17 Οκτ 2016

Η βρώμα του Μέλλοντος



Στην άκρη στέκεται ένας
κλόουν
μια μαϊμού στον ώμο του
πρησμένη από το φαγοπότι

ξεψειρίζει τα δάκρυα του

Σταμάτα εδώ, φωνάζει ο σκηνοθέτης
Ανάποδα τα σκέφτηκα...
Πάμε πάλι από την αρχή
Μακιγιάρισε την μαϊμού
και καθαίρεσε τον κλόουν
από τους ομιλούντες

Μια φορά κι ένα γέλιο
ήταν μια μαϊμού
στον ώμο της είχε έναν κλόουν...

Στ’ αμπέχονα
που κρέμονται άδεια από εξεγέρσεις
και μπουκωμένες κάνες

Στα κακαρίσματα
ακριβοπληρωμένων έδρανων
Στη κυρία του κυρίου και τ'αντίστροφο...

Στις θαμπωμένες πούλιες
των φορεμάτων
που στέκονται στερημένα από λάμψη
μπογιατισμένα να μην χάνουν την συμβουλή

Στα μαρμαρωμένα χέρια
αποσβολωμένα στο κενό
Στις ψειριασμένες τρίχες
του γέρικου σκυλιού

ξέχασε πως αλυχτούσε τις νύχτες
ο λύκος μέσα του

Στα διπλωμένα μαξιλάρια
 μπαγιάτικο έρωτα μαρτυρούν
και κακοποιημένα όνειρα

Στην νεκρική μονοτονία των ματιών
θυμίζουν προχθεσινό ασπράδι των αυγών

Στα συμπτώματα
από την πρεμούρα τους
λησμόνησαν να τελέσουν το χαρμόσυνο γεγονός

Στα παιδιά
που κλαίνε μόνο όταν κοιμούνται

προβιβάστηκαν βίαια
σε ομοιώματα ανθρώπων

Στους άνδρες
που ευνούχισαν την καρδιά τους 
Στις γυναίκες που πέταξαν το λευκό μαντηλάκι
στις λάσπες

Στους κοιλαράδες ψεύτες
Στους χρεωκοπημένους
της γραβάτας
Στους κροκόδειλους
που δεν φοράνε γραβάτα
Από τα σαγόνια κρέμονται
άνετα τα λίγδη του ψεύδους

Στις βλοσυρές καρικατούρες
που κρατούν δαγκωμένα γκέμια

Σε μένα
που δεν κλαίω ποτέ παρά μόνο όταν η ανάγκη το καλεί

υπάρχει η ναφθαλίνη
για να μην πιάνει σκώρο η νουθεσία και η υποταγή

Η βρώμα της
θεέ μου
μυρίζει απίστευτα μέλλον

Μέλλον νεκρών


Μαρία Ροδοπούλου

9 Οκτ 2016

Σωσίβιες υποσχέσεις


Και τι θα κάνεις τώρα που οι λέξεις πνίγηκαν;
με ρώτησε το μελαχρινό κορίτσι
~ έκανε κουτσό καταμεσής κυκλώνα
απτόητο από τη φρίκη που’ χε ρίξει
άγκυρα στα πεζοδρόμια _
«Είναι απλό. Θα βουτήξω»
και έπεσα στα πέτρινα νερά
Οι αυτοθυσίες με ενοχλούν,
είπε ένα αποδημητικό σχόλιο
Με πεθαίνουν οι γάμπες
όταν αρχίζουν οι κράμπες της αυτοκτονίας
Τίποτα δεν με σκοτώνει πιότερο
από τη μιζέρια της αυτοκριτικής,
συνέχισε ο κριτικός της στιγμής
σκαλίζοντας την μύτη της αυτογνωσίας
Γεμίσαμε αναγνώσεις θλίψης
μουρμούρισε το πεζοδρόμιο
Πνίγεσαι σε μια κουταλιά λύπης,
είπε το αναθεματισμένο κορίτσι
κι έλυσε τα δάχτυλα στη πέτρα
Όχι ότι αυτό θ’ άλλαζε δομή θανάτου

Ήταν αργά για σωσίβιες υποσχέσεις
και γενικές χρόνου παρελθοντικού
Η άμμος είχε γεμίσει καβούρια
και ήταν σαν να μετακόμιζε
στο διπλανό παραμύθι

Η στιγμή
της αιωνιότητας είχε έρθει
και περάσει

χωρίς τυμπανοκρουσίες
και χαμόγελα ψητά
στη πέτρα του πνιγμού





Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive