26 Μαρ 2011

Το ενοχλητικό αυτονόητο

Τόσο αυθεντικό το αυτονόητο
που άθελά του γεννά λύπη
Όπως και να μετακινηθεί
πλήρης απουσία κάθε αμφιβολίας

Τα βράδια
η γυναίκα ανάβει προσευχές
κάτω από την ασπρόμαυρη μαντίλα της
Από ζωή σε θάνατο
από ανάσα σε πνιγμό
από φωτιά σε στάχτη
εξομολόγησε
ένα-ένα τα αποδεδειγμένα

Όλα τα υποθετικά
αρμενίζουν ξέπλεκα
στα στεγασμένα
αρμυρά μαλλιά της

Τόσο φορτικό το προφανές
που ηθελημένα λύνει τους ασκούς
Ανοίγει με δύναμη το παράθυρο
Ταχυδακτυλουργός άνεμος
εξαφανίζει το μαντήλι

Τα αποκαλυφθέντα
λεηλατούνται
από το αναμφισβήτητο



Μαρία Ροδοπούλου

Υ।Γ

Με τόσα αδιαφιλονίκητα
πως θα κρατήσεις
κρυφές τις προσευχές;

21 Μαρ 2011

Νεκρό Βράδυ

Ετοιμόρροπη λογική
λαμβάνει εξιτήριο
Της θύμησης ανίατη

Γερνάει το σώμα
στα τυφλά της όρασής σου νέφη
Το φεγγάρι λασπωμένο

Δολώνει τις ώρες η νύκτα

Μια περίληψη στην κορνίζα
έχει απλώσει στα μάτια
τον ιστό της

Οι λεπτομέρειες στον τοίχο
διηγούνται την ιστορία
που παρέλειψε το απόσπασμα
στο οπισθόφυλλο του ονείρου

Υπαινιγμός πραγματικότητας

Η γυναίκα σηκώνεται
Στρώνει την μακριά φούστα
Κρύβει τα κομματιασμένα μέλη

Το πάτωμα φαγωμένο από την πεινασμένη κορνίζα

Στο παράθυρο
κρεμασμένο
το νεκρό βράδυ


Μαρία Ροδοπούλου

17 Μαρ 2011

Ποιός ήταν

Διαβάτης
μισής ανάσας νότα
Γυρεύει η απώλεια
το στιγματισμένο ακατόρθωτο

Μια μικρή
άλυτη συνάρτηση
η ηχώ των περασμένων


Κρατούν καλά
τα μυστικά τους οι χαράδρες
και χάνεται ο διαβάτης
στις κοφτερές πλαγιές τους

Λεία ευάλωτη τα βήματα
Αφηνιασμένοι δρόμοι
και δυο δράμια
βουρκωμένα όνειρα

Έχει η ψυχή εγκαύματα
και φωτιές τα μάτια

Δαγκώνουν τ’ ανθισμένα
το τσαλακωμένο ανέφικτο

Ποιος ήταν ο διαβάτης
πριν τα βήματα
γεμίσουν σκιάχτρα
;




Μαρία Ροδοπούλου

11 Μαρ 2011

Κάθε που χαράζει ...


Μπορεί να έχω λίγο παραφρονήσει
αλλά κάθε που ανατέλλει
γεμίζω τύψεις
Συνέχεια σκέφτομαι
"Η μέρα που τελείωσε ο κόσμος"

Κι όλο γερνώ κι όλο γερνώ

Ανάμεσα στις ελπίδες
και τις ενοχές εξοικειώνομαι με τον τίτλο
Που και που κλαίω
για να μην με λησμονήσουνε τα μάτια
Έρχονται φορές
που φίλοι αφήνουν στο κατώφλι μου
ένα ματσάκι λευκές βιολέτες
και φεύγουν χωρίς να διακόψουν την απόσταση
Τις ακουμπώ στα χείλη
Προσεύχομαι να μην βουλιάξουν
Θα έλεγε κανείς
πως επωφελούμαι τρυφερότητας μακρινής
Αποφεύγω τις ευθανασίες
Απλά απεργώ του μέλλοντος

Ίσως να έχω λίγο τρελλαθεί
αλλά κάθε που χαράζει
μέρα χθεσινή
μυρίζουν οι βιολέτες


"Και καταντά το αύριο πια
σαν αύριο να μην μοιάζει" Κ.Καβάφης



Μαρία Ροδοπούλου

7 Μαρ 2011

Προσμονή σε λέω

Στο όνομά σου
ελεύθεροι πολιορκημένοι
τα σκιαγραφημένα βήματα

Όμως να σε βρω πριν σε νοσταλγήσω

Πορείες να εφεύρεις
πετώντας παραπληγική πυξίδα
Μην με ξεχάσεις
δεμένη
στους ακρωτηριασμένους ορίζοντες

Λύσε με
πριν γεννήσουν ικεσίες τα ψαλίδια

Χώμα φιλά
το λευκό δωμάτιο
καθώς στερούνται ανάσα
οι αποχαιρετισμοί

Πως αλλιώς
προσμονή
θα σε φιλοξενήσω
με τόσους τοίχους
στα μάτια υψωμένους;


Απόκαμα να χτίζομαι σε ορισμούς βυθών φυλακισμένων


Μαρία Ροδοπούλου

4 Μαρ 2011

Μεταμφιεσμένη Συσκευασία

Αποθεώνομαι στα ερείπια
αρχαίου θεάτρου
Το κεφάλι της Ιφιγένειας φορώ καπέλο
Διδάσκομαι την τέχνη της θυσίας

Ποιος θέλει να σωθεί σε τόπους
που αγέρας δεν φύσηξε παρά μόνο
για ξένα πανιά ;

Ανώφελες συμμετοχές, εαυτέ μου,
μόνο και μόνο για χαθείς
στην ίδια εξέδρα που σέρνονται
άσπερμοι κομπάρσοι υψηλών αμοιβών

Καταναλώνομαι στις σκισμένες αποδείξεις
στα λογιστήρια πενιχρών ρόλων
Μήτρα σφραγισμένη καταθέτει
την ληγμένη γυναίκα

Ποτέ δεν θα την εξαργυρώσω

Εκείνη ποτέ δεν χειροκροτήθηκε
για τις μασκαρεμένες αυτοκτονίες
Μάρτυρας χειροτονήθηκε
από πειραματικούς αναβάτες

Ήταν η μόνη που είχε εμπειρία κατάβασης

Θα κρυφτώ
στης Κλυταιμνήστρας τα λευκά πέπλα
Μαγδαληνή κόκκινη θ’ αναδυθώ
συντρίβοντας
στην αγκαλιά μου
όλες τις πέτρες των μεταμφιέσεων

Θα ρεμβάσω
μια φορά πρόσωπο
χωρίς κρυφτό να παίζω


Μαρία Ροδοπούλου

1 Μαρ 2011

Τέλος ;

Με χαροποιεί το τέλος

Aπομένω εφήμερη της μοναξιάς
που καταργεί υφέσεις
και υψώνει διέσεις
σε μια διαρκή συνουσία
με τα ροβινσώνεια μάτια μου

Ανασαίνω
χωρίς την κυκλώπεια υποστήριξη
μονόφτερων πυγολαμπίδων
Της νεκρής ορχήστρας
το θριαμβικό ταμπούρλο στεριανών θεριών

M
όνη
μικρή
άθλια
τυμπανίστρια
μεταλαβαίνω deja vu βήματα

Να συνεχίσω, μαέστρο;





Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive