18 Ιαν 2011

Απόλυση


Και κάπως έτσι φτάσαμε την ώρα μηδέν του έρωτα

Αιφνίδια επικαλέστηκα την σκέψη σου

όπως η πόρτα διάπλατα ανοίγει
από απρόσμενα δυνατή
ριπή του αέρα
- έχει ο καιρός ραπίσματα
κι εγώ λατρεύω στα βάθη των αιώνων
της θάλασσας τις ρυτίδες
Άσε με ν’ αγαπώ ό,τι δεν μπορώ ν’ απαλύνω-

Θα έχεις δώσει ολοήμερη αποβολή

στις προφάσεις
και θα στήνεις ενέδρες τώρα
στην στοιχειωμένη Τρικυμία
αλλά μόλις περάσει η ανάγκη
πάλι σε κάποιας Κίρκης
τα εργολαβικά γόνατα
θ’ αναθέσεις το γκρέμισμα

Εγώ
όπως πάντα μονότονη διαδρομή
Φορώ κάθε πρωί το ίδιο σώμα
Βάζω το στόμα στην σωστή θέση
Στρώνω επιμελώς την μάρτυρα κατηγορίας
ανάμεσα στα φρύδια
και αναγγέλομαι
συναρμολογημένη αξιοπρέπεια

Σε σκέφτομαι τώρα
Υπογράφεις την κλήτευση δήθεν ανέμελα
Κάνεις ζάπινγκ στις επιθυμίες σου
αποφεύγοντας τα τρέιλερ
για τα δελτία έκτακτων τελεσμένων

ή μικρός μικρός ονειρέψου, μονολογείς
ή αλλιώς ο λύκος θα είναι για πάντα πεινασμένος

Εγώ
Όπως πάντα μονότονο βήμα
Κάθε πρωί ντύνομαι τα μετρημένα
Πλέκω σε σφιχτή πλεξούδα τα πνιγμένα
Και ζω το πεπρωμένο μου στο έπακρον

Δίπλα στα αποξηραμένα μου μαραίνονται και τα χλωρά

Μας σκέφτομαι τώρα
Εγώ εδώ
να κεντώ το τετέλεσθαι
Εσύ εκεί
να αλλάζεις μανσέτες
στα γιατί

Και κάπως έτσι βρεθήκαμε άνεργοι
Μας απέλυσε η βροχή
χωρίς ούτε ένα όνειρο νοτισμένο
για ανήθικη αποζημίωση



Μαρία Ροδοπούλου

14 Ιαν 2011

Dark Poetry



Κορνάρω επίμονα
στην δυστυχία να μεριάσει
αλλά κωφή ηγέτης
στο σκήπτρο της φορά σκοτάδι

από νύχτα έρχομαι σε νύχτα οδηγώ
πάντα σε νύχτα φτάνω
και τα λευκά μου μάτια

από πίκρα τσιμπλιασμένα


Σπρώχνω επίμονα
την δυστυχία να μεριάσει
αλλά κωφή συγκάτοικος
στο πλευρό μου έχει ξαπλώσει

Όσο κυλούν κάτω απ' το χώμα
οι σκιές
τόσο θα κάνω χώρο
στην τυφλή μου ερωμένη

Κι οι δυο μαζί
μια γυναίκα Μοναξιά


Μαρία Ροδοπούλου

2 Ιαν 2011

Βόρεια Ώρα



Καθισμένος σε σαπισμένα Τρόπαια ο άντρας με τα κοινά χαρακτηριστικά
και το στόμα της λιανικής πώλησης του σύμπαντος μου έγνεψε να πλησιάσω.
Τα φλούδια από τα αλμυρά φυστίκια που μασούσε
σχημάτιζαν ένα ακατανόητο σχέδιο αλλά η κρυσταλλωμένη μέθη στο κέντρο του σπιράλ έδινε ένα νόημα τόσο μεγάλο όσο και η αφημένη χειραποσκευή στα βρώμικα κράσπεδα των ματιών του.
Στην άκρη των χειλιών του ακουμπισμένα τα ξέφτια ληγμένων ημερών και τα ρουθούνια του γιομάτα από λευκούς ουρανούς ανακούφισης.
«Μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα ...αχ Θεέ μου πάντα μέρα νύχτα μέρα νύχτα και εμείς σκουριάζουμε πάνω στα κρεμαστάρια εκείνου που θεμελιώνουμε και κατεδαφίζουμε στο πι και φι κάθε φορά που το χώμα μας σέρνει από την μύτη»
«Κάθε μέρα νύχτα μέρα νύχτα μαγειρεύω όμως κανείς μας δεν χορταίνει. Μην φεύγεις χωρίς να σε τρατάρω ένα φίδι, ένα μήλο ή τουλάχιστον ένα ζευγάρι κορδόνια να δένεις και να ξεδένεις ό,τι εσύ αγαπάς ή ό,τι μισείς. Δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη σημασία το μενού όταν οι τιμές για όλα τα πιάτα είναι οι ίδιες. Κάτι τέλος πάντων θα υπάρχει που μπορώ να σου δώσω για να έχεις να δικαιολογείσαι» μου είπε όταν με είδε έτοιμη να φύγω.
«Όλα δωρεάν σήμερα ακόμα και τα αναθεματισμένα παπούτσια που σχηματίζουν ένα άλυτο παζλ από εισόδους. Και αν καταφέρεις έστω και ένα μόνο ζευγάρι να συνθέσεις πέφτεις στην παγίδα νέου λαβύρινθου. Κάθε κομμάτι που προσθέτεις πολλαπλασιάζεται με τον εαυτό του και εσύ, άμαθη στα συμβόλαια εκχώρησης, θαρρείς πως είσαι η ιδιοκτήτρια εκούσιας αποχώρησης.»
«Γι αυτό σου λέω πάρε ό,τι θες αλλά τα καλύτερα είναι στο μέσον.
Κομμάτια εγγυημένης αμνησίας και στο διάβολο όλα τα ψίχουλα που καμώνονται μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα"
Καθώς ξεμάκραινα κοίταξα πίσω μου στα κλεφτά
"Μην φεύγεις. Η βόρεια ώρα σε αποζητά απεγνωσμένα. Μέρα νύχτα μέρα νύχτα. Είναι άγευστα τα όνειρα , ο φόβος σου μυρίζει και ξέμεινε η ομίχλη από επιστάτες » φώναξε με τις πατούσες του εφαρμοσμένες τέλεια σε όλα τα ακίνητα αινίγματα.

Μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα
μετακινούμαστε
χωρίς ποτέ να ξεσκονίζουμε την όραση
Κυοφορία λήξης σε δράση
καθώς ταλαντεύεται η ολοστρόγγυλη καμπύλη της
από το ταβάνι του πρησμένου δωματίου
Μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα
ψυχή αδειάζει
από τα πολυόροφα κτίρια παραπληγικών ματιών
Με πνευμόνια τρυπημένα
υπογράφει την μοναδική έξοδο που γνώρισε ποτέ
Θερμή χειραψία με το τέλος
ενώ γιορτές φτερνίζονται τα διπλανά μπαλκόνια
Και μετά
μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα
εσύ μου μιλάς με ποιήματα
για ποιήματα
που κάνουν στ' άπλυτα παρέα

Μαρία Ροδοπούλου


Η απελπισία, η μοναξιά και η λαθεμένη παράδοση σε μοίρα που δεν ράφτηκε για 'κείνους οδηγούν πολλές λαβωμένες ψυχές ειδικά τις γιορτινές μέρες να θεωρήσουν λύση την αυτοχειρία. Και δεν μπορώ να μην εξοργίζομαι με όλους εμάς τους υπόλοιπους. Ας δούμε λίγο πέρα από την μύτη μας που σνιφάρει ασύστολα
αδιαφορία, μίσος, κακία, φθόνο και μπόλικη αυτολύπηση.

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive