Κοσμικός Περίπατος

 Να υφαίνεις τον άνεμο
στου πεπρωμένου τον ποδόγυρο
                  ξεχνώντας μια πυγολαμπίδα στα μάτια του
να λησμονείς όσα πέτυχες
            και να γονατίζεις εμπρός στις αποτυχίες
                         αδημονώντας να φιμώσεις τα σύμφωνα τους
να χορεύεις στις ερημικές στέπες της επιθυμίας σου
           και να γευματίζεις στο βυθό
                                       μαγικής λίμνης
να μιλάς για τα δωμάτια που ψιθυρίζουν
                         τραγουδώντας δυνατά στη σιωπή
         να ζωγραφίζεις πάνω σ' αρχαίους πίνακες
και να τρως κέικ μ’ αμύγδαλα κι ανθόνερο
                  χαϊδεύοντας το καπριτσιόζικο κεφάλι των ημερών
                          
                              να στολίζεις με νεφρίτη
                                           το δέντρο της άνοιξης

να γητεύεις τον χειμώνα
                        και να παραδίδεσαι στο αποχαυνωτικό λυκόφως
                                          ενός συγκεκριμένου θέρους
να διαβαίνεις το μονοπάτι σου
             μέρα τη μέρα
                        και να φυσάς μακριά τα σκοτεινά νέφη

να ιχνηλατείς γαλάζια βουνά
                    και να ξεπερνάς πορφυρά ποτάμια

περιγελώντας τα βλέφαρα ξένων ουρανών
        

να ξέρεις ότι δε φταίει το τέλος
              αλλά οι άνθρωποι που αλλάζουν

να παραδέχεσαι το πέρασμα των εποχών
             αλλά πάντα να γράφεις ένα ποίημα
                                   για τον ιβίσκο
                                              που σε συντροφεύει στα όνειρα


σ ‘ αυτόν τον κοσμικό περίπατο
                   μαθαίνω να βρίσκω το νόημα
                         όταν γίνομαι το αίμα που κυλάει
                                         στις φλέβες του

περιφρονώντας όσους δεν σηκώνουν το πέπλο του ψέματος
                                     



Μαρία Ροδοπούλου


Υ.Γ

Καλές γιορτές σ’ εσάς και τους αγαπημένους σας
Εύχομαι τα "ρο" σας να βγουν αληθινά ...

Αδάμαστη

Τα ποτάμια που διασχίζουν τα βουνά
και το ξίφος στα χέρια ενός ρευστού πεπρωμένου

Αδάμαστη τεχνική
να γεμίζεις ένα σύμπαν σκότος
και παρόλα αυτά
να καρφώνεις γαλαξίες
στο γαλάζιο μπολερό του

Περπατά στη χορταριασμένη στέγη
                   μισογκρεμισμένης οπτασίας
πάνω στα μαύρα πλήκτρα περιορισμένης όρασης
                ανένδοτη επιθυμίας
                       για εκείνη όλος ο θρήνος
                                 είναι μονάχα ένα αυτί
                                       αφημένο στις κάτω νότες
μια κηδεία στα βλέφαρα
                 και ξεραμένο στο στόμα αίμα
                                  τι κι αν χάθηκε όλος ο κόσμος;
                ξεριζώνει τα φρύδια της ψευδαίσθησης
                           και σηκώνει το βέλο της παραίτησης

                                        νομίζεις πως όλα είναι απλώς μία μάχη;

όταν Πενθεσίλεια βαδίσει στα χλωμά γαμήλια σεντόνια
                             και μεθύσει στα δάχτυλα του φονιά της
                               - ασπρόμαυρη η αγάπη του
          στα στήθη της θα ξαποσταίνει ο νεκρός Αχιλλέας
                    κι εκείνη θα καλύπτει
 την αγαπημένη πτέρνα με δάφνη και πικραμύγδαλο

κι ας Σκύλλα σφραγίζει τη πλεύση
            κι ας Χάρυβδη καταβροχθίζει τα κύματα

                          Θυμήσου
στο θάνατο ανακαλύπτεις ποιος πραγματικά είσαι
                                           
                                    ή όταν κατεβαίνεις ένα δείλι
                                                στην κόλαση ηθελημένα...


Μαρία Ροδοπούλου