Εξομολόγηση

 

Έρχονται στιγμές που πιστεύω
ότι οι απώλειες των ματιών
και το αίμα που θεριεύει τους καρπούς
είναι αυτά που κάνουν
τις αμυγδαλιές να βιάζονται ν’ ανθίσουν
λες και θα προλάβουν οι ανόητες το χρόνο
και τα μαύρα νέφη απειλητικά πάνω
από τα εύθραυστα άνθη τους

αυτές κοιτούσα από το παράθυρο μου
για κάμποσα χρόνια
ανίσχυρη
θυμωμένη
ευάλωτη
και θλιμμένη
βλέποντας τον άνεμο να θερίζει
τα πρώιμα άνθη
και μισώντας κάτι που δεν έχει αισθήματα
σαν ένας ασήμαντος Δον Κιχώτης
χωρίς άλογο χωρίς ανεμόμυλους
και χωρίς Δουλτσινέα

έτσι απλά το όνομα να με χαζεύει
αγκαλιά  με την λευκοφορούσα Ειρήνη
που με ατενίζει με τα ψυχρά της μάτια
πάνω σε ένα σκονισμένο ράφι

κάτι εποχές που βρήκα κι εγώ να ζήσω
γεμάτες βαρυσήμαντες δηλώσεις
φανταχτερές φιέστες
δακρύβρεχτα ποιήματα

και με τόσους νεκρούς

κάπως έτσι αποφάσισα
ότι θα ζω μέχρι το τέλος της ζωής
στη φαντασία μου
εκεί όπου οι αμυγδαλιές
είναι πάντα ανθισμένες
εκεί όπου ο κακός βοριάς
δε γίνεται θύτης
όπου οι αδύναμοι είναι δυνατοί
όπου οι απώλειες δεν υπάρχουν πραγματικά
και δεν θ’ αναγκάζομαι
να κρατώ στη μνήμη μου
ημερομηνίες λήξης
εκεί όπου το αναπόφευκτο
το σκοτώνει η επιθυμία
και το όνειρο είναι η αλήθεια


την πραγματικότητα την αφήνω
σε όσους αντέχουν



Μαρία Ροδοπούλου

Υ.Γ

Ήθελα να σου πω χρόνια πολλά
αλλά για μια στιγμή βρέθηκα στην πραγματικότητα

Μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες

Είμαι φανατική
σαν την πόλη που προσκυνά τις χαρακιές μου
σαν το καρφί που ένας τρελός καρφώνει στον αγέρα
σαν την μύγα που λιγουρεύεται το μέτωπό μου
Μια μικρή ανέμελη σφαίρα
που αλλαξοπιστεί των κατευθύνσεων
από ένα  τραγικά επαναλαμβανόμενο
 αστείο της μοίρας

All directions are fucked up
Τhey don’t know
but the little sphere continues as nothing matters

Είμαι σταθεροποιημένη
σαν το ασάλευτο σώμα βυθισμένης Ατλαντίδος
σαν το παχύ στρώμα πάγου
οποιαδήποτε πρόσβαση απαγορευμένη
σαν τα δάχτυλα του χεριού μου που πάντα τα ίδια βγαίνουν
καμιά αριθμητική δεν είναι αποτελεσματική
σαν υπόγεια διαδρομή
που λαμβάνει μέρος στο επίγειο του σώματός σου

la ville de la lumière is lost and never found  

Είμαι η σταθερά της απογοήτευσης
σαν τον λιμό που επανέρχεται κάθε εκατό χρόνια
για να θυμίζει το ανίατο της δυστυχίας
Και σαν σταθερά αποκλείω τις μεταβλητές παρομοιώσεις
Μπορεί να περπατώ στα Ηλύσια Πεδία
αλλά δεν είμαι φως

Είμαι επαναλαμβανόμενη  
σαν πανάρχαια συμφορά
σαν εκπληρωμένη προφητεία
σαν την ηχώ από το παραμιλητό του άδειου ουρανού

Like the quest which is never the answer

Είμαι γυναίκα σαν όλες τις άλλες γυναίκες
ένα θλιμμένο αεράκι αλλά σαν κερί ποζάρω στα όνειρα
 Αεικίνητο σημείο σκοποβολής του ενός

αλλά

Αμετακίνητο κέντρο αγάπης του όλου


Μαρία Ροδοπούλου