28 Φεβ 2008

Συμπαντική Γάγγραινα












Εσείς θα φονεύετε το Σώμα
με της λαγνείας τα σπαθιά
και εγώ θα ανασταίνομαι
πάνω στις παλλόμενες λεπίδες

εσείς θα ξεριζώνετε τα Μάτια
στο κτίριο της φθονερής Δικαιοσύνης
και εγω θα είμαι η Τυφλή
πάνω στην δίγνωμη ζυγαριά σας

εσείς θα ζυμώνετε το Μέλλον
με τις δολερές απαντήσεις
και εγω θα είμαι η Πρόταση
πάνω στην Αναίρεση του Ψεύδους

εσείς θα φυλακίζετε την Υπαρξη
στην Χώρα του Εν τω Μεταξύ
και εγώ θα είμαι η Νόμιμη Εσταυρωμένη
στον λόφο των Παθών σας.

εμπρός λοιπόν,
την πλάτη Ξεγυμνώνω,
και ηδονικά Προσδοκώ
τα ματωμένα Δηνάρια σας.

Mαρία Ρ.


γιατί αλήτρες σκέψεις
κυβερνάσθαι από
μανουάλια καρφωμένα στο ταβάνι;
η σάρκα της δε φτάνει
λεία
να θεωρηθεί;

γιατί σε κάθε της στασίδι
ο καθημερινός γκρεμός σας
με τις ακαθαρσίες του,
μολύνει
ευγονικές ημέρες;

Αγιογράφητη η πλευρά
του ύποπτου κορμού σας,
αρεστή στην υγρασία
της συμπαντικής γάγγραινας.

Η βλάστη του αναίτιου
στυλού σας
δε σας υποψιάζει..
στείρα διαχρονική;

Προσεκτικά ακούστε..
αδιάπτωτοι συνδικαλιστές
με τα φθηνά,
περιουσία με σήψη...

εκείνα πια τα ύψη
προ του τέλους,
θα εύχεστε!


Δημήτρης Δικαίος

16 Φεβ 2008












Άφησα για μια στιγμή
τις εκκρεμότητες να αιωρούνται

- έτσι κι αλλιώς δεν τελειώνουν ποτέ
κι εγώ διερωτώμαι αφού δεν είναι γυναίκες
πως μπορούν και γεννούν συνέχεια
μικρούς δυνάστες πίσω απο τον άδειο τοίχο-

και έτρεξα έξω απο το δωμάτιο θέλοντας να ξεφύγω απο τη κόκκινη πόρτα.
Συνέχεια μου ψιθυρίζει για τις αμαρτίες και για τις μικρές ασήμαντες κλοπές
που διαπράττουν οι μη ανειλλημένες υποχρεώσεις μου

- μα εγώ σκέφτομαι εκείνον τον
ποιητή που έγραφε στις μάντρες μια μόνο λέξη,
οι άλλες τον είχαν παρατήσει επειδή ήταν
μέθυσος , και γελούσε ο τρελλός γιατί όπως
και να την έγραφε πάλι σε κάποιο σημείο της γης πέθαινε μόνος-

Στην ευχή,φώναξα, άστες να γλεντήσουν,
τι θέλουν κι αυτές πέρα από μια μπουκιά ψωμί και λίγο αίμα για να μπορούν να ταίζουν
την ανικανότητά τους να διπλωθούν και να τακτοποιηθούν στα συρτάρια
μαζί με την ναφθαλίνη.

– εκτός απο τους νεκρούς ανθρώπους,
και τα νεκρά ζητήματα απαιτούν τ’αναθήματά τους -

Και θα περπατούσα αμέριμνη για ώρα πολλή με το βάρος να τραγουδάει στην πλάτη
αν δεν συναντούσα εκείνον τον παράξενο άνδρα που καθόταν κάτω απο ένα τεράστιο μανιτάρι.
Ξεγύμνωσε το μπράτσο του και μας έδειξε μια γυμνή γοργόνα που είχε φυλακίσει κάποτε
Με δάχτυλα που έτρεμαν χάιδεψε τα γεμάτα λέπια στήθια της και είπε γελώντας

«Ξέρεις ψάρευα και εγώ φαντασιώσεων υποθέσεις όταν ήμουν ασυρματιστής σ’ ένα εμπορικό καράβι.
Μεταφέραμε γουρούνια απο την Κυανή Ακτή στο Κονοτού γιατι οι πολιτισμένοι δεν άντεχαν την μυρωδιά τους και έτσι από τη μια τα ξεφορτωνόντουσαν και από την άλλη δείχνονταν και σπλαχνικοί.
Είναι μεγάλη υπόθεση να ξεφορτώνεσαι την βρωμιά σου και να σε χρήζουν Ευεργέτη γι αυτό"

Έβγαλε ένα μικρό ασημένιο φλασκί από την τσέπη και αφού το κούνησε
με οργή είπε :
"Ανάθεμά το. Ποτέ δεν αδειάζει τελείως και ποτέ όλο δεν γεμίζει.
Που λες, πόρτα μου, ψάρευα και εγώ ανθρώπους
αλλά ποτέ δεν είχα πιάσει μια τέτοια αβασάνιστη πλάνη
σαν αυτή που σε έχει ζωστεί"

‘Ετσι ,όπως καταλαβαίνετε ,
κατέβασα την πόρτα απο τους ώμους,
την έβαλα στη θέση της και αφέθηκα στη φλυαρία της ενώ σκότωνα
μια – μια τις ακατάστατες εκκρεμότητες.


Μαρία Ρ.

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive