24 Φεβ 2015

Λιτοδίαιτες

Στ απομεινάρια στάζει λίγδα η βεβαιότητα
Μπερδεύονται τα μαλλιά μου
στις γωνίες του κύβου
Χάνομαι ...

Λιτοδίαιτες γυναίκες
με μια υπόνοια χαμαιλέοντα
στα πικρά βαμμένα βλέφαρα
η σκουριά εμφανίζεται
με την πρώτη δαγκωνιά του ήλιου
ραχιτικές γυναίκες
ξεκοιλιασμένα καράβια
γλύφουν μαραθώνιες πληγές
τα μάτια έχουν μπει τιμωρία
το μενεξεδί φόρεμα πιάστηκε στο καρφί
κλαψουρίζουν οι καρφωμένοι μαστοί
«Δεν θα ξανάρθω» ψιθύρισε το τελευταίο χελιδόνι
και πέταξε μακριά όσο ακόμα θυμόταν
η γάτα κυνηγά το άπιαστο
το γρασίδι τινάζει τον πάγο από πάνω του
άκαρπη προσπάθεια
η εφημερίδα πέφτει με πάταγο στο πάτωμα
από μέσα της ξετυλίγονται τα νέα
μπαγιάτικα ψάρια
ο θόρυβος που κάνουν οι σταγόνες της βρύσης
στ άπλυτα πιάτα
ανήμερη αλήθεια γρατζουνάει επίμονα την πόρτα

Η ομίχλη είναι εδώ
Εγώ δεν είμαι πουθενά



Μαρία Ροδοπούλου

14 Φεβ 2015

Λαθρεπιβάτης


Και κάποιες μέρες
όταν τα χρώματα μυρίζουν πραγματικότητα
εσύ γίνεσαι λαθρεπιβάτης
στην μεγάλη δερμάτινη τσάντα του ταχυδρόμου
ψάχνοντας ανάμεσα στους κλειστούς φακέλους
ένα μυστήριο
που δεν σε νοιάζει να το διαβάσεις
Άλλωστε πως θα ξαγρυπνάς στον ουρανό
παίζοντας βόλους με την μάγισσα σελήνη
κρυφτό με τ’αστεράκια
όσο θα τσαλαβουτάς χαρούμενος
στ’άτακτα συννεφάκια
αν όλες σου οι απορίες
εδώ στην γη γκρεμίζονται
τροφή των αποδείξεων
και των χρωμάτων που συμβιβασμό μυρίζουν


Μαρία Ροδοπούλου

13 Φεβ 2015

Σχεδόν αλλά όχι...


Φαίνεται ότι ο χρόνος κι εγώ
συναντιόμαστε που και που
Προβληματίζομαι όταν σκέφτομαι τις ώρες
μεταξύ των ραντεβού σαν την μικρή κάμπια
που περιμένει την δοξασμένη μεταμόρφωσή της


τι σκέφτεται όσο περιμένει;
Τι περιμένει όσο θέλει;
Τι θέλει όσο, άθελά της, εξελίσσεται;

Σαν το τηλεσκόπιο
που σχεδόν φέρνει τον ουρανό στα μάτια σου
Λυπάμαι
που θα σ’ απογοητεύσω, αγάπη μου
αλλά αυτό το «σχεδόν» καταστρέφει
Κι σ’ αυτό το σημείο της μίζερης ιστορίας μας
μεταξύ των «συμβάντων»
βγαίνει ο σκώρος

ένα νυσταγμένο πλάσμα ή ένα ύπουλο μυαλό;



Μαρία Ροδοπούλου

8 Φεβ 2015

άτιτλος στίχος



Μόνο τ' απομεσήμερο
στέφεται πνοή
του ορίζοντα που χύνεται
από γυμνό στόμα
Στα ματωμένα χέρια
ένα νεκρό σπουργιτάκι
στα πόδια
ένα ανυπόμονο κλαψιάρικο όνειρο
Κι ο ήλιος στων ματιών
τον εφησυχασμένο ωκεανό
κύμα που σπάει οργισμένα
το ηλικιωμένο κατάρτι
όπου τα βράδια αυτοκτονούν με χάρη οι αποφάσεις






Μαρία Ροδοπούλου

5 Φεβ 2015

Ξεθωριασμένο ιερογλυφικό

« Ά, πόσα ρόδα στ λιοβασίλεμα –
τί
ρωτες Θέε μου, τί δονς
τί
νειρα,
ς πμε τώρα
ν
ξαγνιστομε
μ
ς στ λησμονιά.»
Τάσος Λειβαδίτης




Οι σχηματισμένες αγάπες
ολοκληρώνουν τις προτάσεις
Χωρίς έκτακτο παράρτημα
παρκάρουν το τέλος
στο χαλάκι της εισόδου
μαζί με ό, τι ξεχνάνε πίσω τους
οι εποχές
Μια σκονισμένη ανούσια περίληψη
καρφιτσωμένη
στο σημείο που σκουπίζει τα πόδια του
ο χρόνος
Ακριβώς από κάτω
τα πεσμένα μαλλιά αχυρένιων ονείρων
τίποτα άλλο
παρά ένα βαρετό ρέκβιεμ
ενοικιαζόμενων παραισθήσεων
Κι εσύ
ένα ξεθωριασμένο ιερογλυφικό
κάπου στης μνήμης
την αραχνιασμένη σοφίτα



Μαρία Ροδοπούλου



1 Φεβ 2015

Η ηδονή της οδύνης



Τι παράδοξο. Όσο ψηλώνει η μέρα, εγώ σκύβω.

Καθώς ο ήλιος δύει στα χρόνια μου
τείνω να σκέφτομαι όλο και περισσότερο
τις λέξεις που με οδήγησαν εδώ
Κάποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει
και να πει
οι λέξεις που οδηγήθηκαν από σένα
Είναι αυτή η μικρή λεπτομέρεια
ενεργητικού ή παθητικού χειρισμού
που συνιστά μια ανακουφιστική
αποποίηση ευθύνης
Δεν αναποδογυρίζω τα γράμματα
Δεν είμαι μάγισσα ούτε ξέρω να ερμηνεύσω
την οδύνη σου την ώρα
που χάνομαι στον οργασμό της ένωσης
Σκύβω μέχρι τα γόνατα
Oι  γάμπες
βυθισμένες
 στα χαμένα
δύσκολα προσμετρούν
την υπολειμματική αξία μου
Κι όσο λιγοστεύει η ωφέλιμη ζωή
του πάγιου σώματός μου
γυρίζω τις κίτρινες σελίδες
του γενικού καθολικού
δεν με λυπούν οι αποσβέσεις
αλλά δακρύζω μόλις αντικρίζω
τ’ αποσβεσμένα
Μου φαίνονται τόσο μακρινά
σαν να μην ήταν ποτέ κομμάτι
της αρχικής μου αξίας
Μια ιστορία που αποφάσισαν
οι λέξεις χρέωση και πίστωση
Το υπόλοιπο έως ότου ροκανιστεί κι αυτό
ανήκει σε μένα
Ένα ασημένιο ποδήλατο
-
hey Silver drive me away -
ένα αγόρι
-
το όνομα έχει αποσβεσθεί -
 ένας θάνατος
-
αναπόσβεστη αξία απώλειας -
ένα τραγούδι
-
για να σε θυμάμαι -
ένα ποίημα
-
για μένα γραμμένο -
ένα ταξίδι
-
για σένα προορισμένο -
Αλληλουχίες και επαναλήψεις
σε διαφορετικά μοτίβα
Ένα καντήλι
με διαφορετική
κάθε φορά  προσευχή για καύσιμο
κι
ο έρωτας
ένας άλυτος
κύβος με χρώματα
που δεν θα ταιριάξουν ποτέ
στην ηδονή της οδύνης μας
 

Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive