24 Οκτ 2020

Ο νάρθηκας της αυταπάτης

 

Όσο κι αν το βλέμμα στρέφεται
            στον ουρανό
                  τα μάτια στο χώμα πέφτουν

 


ένα πρόσχημα ως ένα αίνιγμα
ράβω στο πρόσωπο και στα φρύδια
με ένα αηδόνι στην σκέψη
κι έναν αρχαίο στα χείλη μύθο
διασχίζω τους δρόμους
κάτω από τις λευκές γραμμές
                               ό,τι μ’ πονά ό,τι με καταστρέφει
                              χαϊδεύει τα ψέματα
                                          που φόρτωσες αργά χθες το βράδυ
                                 σ’ ένα ανατολίτικο παζάρι
                κάτω από δυο μισά φεγγάρια
κι ένα σφαγιασμένο ήλιο
Τι να εξιστορήσω με στόμα πικραμένο
                     επιδοτούμενες λύπες δεν αγόρασα ποτέ
εξάλλου ο φόνος πάντα ατιμώρητος θα μείνει
όσους φόνους κι αν πράξω ως εκδίκηση
ένα κομμάτι πάγου μια μάσκα
ένα παλιό καθρέφτη
κι ένα υστερόγραφο σου στέλνω
                  στέκομαι κάτω από τ’ αστέρια
                    αγγίζοντας τις άκριες τους
                        δεν με πονάνε πια
                                           ανοίγω τα χέρια
κι αφήνω ν’ αυτοκτονήσουν
οι σκάρτες μου  

                                 φυλακισμένες
κραυγές
                      σπάζω τον νάρθηκα της αυταπάτης
και στέλνω στο διάβολο τις ψαλμωδίες
εξάλλου του αρέσουν
                ζεσταίνει τα παιδιά του
                  με ύμνους και λιβάνια


Μαρία Ροδοπούλου

14 Οκτ 2020

Λησμονημένα άκρα

 

Παγωμένη σκάλα
         ατέρμονος ο κύκλος αιτιών και μύθων
                       άνοιξε τα πέτα σου
                                   ρέει το αίμα απ’ τις ρώγες
κι εσύ ψάχνεις την τραυματισμένη σου πλαγιά
                 Σπέρμα στο χώμα
                             και λάβδανο στις φλέβες
μ’ ένα άλογο τυφλό στις κοιλάδες των θεριών
             περιφρονημένη εσύ
                  οπού ξυπόλυτη διαβαίνεις
                       τις μαργαρίτες των νεκρών
και των προφητειών βαλσαμωμένων ειδήσεων

σε είδα προχθές ν’ αποζητάς
                 ένα κερί και μια σταγόνα δάκρυ
κάτω απ’ τον τροχό της μοναξιάς
            συμβάσεις των παιδιών σου
ένα κενό κι ένα παλιό
          όμως τίποτα δεν κυλούσε
όσο ο αγέρας ήταν μεστός
                από ανθρώπινη σάρκα

                         Καμένη….
αλλά ακόμα ακούς έστω
           και με τ΄ αυτιά κατακρεουργημένα
αλλά ακόμα βλέπεις έστω
              με τα μάτια σου τυφλά

απάντησε μου όμως
     καταφρονεμένη
νιώθεις το μάρμαρο ακόμα
              έστω και με λησμονημένα άκρα;
              

Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive