17 Δεκ 2014

ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΟΙ ~ ΕΚΔΟΣΗ






Στην μικρή κάμαρη
με τα καφασωτά παράθυρα
και τις αγιογραφίες αποτυπωμένες
στις βαριές ακίνητες κουρτίνες
η γυναίκα με την ρωγμή στην καρδιά
ήταν άρρηκτα δεμένη με τους άλλους
κι όμως χωρίς αυτήν μεγάλωναν
Όλοι την κοίταζαν
αλλά έβλεπαν μόνο το δυστύχημα

Η άρνηση έφερε πίσω την λανθάνουσα μνήμη
“γυναίκες σαν εμένα δεν αγαπούν"
απλώνουν φωτιά
μα αντί για στάχτη χιόνι απομένει...


Μαρία Ροδοπούλου

Μοναχικοί πρωτόπλαστοι
σε διακόσια αριθμημένα αντίτυπα
Κεντρική διάθεση: ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΛΕΜΟΝΙ
Ηρακλειδών 22
Θησείο 118 51
Αθήνα
ISBN: 978-960-93-6638-0
Υ.Γ.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αγαπημένους μου φίλους Δημήτρη Δικαίο και Ματθαίο Ματθαιάδη που πάντα με βοηθάνε, με ενθαρρύνουν και στέκονται δίπλα μου.Και ένα περισσότερο διότι το συγκεκριμένο το επιμελήθηκαν και το σχεδίασαν από το μηδέν. Χωρίς αυτούς, το βιβλίο δεν θα είχε εκδοθεί.

28 Νοε 2014

Χρόνου ανεπάρκεια




Το ζαρωμένο στόμα της πραγματικότητας
στα σφριγηλά στήθια της επιθυμίας
αναμφισβήτητο πλεονέκτημα του φόβου
που επικρατεί στην ανεπάρκεια του χρόνου
Λυγίζει το αφροδισιακό μου δικαίωμα
κάτω απ’το βάρος των μακροχρόνιων τροπαίων 
του χώματος που με σκεπάζει κάθε μέρα

Οι σελίδες που ξεφυλλίζουν την ζωή μου
γιομάτες λίπος απ' το άρμεγμα
της ευκαιριακής ευδαιμονίας
κι οι πατημασιές στην σκάλα
κάθε βράδυ  μ' απομνημονεύουν
μόνο και μόνο για να με εξιστορούν
με το πρώτο εκπορνευμένο της μέρας φως

Γέρασε το πένθος
κι εγώ  ακόμα αχόρταγη του σκότους
κρύβομαι στις διακριτικές
τρυφερές
άχρονες
πτυχές του





Μαρία Ροδοπούλου

24 Νοε 2014

Στάρα Κούρμπα



Μου πέφτει λίγο στενή στην προοπτική
η καψαλισμένη απόγνωση

Στάρα κούρμπα η απελπισία
κι ενώ η Τσάρλι κλαίει καθισμένη στο παγκάκι
κάτω από το λουλουδιασμένο γάβγισμα έξω από το Μπιλμπάο
εγώ κάνω κλικ στα νεκρά περιστέρια του
Sao Paoulo

εγώ κι η υδρόγειος σφαίρα της εξορίας 
έχουμε συνάψει
διεστραμμένες
ερωτικές
σχέσεις

Με άφτρες στα μάτια και ένα γιγάντιο κριθαράκι στα χείλη
σκέφτομαι τις ώρες που δροσίζετε ανεκπλήρωτο λαρύγγι
στους καταψύκτες δημόσιας χρήσης
Και στις ψειριασμένες φαβέλες
μετρώ τις μυρμηγκιές που το πρόσωπο γεννά και ολοένα θεριεύει

Η υγρασία που επικρατεί στην σιωπή μου
ισούται με το άθροισμα της
Sahara και της Antarctica
Αποτέλεσμα; Μηδέν

Τα χαμηλά δεμένα με χτυπάνε στις μασχάλες
και με στενεύει ο κορσές
του φροντιστηριακού εγχειριδίου εργολάβων
λιβανισμένης λύπης

στους πρόποδες των Γέτι της φαντασίας μου
εκεί όπου τα μικρούλικα τρολ στήνουν
μικρούλικα
άθλια αντίσκηνα
με τον αστράγαλο γεμάτο ιχώρ και λιβάνι


Μαρία Ροδοπούλου

15 Νοε 2014

Πειρασμός


Αλλά δεν ανυπομονώ
να γεμίσω τα καντήλια τους
με τα δάκρυα αναπόφευκτου επίλογου

Κι όταν έρθει η στιγμή
της άφεσης αμαρτιών
θα την χαρίσω σ’αυτούς
που την επιδιώκουν

Αφήνομαι μαύρη κηλίδα
στ' ασπρόρουχα
εξιλεωμένης δολοφονίας
Κάποτε οι εφιάλτες
θα ξυπνήσουν τον πειρασμό της προσευχής
στον δυσλεκτικό λόξυγκα της παραίτησης
Αχ εσύ τρυφερέ του αίματος πειρασμέ
πόσο ευλαβικά σέρνεσαι στην χθεσινή μου σάρκα
Θα καίω το λαδάκι σου εις ανάμνησιν
όσο θα σαπίζεις στα σαγόνια μιας εις μάτην αθωότητας


Μαρία Ροδοπούλου

8 Νοε 2014

Η αθλιότητα της ερημιάς



Αποκεφαλίζεται η μέρα στα μάτια
και οικειοθελώς
πέφτουν τα ματωμένα φύλλα
στις θλιβερές μου πόρτες
Γέμισε σκουλήκια η νύχτα
κι ένα δόλιο σαράκι
ροκανίζει τον ουρανό
καθώς βαδίζω
στα ίδια και πάλι ψειριασμένα αστέρια
με τα χέρια κρεμασμένα
στ’αποστεωμένα πλευρά της μοναξιάς
Η αθλιότητα της ερημιάς
που κλαίει ασύδοτα
στα ραγισμένα καλούπια του είναι
πόσο όμορφα ανθίζει
στην λασπουριά και στην σαπίλα
Κι εγώ στριμωγμένη
κάτω απ’ το πατάκι με την λέξη
Welcome
βλαστημάω
τον φυλλοβόλο θεό
της περασμένης άνοιξης

Γέμισε ο παράδεισός του
φιλανθρωπικά τσιμπούρια


Μαρία Ροδοπούλου

2 Νοε 2014

Τ' άνθη της δυστυχίας




Πόσο όμορφα είν’ της δυστυχίας
τα μπουμπούκια
στης νύχτας τον υγραμένο μίσχο

Ακόμα κοιμούνται οι θεοί
αλλά ευτυχώς
ξαγρυπνούν οι νοσοκόμες
Παρόλα αυτά

ακόμα κι αν παραβλέψουμε το γεγονός
πως οι νεκροί δεν έχουν φίλους
κι ότι όλοι μας μαθαίνουμε το άδειο
απέξω κι ανακατωτά

μια ζωή ολάκερη
έγκλειστη στα δωμάτια
μια πληγής συγκεκριμένης

Πόσο καιρό θα αναβάλλομαι
στην ιστορία της ανάσας

Αγαπημένε μου;
φάντασμα οικείο του εαυτού μου
πόσο θα΄θελα να σ’ έχω αγαπήσει.



Μαρία Ροδοπούλου

1 Νοε 2014

Ίσως

Ποιές λεωφόρους διασχίζεις τώρα
και πού ράβεις τις αναμονές σου
σε ποια μάτια

σε ποια δάκρυα
κρύβεις
τους λασπωμένους ποδόγυρους
της οικτρής αποτυχίας;
Η μετριότητα της σκιάς
δεν καλύπτεται
από την εξασφαλισμένη οικειότητα
του συμβιβασμού
Το εκκωφαντικό χασμουρητό
της προσδοκίας
καθιστά αδύνατη την ευθυγράμμιση
με την πραγματικότητα

Αν σου γράψω όπως έχεις μάθει να διαβάζεις
άραγε
θα με ακούσεις
ή θα συνεχίσεις να περιπλανιέσαι
ανάμεσα

στα κιτάπια των βαρετών διαφημίσεων
που δεν ξέρουν καν τ' όνομά σου

Κάπου στην μέση
των αντιφάσεων
θα σε συναντήσω

χωρίς να χρειάζεται
να κομματιάζω
τον χώρο
σ' ένα χρόνο μηδέν

ίσως...






Μαρία Ροδοπούλου

19 Οκτ 2014

Old Faithful Mary


“Δεν είμαι καλή στην εκφώνηση ασκήσεων. Το ζητούμενο μοιάζει παγωμένος μακρινός πλανήτης  και τα δεδομένα έχουν το χαμόγελο της Τζοκόντα. Προτιμώ να φκιάνω χαρτοπόλεμο με τις υποθέσεις και να προκαλώ λόξυγκα στο αποτέλεσμα. Μην με παρεξηγείς όμως.. Δεν παραπονιέμαι. Εάν έχω μία ικανότητα αυτή είναι να λειτουργώ εναντίον μου ταχύπορες θαυματουργές λιτανείες” είπα στον μαιτρ όταν με ρώτησε αν θα δειπνήσω μόνη μου. Εκείνος χαμογέλασε με κατανόηση

«Και μετά;»

«Μετά είναι λίγο πιο δύσκολο. Κατεβαίνω μόνη μου από το ξύλο και βγάζω ένα – ένα τα αγκάθια από τα μάτια. Αμφισβητώ το τελευταίο αλλά είναι το μοναδικό που με ανταμείβει με την προσμονή. Ξημεροβραδιάζομαι με μια αναποφάσιστη ρουλέτα στα χέρια λέγοντας ιστορίες που ποτέ δεν με αφορούν.
Φταίνε τα δάχτυλα. Έχουν ξεχάσει σε ποια θαλάμη είναι η λύτρωση»

«θα ήθελες να γίνεις ο Ρωμαίος μου;» ρωτάει η μακιγιαρισμένη γριά στο διπλανό τραπέζι

«θα μπορούσα μόνο τις νυκτερινές ώρες γιατί τα πρωινά είμαι η
Mary της απούσης συντρόφου μου. The old faithful white Mary»
«Κι εσύ μην γελάς, είπα στον θεό που είχε ξαπλώσει αμέριμνος στην κοιλιά μου. Ευκολοσυντηρούμενος ένοικος είσαι. Ενώ εγώ επιδίδομαι με επιδεξιότητα στην καταστροφική αυτάρκεια της “υποθεϊκής” μοναξιάς μου, εσύ απολαμβάνεις την υπέρτατη σκλαβιά σου»

“Αre you talking to me?” είπε ειρωνικά με τα τσιρότα να αιμορραγούν επικίνδυνα από τις παλάμες του στον πεινασμένο αφαλό μου. Θυμήσου αύριο να πετάξεις το φουλάρι που σου έδωσα για να προστατεύεις τα όνειρα. Έχει τυλιχτεί γύρω από τον λαιμό τους και σιγά – σιγά με πνίγουν.

Αλλά δεν γελιέμαι . Γνωρίζω πως κάτω από τους επιδέσμους δεν υπάρχουν πια τραύματα του απάντησα λίγο πριν φιλήσω το αλαζονικό στόμα για τελευταία φορά.



13 Οκτ 2014

Άτιτλο


Το χρέος σου απέναντι
στην ανελέητη θέα της θάλασσας
ως αγαπημένος ξένος
έφτασε με το ζόρι στα γόνατα
Η αυτοάμυνα μένει μόνο
την ώρα που πλησιάζει 
το τέλος της μυρωδιάς και της ακοής

μην ξεχάσεις 
κύμα στον καρπό σου να με δέσεις
κι ας έχουν φαγωθεί
απ'την αρμύρα μου
οι υποσχέσεις

Μια άλλη εποχή 
θα έριχνα τις αναμονές στο κανάλι της απόρριψης
και θα σε υποδεχόμουν στο κατώφλι της τρικυμίας

Στενάχωρο το τέλος των εποχών




Μαρία Ροδοπούλου

10 Οκτ 2014

Bad apple


Το μήλο που δάγκωσα,
είπε η ανορεξική Χιονάτη,
ήταν χαλασμένο.
Το ίδιο συνέβη 
και με την αντανάκλασή σου,
απάντησε
η κακιά μα πολύ κακιά μάγισσα

Καμιά τους δεν πήρε χαμπάρι
την κάμερα

Δεν έχει ενδιαφέρον ο κόσμος
είπε ο διάβολος
αν δεν έχει μπαχαρικό στο σάλιο του
Μετά
έστρωσε με δυσαρέσκεια τα φρύδια του
όσο αφόριζε τα καθιερωμένα
και παρακολούθησε
με βαρεμάρα το τέλος

Η μία έφτυνε σκουλήκια 
κι η άλλη κομμάτια από καθρέφτες

κι οι δύο
από παρωχημένο παραμύθι
είπε
και γύρισε
βαριεστημένος
αλλού το βλέμμα του


Θα ξαναγράψω
από την αρχή το σενάριο,

σκέφτηκε
κι έχωσε τα δάχτυλά του
στο βάζο
με την νέα
ανεξίτηλη

αμαρτία

Μαρία Ροδοπούλου

2 Οκτ 2014

Λοβοτομημένος Μαλάκας

Δεν φταίνε οι κυνηγοί
για τις παγίδες που πέφτεις
αλλά τα μαθήματα
που σε μετέτρεψαν σ εύκολη λεία

σαν την ντουλάπα φτιαγμένη από οξιά
που μέσα της κρύβονται τα τέρατα
ολοήμερου εθελοντικού βιασμού

Σκουπίζεις το στόμα
από τα υπολείμματα
της φωτιάς
που πέρασε αλλά δεν σε καταδέχτηκε

και συνεχίζεις απτόητος
να κρέμεσαι στο αγκίστρι
Αμφίβολης συσκευασίας κρέας
αποζητά κατανάλωση
έναντι
πρόσκαιρης ψύξης

σαν τον ασθενή
που υπέφερε από έλλειψη οξυγόνου
και του αφαίρεσαν τον εγκέφαλο

λοβοτομημένος συνείδησης
περιφέρεσαι
στον παράδεισο μαλακίας
άνευ οργασμού λόγω απουσίας
απαγγέλοντας ποιήματα αγάπης

σαν τον νεκρό
που πληρώνει το μνημόσυνό του
κάθε Κυριακή
πλην εορτής Ανάστασης

προσλαμβάνεις
έναντι αδρής αμοιβής ψυχής
υπηκόους
με χέρια φιδιού

και πρόσωπο
φτενής ταπετσαρίας μπουρδέλου


Δεν φταίνε οι ψαράδες
που στα δίχτυα τους πιάνεσαι
αλλά η ψυχή σου
που απέκτησε αντίτιμο





Μαρία Ροδοπούλου


Η εποχή της επώασης πέρασε
και εμείς ακόμα
κλωσάμε δακρυσμένους έρωτες

18 Σεπ 2014

Η έπαρση του σκότους


Εκείνος ζούσε 
στην εποχή που ακόμα
κελαηδούσε η ανατολή
κι έκοβε τις φλέβες στης Περσεφόνης την ποδιά
ενώ αυτή διάβαινε την έπαρση
του σκότους
με την σιγουριά του τίποτα
χαραγμένη στο τόξο των φρυδιών της

Μικροδιασκεδάσεις
διαβολικών συμπτώσεων
κι οι δύο 

τελικά άλλος έπινε το αίμα τους
εις υγεία των ασήμαντων σημαντικών
μες από τους μικρούς, αφύλακτους
φεγγίτες της ελαστικής
κάμαρης των ποδιών της

Κσνείς τους δεν γύρεψε να βρει
ούτε Θεό μηδέ διάβολο

Τα κλειδιά είχανε μόνο χάσει
καταδικασμένοι να διαβαίνουν
την απόσταση
από την έπαρση ως την υποστολή
ξανά και ξανά



Μαρία Ροδοπούλου



16 Σεπ 2014

Don't

Δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις θέμα
επειδή ξεμείναμε από ουρανούς
Τόσo χώμα τριγύρω μας
όλο και κάτι θα βρούμε 
να σκεπάσουμε 

το άδικο...

30 Αυγ 2014

Ανοιχτή επιστολή

Φοβάμαι ότι με παρεξήγησες
όταν είπα ότι πατάω γκάζι 
μόλις για σένα ανάψει κόκκινο
και τα βράδια ξαπλώνω 
πάνω στα μαρμάρινα μνημεία
για να αφουγκραστώ εκείνους που δεν μιλούν
Μήπως ήδη με κατέδωσες
στην Εξουσία σου;

Θα σου το πω με άλλο τρόπο

γιατί απ' ότι έχω δει σε γη κι ουρανό
η διατύπωση αξίζει πιο πολύ κι απ' την ουσία
Ακόμα και τ' ασήμαντο σημαντικό το κάνει
μια λέξη που έχει πρώτα λειανθεί
Και δεν συνάντησα ποτέ μου ον
ούτε καν τον εαυτό μου
που να μην του αρέσουν τα λουλούδια
Έστω κι αν καθόλου δεν μυρίζουν
έστω κι αν μόνο σε μια εικόνα είναι

Ίσως οι λέξεις να ζυγίζουν πιότερο 
κι η ψευδαίσθηση να'ναι πιο πραγματική
κι απ' την αλήθεια 

Και ποια άραγε είναι αυτή αναρωτιέμαι
και δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναζητάς κάτι
που απ' την αρχή το ξέρεις
επιμένεις όμως να το αγνοείς
και παρόλο που σ' αρέσουν τ' ασήμαντα
και τρυφερός μαζί τους είσαι
είναι η άλλη σου πλευρά
που όλα τα γκρεμίζει
Σκληρότητα την λένε για να σου δώσω μία λέξη
από εκείνες που γράφονται με τα δόντια να τρίζουν


Θα σου το περιγράψω λοιπόν 
με τον τρόπο που αρέσει σε σένα
αφού πρώτα σου κάνω μια ερώτηση

Που στην ευχή ζεις ...

Γιατί εγώ

Ζω σε δρόμους 

που δεν έχουνε σηματοδότες



Μαρία Ροδοπούλου



15 Αυγ 2014

Στραβά βαλμένα παπουτσάκια



Τι θα ‘κανα χωρίς τις μικρές προδοσίες
που πάντα βρίσκουν τον δρόμο επιστροφής;

Γκρεμίζονται οι λέξεις στο διάβα τους
χαριτωμένες κορασίδες
με κόκκινα παπουτσάκια βαλμένα στραβά
λες και τα ποδαράκια τους
μεθύσαν από τις τόσες ξένες στράτες
κι εγώ κάθε βράδυ κρατώ αγκαλιά
τους μιναρέδες της δύσης μας
για να νιώθω πως ακόμα υπάρχω
Ήταν μεγάλη η διαδρομή από τα μάτια
μέχρι το στόμα και εν τω μεταξύ
μας γύρισε την πλάτη ο κρεμασμένος μουεζίνης
απορώντας με τις ακατάληπτες δάφνες
που στόλιζαν τα αναθήματα
των λεηλατημένων τρούλων
Είναι ο ψίθυρος της νύχτας που σε λυπεί
Κάτι σαν τις σπασμένες απ’ τον χρόνο αγάπες
Ντυμένες τις αγκάλιασες
από φόβο μην τυχόν
και σε τρυπήσει το χαμόγελο
που έσταζαν τα ανηφορικά τους χέρια

Αλήθεια, τι θα κάναμε χωρίς
τις μικρές ραχιτικές παιδούλες
που γεννήθηκαν σε κατάμεστη έρημο
μόνο και μόνο για να επιστρέψουν
όταν τα μάτια μας άδειασαν από βέλη;
Με τα στραβά βαλμένα πασουμάκια τους
υποστέλλουν χαρούμενες το νερό 
ανάμεσα στους
σαράντα απαγχονισμένους σιρόκους
της ανατολής




Μαρία Ροδοπούλου 
  

6 Αυγ 2014

καρικατούρες




Βάζω στις δικαιολογίες ιώδιο
και στην μοναξιά ένα ψέμα επίδεσμο
Ποια ήμουν
πριν γίνω η ανάμνηση εκείνης
που δεν υλοποιήθηκε ποτέ;

Είμαι η Κόρη
της αναμενόμενης Απώλειας

η νεκρή ντράμερ
καλοκαιρινής ανίας

Η υποτιμημένη φόνισσα
μεγαλόψυχων συμβιβασμών
η Στύση
εντοιχισμένης συμπόνιας λαών

καρικατούρα οργασμού
στα βρεγμένα μάγουλα
γεμάτη κυτταρίτιδα
αιωνιότητας

Θερίστρια σωφρονιστών ανάσας
δηλητήριο στο τρίχινο ρούχο
της δουλικής ταπεινοφροσύνης

Είμαι σπέρμα γυναικείο
Tα τέκνα μου, Θεριά,
ατσάλινο δρεπάνι της τελικής άλωσης

Είμαι η Κόρη
του περιφρονημένου Έσχατου

απόκομμα εξαργυρωμένης νύχτας
στα λαγόνια νυσταγμένης λάσπης

Θα προσευχηθώ για σας 
όταν παραδεχθείτε ότι είστε
φυλακισμένοι στο άρωμα του λιβανιού
που αναδύεται
από τον πολυετή αυνανισμό σας
με τα συμπαγή υλικά 
της υπακοής στην νύστα




fuck your ignorance
and most of all fuck
your so called innosence



Μαρία Ροδοπούλου

22 Ιουλ 2014

Ομάδα Ανθρωπιάς Μηδέν

Εσείς που κρατάτε στα χέρια σας τον κόσμο
όπως θαρρείτε
από τις ρωγμές σας διέφυγε
το χώμα και το ύδωρ
που μαζί με μας σας έπλασαν

Θα έρθει η μέρα που η αλήθεια
θα σας προσπεράσει 
και τότε θα είστε απλώς
ένα κεφάλαιο στο εγχειρίδιο ανθρωπιάς
που θα ιστορεί της ψυχής σας την θηριωδία

Ήδη μυρίζει το σαπισμένο μελάνι
του μύθου σας

Και κάπου κάπου κρατώ
στα χέρια μου
ένα θάνατο μικρό

για να μη λησμονώ
τι θα γίνει σαν ωριμάσει

και έρχονται στιγμές
που γεύομαι αίμα ξένων

για να μην ξεχνώ
ότι στην ίδια ομάδα ανθρωπιάς


κάποτε ανήκαμε

πριν ξεχωρίσουμε
τους Ορίζοντες και το Αίμα
που τους βάφει


Μαρία Ροδοπούλου

17 Ιουλ 2014

Χρονομέτρηση



Τόσα δευτερόλεπτα χαμένα
 στα βλέφαρα που κλείνουν
για να μην βλέπουν
αυτό που ξέρουν
Επειδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος
άρχισα να χρονομετρώ τις παύσεις
Επί μήνες μετρούσα μόνο
τα λεπτά που βαθιά ανάσαινα
γδερνόταν ο λαιμός από την προσπάθεια
Τόσα τριαντάφυλλα εξάλλου αφήνουν
τ’ αγκάθια τους να κυκλοφορούν
ανεξέλεγκτα στον αέρα
που μας έχει απομείνει
Εν τω μεταξύ έχτισα ένα κατάλευκο φράγμα
με τα ριγμένα στο χώμα πέταλα
αδιαπέραστο από την ματιά τ’ ουρανού
αόρατο στα κίτρινα μάτια της σελήνης
στεγανό από τους λυγμούς
των μεταναστευτικών χρωμάτων
κι έκλεισα εκεί μέσα την γυναίκα
που δεν είχε μάθει συνετά να ζωγραφίζει

Επειδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος
άρχισα να χρονομετρώ τις παύσεις
με στρογγυλευμένα δάχτυλα
κι ευθυγραμμισμένο στόμα


Μαρία Ροδοπούλου

9 Ιουλ 2014

Επίπλευση




Οι ατάκες ματαιωμένης όρασης
οξειδωμένοι Δον Κιχώτες
στο πλάι μου περπατούν
Τόση γη τριγύρω μου
χωρίς μια ιδέα υπόστεγο  
να με προστατεύσει
Με σαρκάζουν τα ισορροπημένα
το αίνιγμα στρίβει γωνία
μόλις τ ακουμπήσω
Ωρίμασε  ο χορτάτος εαυτός μου
απειλεί τις παροιμίες
Πάνω στην βιασύνη της η πόρτα
σκόνταψε στην μάντρα
θέριεψαν οι αοριστίες
Όσο τα όρνεα δειπνούσανε
τις ακυρώσεις
τα πόδια συνθηκολογούσαν
με την μόνιμη διαμονή
Κι εγώ εξομολογούμαι
 στο άδειο μου τραπέζι
τις μετανιωμένες προφητείες
Οι ατάκες άκυρου φορτίου
παραθεριστές  ήρωες
στο πλάι μου περπατούν

Τόση στεριά τριγύρω μου
Ούτε μια λίμνη - έστω μικρή
ν ακουμπήσω την αλήθεια
να δω αν επιπλέει
ακόμη κι αν τα τέκνα της
έχουνε ουρές στην γλώσσα




Μαρία Ροδοπούλου
"Είμαι Πολλές" εκδ.Ιδεόγραμμα

27 Ιουν 2014

Ψωριάρες μέρες


Βαρέθηκα να στέκομαι στις ουρές
για ένα συσσίτιο από θάνατο κονσέρβα
ενώ ψωριάρες γάτες
θρηνούν τον παρατατικό μου χρόνο
έχοντας στην ουρά τους
δεμένο μπαστούνι λευκό
και στο κατόπι τους
τυφλούς με σκυλιά στους ώμους
να τις κυνηγάνε ανελέητα
ποθώντας το ξύλινο πόδι μου
ενώ ξεσκονίζουν
τα αρχαία τους στολίδια


Μαρία Ροδοπούλου

13 Ιουν 2014


Don't get cocky.
You are just a notch
in my past's belt.

11 Ιουν 2014



Rock Time to shake the fuckin’ world

2 Ιουν 2014

Της σιωπής το χάδι

"όλα άρχισαν την στιγμή που πρόσεξες τις χλωμές σκιές του μεσημεριού.
Κάποιες φορές όταν φωνάζεις σκοτάδι είναι αλήθεια"

Πάει καιρός πια που σιώπησε το νερό
και τα βράδια δεν ακούς το τραγούδι του
παρά μόνο τα τριξίματα των δέντρων
καθώς τα διασχίζει ο θάνατος
Κατάχλωμος ο ουρανός στρέφει
αλλού το βλέμμα
όσο το χώμα φιμώνει με μαύρα δεσμά
τον άνεμο
Τον άνεμο που έκανε το νερό να κελαηδάει
και τα δέντρα να σιγοντάρουν στο ρεφρέν
ενώ τα νυχτοπούλια εκτελούσαν
του φεγγαριού τις συγχορδίες
κι ένα μικρό τρεχαντήρι έριχνε δίχτυα
στον υγρό, γαλάζιο ουρανό
να τσακώσει λίγη αλμύρα από την αλμύρα του
Άραγε τι απέγινε εκείνη η αμυγδαλιά
που είχε στον κόρφο της ένα κορίτσι
και μια κούνια;
Φαντάζομαι ότι όσο μεγάλωνε

ντρεπόταν για όλα αυτά που είχε κάνει
Δεν είναι εύκολο να είσαι δέντρο
και ν' ανθίζεις αψηφώντας τις εποχές

τις εποχές και τις συνέπειες
Πόσο μάλλον όταν κοιμίζεις στον καρπό σου
ένα κορίτσι μαζί με την κούνια του
Απαιτητικές, ατίθασες
και το χειρότερο, μη καταγραφόμενες
αμαρτίες


Και κάπως έτσι γίνεσαι η ερωμένη
εκείνου που δεν γερνά ποτέ
μες από την ασυναρτησία 

εκείνων που ορκίζονται ότι σε γνωρίζουν

κι ας είδαν το πρόσωπό σου
μόνο φευγαλέα καθώς μακριά πετούσες

Πάει καιρός πια που το νερό
σταμάτησε να τραγουδάει
και τα βράδια δεν ακούς τίποτα άλλο
παρά το τρίξιμο των σουμιέδων
όταν ο θάνατος χαϊδεύει
τα βουβά μας πρόσωπα



Μαρία Ροδοπούλου

19 Μαΐ 2014

Kansas is no more


I.

I am falling rapidly where Kansas is no more,
as dear Alice said
Where birds are singing thru their eyes
People live on flying roofs
and fishes don’t need the traitorous sea
No one is talking to me
except the sky's cornfields

in that "Kansas no more"
death is not as we see it
but something more like loosing your baby teeth

Perhaps it  brings
one thing that life outside "Kansas no more" couldn’t
Justice

or at least forgetfulness



II

Water never apologizes
to "Kansas no more"
As it devours your thoughts
Your flesh
Your dreams
Your soul

the things you are just
Reflection of the past
Reality is double-faced
And you never know which side
you take a slide

It forgets who you were
as you become a tiny part of it

At the end you are just a fossil
An empty shell among others
a vacant decoration to deep-deep ground
where saltiness is no more


Maria Rodopoulou

7 Μαΐ 2014

Προσωρινοί



People are like clouds
they scatter away 
from wind's first breath
or they become frostbites
like handcuffs to your heart
or worst 
they gather together 
to support an angry sky

And drop dead onto your lap

One way or another 
Flakes or drops
always gets dry or withered
under time's relentless wings

You see...
eternity always wins the game
And it doesn't matter
whether you were a cloud or a rain

Passers both of them

II

There is a justice to the dirt
it confirms the mortality 
of the 'godish' complex
it also reassures the earth
of the flesh's vanity

Even the heart turns to dust
~ the heart that you kept your secret gardens ~
proving nature's revenge 
against human’s temporary feelings

Blood is just a future-dry well, my love
and nothing not even our dreams
will survive the infinitive's rage 

III

Life is like a naked graveyard
under death another life grows and expands
Always replacing the dead leaves 
with similar ones
~ similar not the same
but no one notices the difference ~
So, my love,
What’s the point to cut a fresh flower
when you already have yesterday’s death
to decorate your windows?

IV

I, slowly, come in terms
with what they call "finality"
I don't know if the word is correct
but I do know that time is measured
by what is broken

You can never un-done
the cup's fragmentation
it's against physic laws


but sometimes, yes sometimes,
I can't stop thinking of rewind
Imaging the cup whole again...


when I' ll stop then I will comprehend
the meaning of their word

V


I think it always have been
this specific time of the year
that I watched the butterflies
spread their wonderful wings
and the spiders finishing 
their unique web trap 
I always felt sorry for them
The spiders, I mean
It is not easy to kill 
the beauty and be proud of it

but I think that every now and then
we all change roles
Sometimes we are butterflies
and once in a while we are spiders

with the same result, mind you

If you are a spider
someone, someday 
will cut thru your heart's silky web

if you are butterfly
someone, someday
will rip your wings out
of your  fragile shoulders


So, my love, 

there is no difference to the role
you choose every season to play

even if you wished for it ...

VI

it seems that time and I
have a rendezvous 
every now and then 
It troubles me to think
the hours between the events
like a caterpillar waiting 
fot its glory tranformation

what is it think while it awaits?


like a telescope that brings your sight,
~ yes sir, thats the modern world ~
 near the sky
well, I hate to dissapoint you, love,
but that 'near' destroys it all
 And in this point to our misery story
between 'happening' comes the moth
a sleepy creature or an active mind?

Επίλογος

ξέρω πως ξαφνικά επικαλούμεθα
την οποιαδήποτε γλώσσα μαθαίναμε

ως μικρές κάμπιες
σαν να θέλουμε να δείξουμε 

στις υπόλοιπες κάμπιες
την δική μας μεταμόρφωση...

Η ουσία είναι ότι σε όποια γλώσσα
κι αν το κουκούλι σου χτίσεις 
Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο 
παρά ένα γυμνό νεκροταφείο
Για όποιο σημείο της πυκνά κατοικείται
υπάρχουν οι κάμπιες
Φροντίζουν

την εκκένωση του χώρου από τα παλιά

Βλέπεις, αγάπη μου, 

κάτω από την νεκρή ζωή
υπάρχει μια άλλη φωνακλού
που εξαπλώνεται και κυριαρχεί
πάνω σου, μέσα σου, δίπλα σου...


είτε έχεις σπάσει την κούπα
είτε την κοιτάς συνεπαρμένος
από την αντοχή της 


Maria Rodopoulou

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive