27 Δεκ 2015

Το ταραχοποιό τίποτα






Αναπάντεχα
Θρήνο
μ’ έντυσες


Κι εσύ όπως πάντα
ένα μικρό ταραχοποιό τίποτα
τόσο ακίνητη
τόσο μαρμαρωμένη
τόσο λυπημένη
τόσο μα τόσο υπερβολική
που κανείς δεν σε είδε
ελάχιστη
ανεπανάληπτη
αιμορραγούσα ύπαρξη
πάνω σ’ ασπρόμαυρο καμβά

αχ κορίτσι μου
μικρό
κορίτσι μου
τεράστιο
ποτέ δεν διεκδίκησες χώρο
παρά μόνο
χάθηκες στον θρήνο των καιρών
αξεδιάλυτη των χρησμών
άχρηστη προφητεία
κι ανεκπλήρωτη προσδοκιών

κανείς δε πρόλαβε να σ’ αγαπήσει
παρά μόνο μια σαλτιμπάγκος μοίρα
μια τσιγγάνα άβυσσος

κι εγώ
που στο πλάι σου περπάτησα
κάποιες παλιές
ξεχασμένες
έγχρωμες
εποχές





Μαρία Ροδοπούλου

17 Δεκ 2015

Κέδρων Πολιτεία



Να με διακόπτεις
          όταν μακριά σου
 κλαίω


Και κάπου – κάπου
σ’αφήνω να περιπολείς
στις κενές μου παραγράφους

και να στέλνεις
             αχρησιμοποίητη σφαίρα
                          στους καταχραστές σταθμάρχες
                                              των έρμων βαγονιών
                                                  που ξεψυχούν οι εποχές μου
      
ποιος άραγε τους διόρισε
                         επίτροπο
                                στον θάνατο

 αυτοί
          που δεν έχουν ούτε μία φορά
                    τραβήξει τη σκανδάλη
                              δημοσία οδύνη
                            παρά μόνο εκσπερματώνουν
χολή στ’ αποχωρητήρια της ανικανότητας τους
                και το μόνο λευκό που έχουν
                                  στην ανάσα τους γνωρίσει
                                           είναι ό, τι έχουν αχώνευτο
                                                        ξεράσει
         στις ράγες των ευκόλων εννοούμενων
                                       διασταυρώσεων
                                                των θεατρικών τους πόθων

αλλά μην ανησυχείς
         ούτε για το αποκαλυπτικό σήμερα
          ούτε για το προφητικό χθες
 Δικός τους σπόρος
           δικός τους θερισμός
δική μας
            ακατάδεκτη 
                           γη                             
       

απέχουν πολλά μίλια λυγμών
                      από των κέδρων μας
   την  πλημμυρισμένη
                                   πολιτεία
                                               
                           αγάπη μου


Μαρία Ροδοπούλου                   

                                     

                                     ΥΓ.
                                       Καλές Γιορτές
                                           και να είμαστε πάντα

                                                        ακατάδεκτοι                                         
        

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive