28 Μαΐ 2015

Χαμαιλέοντας έρωτας



Κι είναι κι ο έρωτας
που κάποτε αφήνει τα λέπια του
στο διάβα της λύπης σου
και χορεύει μες στη λάσπη
στο χώμα
στη πέτρα
Τραγουδάει μες απ τους αρμούς
και σε χαλιναγωγεί
όπως ο καμηλιέρης
το υποζύγιο στην έρημο

Χύνεται ανέμελα απ' τα δάκτυλα
απ τη σάρκα
μέχρι που μένουν μόνο τα κόκκαλα
και η αίσθηση του ανικανοποίητου

Κι είναι κι ο έρωτας

Αλλάζει χρώματα στα μάτια σου
και παίζει δήθεν στον ρυθμό που ξέρεις



Μαρία Ροδοπούλου

21 Μαΐ 2015

Menu




Δοκιμάστε μας
με γυμνά τα δάκτυλα
τόσο μαλθακοί
λιώνουμε σ ανάλαφρο άγγιγμα


Κυκλοφορούν ελεύθερα στο σπίτι
Παίζω κρυφτούλι με τις σοφές μου παγίδες
Εγώ και τα τρωκτικά αλλάξαμε ρόλους
κομπάρσος η αφεντιά μου
πρωταγωνιστές οι κυνόδοντές τους

καντάδα οργανώνουν απόψε
έξω απ’ το παραθύρι σου
Ο σιτεμένος φόβος
τους ανοίγει την όρεξη

Τρικούβερτο γλέντι
Κι επίτιμος καλεσμένος η σάρκα σου

Προϋπολογισμένος μεζές
Αλεσμένος για να ταιριάζεις
στη φιλανθρωπική συμμετοχή
του γκουρμέ μενού τους

ευχαριστούμε για τον
delicatessen  εθελοντισμό


στο επόμενο επεισόδιο
θα σου μιλήσω για τους έναστρους έρωτες
των ακρωτηριασμένων ματιών σου


Μαρία Ροδοπούλου

17 Μαΐ 2015

Επώδυνη βαλσάμωση



 Μέσα από τζάμι γυμνό μαδάει τις ώρες ξεφλουδίζοντας τα μπράτσα φιλελεύθερης παραφροσύνης.

Οι άνθρωποι με τα λευκά μάτια και τα κόκκινα χέρια διαδηλώνουν στο μυαλό της. Αναμφισβήτητη κυριαρχία. Κιτρινισμένες φλέβες ξεκινούν από τον σημαδεμένο αστράγαλο, διατρέχουν όλο το θνητό, μίζερο σώμα.
Άλλος ένας υπόνομος, στις σχάρες του υπολείμματα που ξερνάει όταν ρεύεται  χορτασμένος. Γελάει καταχθόνια όταν περνάς από πάνω του, σημειώνει τα επόμενα πόδια που θα καταβροχθίσει. Ο φανοστάτης βλέπει αλλά ποτέ δεν μιλά. Το σκοτάδι τα’χει κάνει πλακάκια με το φως, σκέφτεται εκείνη. Μας ξεπούλησε το Τίποτα στο Μηδέν.
Κάποιον πρέπει να υπηρετείς, της ψιθυρίζουν τα λευκά μάτια. Και τέλος πάντων, γύρνα πίσω στην άγνοιά σου, μη ταλαιπωρείσαι με σκέψεις πάνω σε θέματα που δεν σε αφορούν.
Αγαπημένα λείψανα που κατοικείτε στο κορμί μου…
Η λατρεία μου για τα σαπισμένα οστά κάποια μέρα θα με σκοτώσει.
Τα σκιάχτρα που με προστατεύουν είναι οι δεσμοφύλακές μου.
Με εκπαιδεύουν,
με μορφώνουν,
με διαμορφώνουν,
με ταριχεύουν.
Με πλάθουν κατ εικόνα και καθ ομοίωση.
Οι Βλάσφημοι Θεοί μου. Δεν ανέχονται την ανθρωπιά μου.

Ανάμεσα στις ίσες μοιρασμένες πορείες από τον ένα τοίχο στον άλλον στρώνει την μία μέρα πάνω στην άλλη. Τακτοποιημένες, καλοσιδερωμένες και θεούσες με την υποταγή φορεμένη λίγο πιο κάτω από τα κληροδοτημένα γόνατα. Αν κάτι έχει μάθει είναι το παζάρι της αλήθειας. Όμως την κοροϊδεύει γιατί έχει δει τις μικροκοσμικές γάμπες της. Γίνεται θύμα των ενδείξεων παίζοντας ζάρια με τις στραβοραμένες ψευδαισθήσεις. Κάποτε ταΐζει τις παροιμίες πραγματοποίηση αλλά κάποτε συγκρούεται μαζί τους απομαγνητίζοντας τους πόλους των προσδοκιών. Ανάσκελα παραδίδεται στην σπατάλη των αναχωρήσεων. Τότε είναι που δεν νοιάζεται για το ποια είναι. Σχηματίζει με τον ιδρώτα που στάζουν τα όνειρά της φυγόκεντρους κύκλους ενώ αυτή στέκεται σε μια ασήμαντη παράγραφο με τα χέρια της βουτηγμένα στον προσηλυτισμό του θανάτου.
Το ασημένιο θανατηφόρο παρασκεύασμα φτάνει μέχρι λίγο πριν τα ρουθούνια της. Και κάπως έτσι βουβή ορθόδοξη άποψη λιμνάζουσας εκατονταετίας, παρακολουθεί το επώδυνο βαλσάμωμα όλης της ύπαρξης με μάτια διάπλατα ανοιχτά.


Μαρία Ροδοπούλου

9 Μαΐ 2015

Χειρόγραφες ώρες



Σαν την θάλασσα
που δαγκώνει τα παιδιά της
Έχει ξεχάσει πως την φώναζαν οι ναυτικοί
Το όνομα της καίει τον λάρυγγα
Σαν τον άνεμο
Από πού έρχεται που πάει που ξεκουράζεται
Έχει ξεχάσει
Ποια είμαι …
Το σώμα τρώει τις ουλές
μόνο και μόνο
για να γεννήσει άλλες
Θα μπορούσα να πεθαίνω στα μπράτσα σου
και να μην ανασταίνομαι τις νύχτες
Τι προσβολή κι αυτή
Να δακρύζεις από το στόμα και μόνο
Αδιάφορη υγρασία πέφτει στην γη
Αλλά στέκομαι αλύγιστη
άκαμπτη
άτεγκτη
Απόμακρη σκέψη
Τίποτα πιο φριχτό
από ένα δαγκωμένο κύμα
Συνεχίζει ακάθεκτο
Έχει μια υπόσχεση να κρατήσει

Με φαγωμένα νύχια δακτυλογραφώ
τις τελευταίες χειρόγραφες ώρες
Νιώθω την ανυπομονησία
του μαύρου πλοίου στην νηνεμία της ανωνυμίας
Ποτέ δεν ήμουν πιο έτοιμη

Αλλά δεν γνωρίζω πώς να θρηνήσω




Μαρία Ροδοπούλου

7 Μαΐ 2015

Εκτροχιασμένη...



Άδειασε το καλάθι
από ιστορίες που διηγούνται
είτε τα ψηλοτάβανα δωμάτια
ή τα πολυδιαφημιζόμενα καζάνια

πάντα μπροστά
σε εκστασιαζόμενους πιστούς

Γέμισαν ξυράφια τα χέρια
και ξαναμμένη βρυχάται
η εκτροχιασμένη μηχανή του χρόνου



Μαρία Ροδοπούλου

2 Μαΐ 2015

Τρόμος



Τα μοναχικά πρωινά
θανάσιμη παγωνιά στο σώμα
μεταλλαγμένη ύπαρξη
χέρια νεκρά ψάρια
και μάτια πεθαμένου ελαφιού

στόμα ορθάνοιχτο στον τρόμο
 
Αλλού γεννηθήκαμε
κι αλλού πάψαμε…
σαν τα κεράκια που πωλούνται
δήθεν αρωματικά
από πλανόδιους επιτήδειους

λαγοκοιμόμουν
την ώρα της καταστροφής

Τώρα πια τα θλιβερά πρωινά
σαρκάζουν τις καμένες πατούσες
και τα σάβανα

– ω τι γλυκά
τη γύμνια μου αυτά καλύπτουν



Μαρία Ροδοπούλου


Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive