28 Νοε 2007

Γυναίκα Μοναξιά




θα μαζεύει τις ανάσες της
στο στήθος του απόψε
σε μια μαργαριταρένια πολιτεία
εκεί που η νύχτα δεν έχει σημασία

-εγώ ψιθυρίζω κόψε αργά μα κόψε βαθιά-

μέσα από κύματα ονείρων για κείνη
παράσταση με νούφαρα θα στήνει

θα της χρωματίζει τα μάγουλα
με το δικό μου χρώμα
κάτω από ξένα αστέρια
θ' αφήνει δάκρυα σε νέο σώμα



Κι εγώ γυμνή ψιθυρίζω στον καθρέφτη
Κόψε αργά μα κόψε βαθιά

Οι χαρακιές απόψε στους καρπούς μου
Μαύρη θάλασσα και μια υγρή στεριά
Δαγκωμένα χείλη μα τα μάτια μου στεγνά

Όλη κι όλη Μια γυναίκα μοναξιά.


Μαρία Ροδοπούλου (c) 2007

18 Νοε 2007

μια μικρή νεκρή












Πάντα μεθούσα
με φόνους
που έραβα στα
μάτια των περαστικών
και με τις λέξεις
έλουζα το θάνατο
που γεννιόταν
καθε νύχτα εντός μου.

Με το αίμα μου
έδενα τα παπούτσια τους
και σφύριζα ανέμελα
στο θνητό εραστή μου.

Το ξέρεις πως πάντα
μια μικρή νεκρή ήμουν...


Μαρία Ροδοπούλου (c) 2007

16 Νοε 2007

ρόλοι


Με στόμα ραμμένο
διαβαίνω κόσμους
που ξάφνου
φύτρωσαν γλώσσες οχιές,
με χείλη κομμένα
μιλώ το πόνο μου
με τη νοηματική
της ματιάς μου

βυθίζομαι
στης Κλυταιμνήστρας τους ρόλους ,
ντυμένη πάντα το φόρεμα της Αντιγόνης,
πιπιλάω τις ξεχασμένες θυσίες,
φτύνω τους αλλόκοτους Θεούς
κι με τον Διόνυσο παρέα
ασελγώ πάνω στα αλλοτινά παραμύθια ,
που κένταγαν οι παρθένες Νύμφες,
χαροκαμένη μάνα γίνομαι
στις γοργόνες
που ψαλίδισαν τις ουρές τους
στις μαύρες παραλίες του Σήμερα.
Χωρίς ντροπή στολίζω με πικροδάφνες
τα Αγάλματα που ουρλιάζουν
εξω απο την πόρτα μου
και γυμνή χορεύω
πάνω στα Πύρινα Μάρμαρα
της ανθρώπινης Αλωσης !
Πάντα μου άρεσε
η μακαριότητα των πεθαμένων .


Μαρία Ροδοπούλου (c) 2007

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive