22 Φεβ 2016

Απορία

Και τι κατάλαβες εσύ ποτέ
μου είπε ένα περαστικό όνειρο
από εκείνους που κοιμούνται μπρούμυτα
τις νύχτες με τα σεντόνια τυλιγμένα
γύρω από τους λυγμούς
αλλά σαν έρθει το ξημέρωμα
το ανταμώνουν ανάσκελα
χωρίς φίμωτρο στο γέλιο
έχοντας ήδη στείλει στον αγύριστο τη λύπη;

Μήπως ακύρωσες ποτέ
καμία σύμβαση δυστυχίας
με τους ενοικιαστές του τρόμου;
 




Μαρία Ροδοπούλου

19 Φεβ 2016

Binary Υποσχετικές


Αναπαράγομαι κάθε Παρασκευή
στους συνεδριακούς χώρους της ελεημοσύνης
Με παραδέχομαι ανάμεσα στα πλαστικά τασάκια
και στα θύματα του παρελθόντος
Ξετυλίγομαι πολυφορεμένη ταπετσαρία
σε γυψοσανίδες νέας τεχνολογίας
άλλη μία πεσούσα πλευρά στον βωμό της επιθυμίας
Και τελικά ποτέ δεν κατάφερα να ξεπεράσω
το DNA της γεωμετρικής προόδου των πόθων
Ακόμα κι οι πέτρες έχουν γίνει θρύψαλα
κάτω από το βάρος των ψευδαισθήσεων
και χαμπάρι η πυξίδα του ρεαλισμού

Είμαι η γελωτοποιός
μαζικής παραγωγής 
binary platform υποσχόμενης γης
και υποδειγματική κρατούμενη δεδομένων
που δεν χωρούν περαιτέρω εξαργύρωση

Ακάλυπτες εγγυητικές
ξεχειλίζουν τα μάτια πόλης
που με κερνάει δωρεάν συμπάθεια
καθώς ξεψυχώ χωρίς
UPS

στο μονοφασικό μονοπάτι της συνειδητοποίησης



Μαρία Ροδοπούλου

12 Φεβ 2016

Φτηνός επιτάφιος



Σε ακατάσχετη φλυαρία η δυστυχία
υποπέφτει συνεχώς σε ατοπήματα ένδυσης
και τα ευθύγραμμα φρύδια των κορεσμένων αστών
αποκτούν περισπωμένες ικεσίας
Με κατεβασμένα τα παντελόνια η υποκρισία
περιφέρεται ως φτηνός επιτάφιος
αγώνων που διεξάχθηκαν σε μια κόλλα Α4
Και οι ερωτήσεις των πεζοδρομίων
ανοίγουν
απροσπέλαστες χαράδρες απαντήσεων
Οι διάτρητες διαψεύσεις που στέλνεις
είναι γραμμένες σ’άλλη γλώσσα
απ αυτή που καταλαβαίνουν τα δάκρυα
Ανεμβολίαστη κυκλοφορώ με τους συντρόφους
με άβαφτα εντόσθια και μέτωπα
μες στους δρόμους ενός κόσμου
που στενάζει  κάτω από το βάρος
της ανατομίας του ψεύδους

Τουλάχιστον, δεν θα πεθάνουμε ταριχευμένοι
μες στις εξισώσεις των μεταρρυθμίσεών τους
Κι ας μεσουρανούν οι ενταφιαστές κι οι τρωγλοδύτες




Μαρία Ροδοπούλου

7 Φεβ 2016

Κι όμως Είμαι



Ένα καρό τραπεζομάντιλο
ανάμεσα στα λευκά του
το κόκκινο
εγώ
Δειπνώ τα κομμάτια των δρόμων
που κάποτε περπατούσα
η ιούδας
που τρώγει ασήμαντους αποστόλους
Ασήμαντες αφηγήσεις
για τις αιωρήσεις μου
Εξορία στα καταγεγραμμένα
και μια ξόβεργα
για τον θεό
που πάσχει από γεροντική άνοια

Από τον αγκώνα μέχρι τα δάχτυλα
χώμα
κι η γραμμή ζωής μέχρι τη γραμμή θανάτου
αίμα
σβήνουν το ταυτόσημο
ελπίζω
χωρίς να σβήνουν το σημαντικό
Δεν αναγνωρίζομαι
όμως
είμαι

κόκκινη
και κάνω κούνια
αγνοώντας την βαρυστομαχιά
απ’τα πεσμένα μήλα





Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive