29 Απρ 2011

Πολιορκίες





Ηλικιωμένη αγγελία

ξεχασμένη Ιώ σε κατάκοπο τοίχο
με σαπισμένα σωθικά
χορταίνουν οι φωτοφόρες βδέλλες
ιδιοκτήτρια ισόγειων πραγμάτων

σε ονειρική ανεπάρκεια
Οι πορείες έπαθαν υπερκόπωση
οι σελίδες αρκέστηκαν σε εγγαστρίμυθους
κλεπταποδόχοι καρποί σε έξαρση
και το χώμα φτερνίζεται σταυρούς
Οι ορίζοντες χρειάζονται επειγόντως
αιμοκάθαρση
βρώμισε λιμάνια η θάλασσα
κι ο ουρανός γέμισε κουτσουλιές χαμηλόβαθμων πτηνών
Κατασχεμένη γη το απέναντι πεζοδρόμιο
Στους φανοστάτες κατοικούν ακρίδες
κάτω από το κρεβάτι δεν υπάρχει τίποτα
παρά μόνο σκόνη
κατουρημένα πλακάτ
και πεντακάθαρα νύχια σε παραπληγικές πτήσεις
Τα περβόλια, γιε μου, πιάσανε τερηδόνα
τα τριαντάφυλλα λησμονήσαν την ντροπή
τ’ αφυδατωμένα φτερά κατηγορούν τα κεριά
Οι αγέρηδες σταθμεύσανε στην χωματερή
οι ηθοποιοί ξέμειναν από ατάκες
κι οι μάσκες έχασαν τα πρόσωπα
Θα σκάβω πίκρα μέχρι να βρω μέλι

Πότε παρκάρισαν τα μάτια τους
σε ασθματικά παιγνίδια τα παιδιά;
Από τότε
που σταμάτησε η περιστροφική κίνηση των λουλουδιών;
Απορώ για να απορώ
Τα σανατόρια είναι εκτός μόδας
Τώρα τα λένε ‘σπα’
Δυο τρία σκυλιά απέξω
γαβγίζουν τον κάθε ύποπτο
Θέα στην άποψη με Botox
η αριστερή μασχάλη έγινε εργάτρια
στην Silicon Valley
Το ζιβάγκο το 'φαγαν οι σκώροι
και το κασκέτο χρησιμεύει για να καλύπτει ‘κρανίου τόπο’

Εδώ κρυβόμαστε πίσω από τα χέρια μας
και ξέρεις πως γελάει καλύτερα
όποιος δεν κοιμάται τα βράδια και ξενυχτάει τα πρωινά
μου γράφει η φίλη μου
Οι αετοί τυφλώθηκαν
με τα κοράκια πλάγιασαν
ύαινες γεννήθηκαν
έφαγαν τους λύκους
ρεύονται συμφορές
και όπως γνωρίζεις πολύ καλά
πεινάει καλύτερα όποιος τρώει τους καθρέφτες του
της απαντώ

Γερασμένες πολιορκίες
κρέμασαν την αναιμική σφυρίχτρα
στον ρυτιδιασμένο λαιμό τους
απέλυσαν τις εικόνες
βλαστημάνε βαριεστημένα τους περαστικούς
χτυπάνε τατουάζ στους άδειους ώμους
Άθλιο πράμα η συνταξιοδότηση της οργής
ούτε ένα θυμάρι της προκοπής δεν σ αφήνει να μυρίσεις
ούτε μια μέλισσα τριγύρω να την κεράσεις τσίμπημα

Τελικά,
θα φτυαρίζω πολιορκίες ίσαμε να βρω αίμα


συνεχίζεται ...



Μαρία Ροδοπούλου

12 Απρ 2011

Ακτήμονας

Εκείνη που ποτέ δεν σ’ είχε ανάγκη

Το μεγάλο βουητό του κόσμου
δεν σ αφήνει να χαϊδέψεις τρυφερά
τα μαύρα χείλη
Έκπτωση στην ροή του αίματος
Σκυμμένοι καθρέφτες
Κυρτές ώρες
Μόνο καμιά φορά ξεχνιέσαι
στους βραδινούς ήχους
Ακούς τα λησμονημένα
Διαπραγματεύεσαι στις πύλες του ανέμου
Αποκοιμιέσαι
με πεσμένα φύλλα στα μάτια σου
Γέρασαν τα πουλιά
Ακόμα ένα πηγάδι στο διάβα σου
Τσιμεντένια γόνατα
Ευκίνητο το χώμα
Χρονόμετρο ο ορίζοντας
Σε ποια θύελλα, τώρα, θα σε χάσω;
Σε ποιο νερό θα σε ξαναβρώ;
Τι κρίμα που σου ανήκει πια η γη
Αποσύρονται οι πλανόδιοι
των άχρηστων αντικειμένων


καταποντισμένη ακτήμων έλλειψη


Μαρία Ροδοπούλου

9 Απρ 2011

Αναποφάσιστη Μέρα

Η μέρα που δεν αποφασίζει να έρθει
Αλυσοδεμένη στους μίσχους της σκάλας
που οραματίζεται
Οι υποσχέσεις αποκτούν νόημα
μόνο όταν κάποιος τις προδώσει, γράφω στο ημερολόγιο
Ο μόνος που απαντά είναι ο ζογκλέρ
ανάβει με την ανάσα του την φωτιά
Φτηνό κόλπο, του λέω.
Ξέρεις πόσες παρεξηγημένες φλόγες
κρύβει εκείνος με το ριγέ πουλόβερ
που μυρίζει ναφθαλίνη;
Μόνος του έχει καταλάβει
δώδεκα ολόκληρα τετραγωνικά
στην αδιέξοδη πόλη
Κι ούτε μια σπίθα δεν ξόδεψε για να τους πείσει
Κάποτε θα γράψει μια τόσο ωραία ιστορία
που θα σβήσει όλες τις φωτιές
με μια και μόνο βελόνα
Προς το παρόν αρκείται στην αθωότητά του
Δεν είναι η μικροψυχία των ονείρων
Η φήμη τους είναι που γεννά αναποφάσιστες ώρες
Και η αλήθεια είναι ύποπτη αλληγορίας

Η μέρα που στέκεται μαγκωμένη
ανάμεσα σε μένα και στην σκάλα
περιμένει υπομονετικά
κουρδίζοντας όλα τα ξεκούρδιστα παπούτσια μου



Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive