24 Ιαν 2010


Μην με ξυπνήσεις
παρά μόνο όταν θα 'ναι πια πολύ αργά

Όλος ο κόσμος πάνω μου έγειρε
και βούλιαξε το στρώμα
Πόσα σκαλιά

πριν στις ανηφοριές χαθώ

οι ανάγκες θα μετρήσουν

Μούσκεψε το σάλιο τους το προσκεφάλι
και εγώ
με στόμα βαθύ
πνίγομαι στον ρηχό τους λάρυγγα

Ο εφιάλτης κάκιωσε και έγινε ζωή

Γι αυτό σου λέω

Μην με ξυπνήσεις
παρά μόνο όταν θα ' ναι πια πολύ αργά

την μικρή αιμόφυρτη ανάγκη τους να εκπνεύσω


Μαρία Ρ.

16 Ιαν 2010


Η φευγαλέα κίνηση
σταθερής γεωμετρίας
οδήγησε στο ξεστάχιασμα του φόβου

Δεν ήταν παρά μία ακόμα πόρνη
στον κόσμο των αντιφατικών σκιών

Το κρεβάτι
από την Γέννηση αδειανό
δεν επιζητούσε μα ούτε και επέστρεφε

Δεν ήξερα αν με τρόμαζε
η ίδια
ή
τα χωρίς αποτυπώματα βουνά της

Ούτε μια φορά
δεν γεύτηκα ζωή
στις σμιλεμένες ρώγες ελλειπτικών ονείρων

Μέτωπο ακούμπησα
σ' εκπνοή γονατισμένη
και ήπια λαίμαργα
όλο τον Θάνατο δικό μου

Υπέκυψα στα τραύματα
μια ξένης που αγάπησα

χωρίς ποτέ να την γνωρίσω


Μαρία Ρ.

14 Ιαν 2010


Eπειδή οι χειμωνιάτικες μέρες οδηγούν σε απραξία και μας κάνουν να αποζητούμε
την τρυφερή, χωρίς πόνο, ανυπαρξία ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε ότι ...

Γεννιόμαστε με την απάντηση μέσα μας. Όμως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα όσο θα ήθελε η επιρρεπής αδύναμη φύση μας. Βλέπετε, Λείπει η Μνήμη. Γι αυτό και αναζητούμε, γι αυτό και ταξιδεύουμε. Κάθε σταθμός και ένα κομμάτι που λείπει από το παζλ της απάντησης. Κάθε μικρή απορία και ένα όνειρο απάντηση. Αλλά υπάρχουν και οι δειλοί της περιπέτειας. Γιατί αυτό είναι Ζωή. Περιπέτεια. Μα εκείνοι προτιμούν να κατεβαίνουν σε ένα σταθμό λίγο πριν ή πολύ πριν την απάντηση. Δεν την δέχονται. Και απορρίπτουν εκείνους που δεν αποβιβάστηκαν. Προτιμούν ξανά και ξανά την ίδια πορεία ίσαμε το ίδιο τέλος. Με δανεικές εμπειρίες νομίζουν ότι μπορούν να βρουν, ότι μπορούν ν' απαντήσουν. Πέφτουν στην δίνη του εαυτού τους. Και κακιώνουν με όλους χωρίς να γνωρίζουν ότι πρώτα με την ψυχή τους έχουν πάρει διαζύγιο. Αν εαυτόν δεν αναζητήσεις, εάν αγάπη σε σένα πρώτα δεν χαρίσεις τότε πως θ' ανακαλύψεις την απάντηση που χωρίς αντίτιμο, Εκείνος σου δώρισε;


Είναι τρυφερό το κενό αλλά για φαντάσου πόσοι έχουν προσπαθήσει να το γεμίσουν.
Τ' ονόματά τους κανείς δεν τα θυμάται. Όλοι θυμούμαστε εκείνους που χάθηκαν
σε προσωπικά ταξίδια. Σταθμό στον Σταθμό. Ίσαμε το Πραγματικό Τέλος.


Μαρία Ρ.

Μια σκέψη που συζητούσα χθες με τον αγαπημένο μου σύντροφο
και μόλις έγινε λέξεις και απάντηση στην ανάρτηση
της Νανάς Τ.

13 Ιαν 2010

Η Νύχτα ελευθερώνει τις Σκιές
που η μέρα με ελαφριά καρδιά
ενοχοποίησε

Έχεις κατεβεί ποτέ την Πανεπιστημίου; Σίγουρα ναι.
Τα λεωφορεία έρχονται ανάποδα προς το Σύνταγμα.
Και πάντα με φοβίζει μια μετωπική σύγκρουση μαζί τους.
Ενώ αυτά θα έχουν το άλλοθι της νομιμότητας , εγώ, μια παράνομη της όρασης, θα καταδικαστώ σε ισόβια απομάκρυνση από την πόλη
(δεν υπάρχουν κοινωνίες πια, μόνο πόλεις) γιατί δεν απέφυγα το πεπρωμένο μου.
Σκέφτομαι όμως, ότι περισσότερο θα με τρόμαζε το πένθος των φίλων
που από μακριά θα έκλαιγαν για με
και για την εξορία μου από τα ασφαλτοστρωμένα ιδανικά τους.
Θα νόμιζαν πως λυπόμουν για την εξοστράκιση
και πως θα ποθούσα, ακόμη, να φιλώ τα ψυχρά και λερωμένα οδοστρώματά τους.

Και αυτό θα σήμαινε πως όσο ένοχη είμαι εγώ άλλο τόσο αθώοι είναι οι αγαπημένοι μου ...


Η Νύχτα εκφωνεί τον Θάνατο
που η μέρα βιάστηκε ως φόνο εξ αμελείας
να δικάσει


Μαρία Ρ.


"starting from zero you got nothing to loose" T.C.

8 Ιαν 2010


Τι νόημα έχει; Όταν αποδέχεσαι, ποιά είναι η σημασία των αντιρρήσεων;
Δεν ξέρω, δεν γνωρίζω.

Είμαι μικρή ακόμα για να εξηγώ των ανθρώπων τα μικρά.
Ακόμα κι όταν στα μάτια τους θα μεγαλώσω,
η αξία μου περασμένη θα ‘ ναι στα παλιά χειρόγραφα καθολικά τους.
Χρέωση και Πίστωση.
Αναρωτιέμαι σε ποιά στήλη θα βρίσκεται τ’ όνομά μου.
Και βέβαια και με τι χρώμα περασμένο.
Μεγάλη η τιμή να με μνημονεύσουν με της αρεσκείας τους την παλέτα.
Εξάλλου, πιο διασκεδαστική είναι η απορία από την ίδια την απάντηση.
Η επεξεργασμένη αγωνία σε γνήσιες κόπιες
μοιράζεται προς γνώση και συμμόρφωση των υπερασπιστών της υποψίας.
Όμως δεν αμφιβάλλω πια. Έστω κι αν δεν γνωρίζω.
Προτιμώ το πληθωρικό ψέμα από την ξερακιανή αλήθεια.

Ήταν ο φόβος, βλέπετε,
όταν ακίνητη στάθηκα
και είδα πως υπάρχουν κάμπιες που ποτέ δεν γίνονται πεταλούδες


Μαρία Ρ.

7 Ιαν 2010

Για ένα κομμάτι λύπη
εκδίδεται στους τοίχους η ψυχή
Πολλοί οι ελεήμονες πιστοί

«Μεγάλη ευκαιρία, λένε. Δεν πρέπει να χαθεί»

Για ένα δάκρυ περαστικό
Αφήνεται σε πρόσωπο δανεικό
Δοξάζει τον ενίοτε θεό

«έχουμε χώρο,λέει, για έναν εθελοντή νεκρό;»

Ό,τι περισσεύει στο παζάρι των μισών
Μεγάλη η αγάπη, λέει ο μίζερος Αιτών
Τι ωραία που πλανάται
στα σιδερένια μάτια αυτών

αλλά

Μια μπαγιάτικη φέτα θλίψη
δεν αρκεί για να καλύψει

την ανίατη του επαίτη σήψη.


Μαρία Ρ.

Και για του λόγου το αληθές ιδού και δεύτερη μαρτυρία


Αιμάσσουσα Πληγή



6 Ιαν 2010




Eγώ;
Περίεργη ιστορία

Προσπέρασα τα τείχη του αίσχους
φτύνοντας με μανία
τα κρεμασμένα είδωλα
αρνούμενη να γονατίσω
εμπρός στους μαρμαρωμένους βασιλιάδες
Προσκυνήτρια αμαρτωλών οίκων
Αδιαφιλονίκητη μάρτυρας κόκκινων δρόμων,
βαμμένη με την λασπουριά σκοτεινών λιμανιών

Εγώ;
Ακατανόητη ύπαρξη
Κρυμμένη στην δεξιά τσέπη
ενός φθαρμένου μπλουτζήν
ταξιδεύω μέσα στις ξηλωμένες ραφές
Γνωστή καταχράστρια πληγών

Εγώ;
Δαστρεβλωμένη σύμπτωση
Βομβίστρια σε αξιοπρεπή βλέφαρα,
ζογκλέρ σε ετοιμόρροπο πρόσωπο
με τις κορίνες πεσμένες στα κομμένα σου γόνατα
Ακούς;
βρυχώνται οι τίγρεις
κάτω από τις τέντες των ματιών μου

Εγώ;
Άσε...
Μια ένσταση ολόκληρη, σου λέω


Μαρία Ρ.


Αφιερωμένο στις

Φανή και Φωτεινή

Χρόνια Πολλά , αγαπημένες μου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive