η αδαμάντινη λογική της πραγματικότητας
χαράζει βαθιά
ο νέος πόνος είναι η γεωμετρική πρόοδος
των παλαιοτέρων
Σταμάτησε το ρολόι του τοίχου
να θυμίζει την αυγή
για να μην μιλήσουμε για τα κοιμητήρια
κακοραμμένα αστεία στα πρόσωπα
που στριμώχνονται στα τζάμια
ίσα-ίσα για να τραβήξουν μια βαθιά τζούρα
αίματος
Ο διάδρομος μέχρι την εξώπορτα ολοένα μάκραινε
μέχρι που άρχισε να συρρικνώνεται
τη μέρα που πτώχευσε η ζωή
Το βάζο μας στέργει σάπια κλωνάρια
ακατοίκητα γέρνουν προς το μέρος της
Ακριβώς απέναντι από το σπίτι της
υπάρχει μια ιτιά
είχε χαράξει τα αρχικά τους πάνω της
πώς θα μπορούσε να αγαπάει
χωρίς να πληγώσει κάτι
έστω και ένα μοναχικό δέντρο;
Τώρα κατοικείται
Δυο κρεμασμένοι στα κλαριά της
χορεύουν όλη μέρα
όλη νύχτα
δεν κοιμούνται
δεν ανασαίνουν
πεινάνε
πεινάνε πολύ
αλλά χορεύουν
ξυπόλυτη περπατάει προς το μέρος του
πάνε μέρες που δεν σηκώνεται
τον τραβάει με το ζόρι
βάζει τα χέρια στους ώμους
κι αρχίσουν να χορεύουν
αργά όμως
λικνίζονται αργά
Ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα
ν’ ακολουθήσουν τον χορό των κρεμασμένων
Η σύγκρουση με την απέναντι αλήθεια
πρέπει να είναι απόλυτα συγχρονισμένη
για να μην στάζουν απορίες τα μάτια
Γκρεμίζομαι
σκέφτηκε
πεινάω
σκέφτηκε
και συνέχισε να λικνίζεται
στην νωθρή αγκαλιά
Μαρία Ροδοπούλου