Μια σταλιά σκοτάδι

Ακόμα προσπαθεί
αστέρια πρωινά ν’ αγγίξει
κι ας είναι ανώφελο το αίμα
σε γη
που ο εσπερινός απουσιάζει

Κόβει το δάκρυ του στην μέση
τσιγκούνικος καιρός
όλα μισά τα δίνει
ακόμα κι απ’ τον άνεμο
ξεζούμισε το νερό
με ένα φτερό
φθηνό
στις άκρες του δαγκωμένο
πώς θα πετάξει
στον μοβ
μου
ουρανό

τόσοι περαστικοί τριγύρω
κανένας δεν του δάνεισε
έστω ένα κομμάτι νύχτας


Μαρία Ροδοπούλου

Η Ιουλιέττα ακόμα ζει - Ποίημα του ομώνυμου βιβλίου

Η μικροσκοπική γυναίκα στο ταβάνι
καθισμένη οκλαδόν
σαν παρελθοντικός χρησμός
σαν άγνωστη θρησκεία
ένας μικρός θαυματουργός λεκές
ενάντια στη φρίκη
απ’ το κεφάλι της ξεφεύγουν
μικρά αόρατα αηδόνια
επείγοντα μηνύματα αγάπης
αυτοκτονούν καθώς προσκρούουν
στη ραδιενέργεια της αίθουσας
Ένας μεταλλαγμένος
με τρία φτερά άγγελος
κάθεται απαλά στον λυγισμένο αγκώνα
Τα μηχανήματα γουργουρίζουν
πρησμένα από ξένο αίμα σκουλήκια
Κάποιος σταυροκοπιέται
Φωνάζει
πεθαίνει μες στη φάτνη ανθρώπινης απελπισίας
ίσα ίσα που χαράζει
η μικροσκοπική γυναίκα του ταβανιού
συνεχίζει να στέλνει αηδόνια
πάνω στα σώματα που παραδίδονται
Όμως πώς γεμίζει μία τρύπα
που μόνο κενό γεννά;
Ένας πόνος εδώ
ένα κλάμα λίγο πιο πέρα
κάτι ματωμένο στο βρώμικο πάτωμα
Κάποιος βήχει
Η ζωή στη φάτνη είναι γεμάτη φλέμα

Ένα παιδί με αφύσικα μεγάλα γυαλιά
είναι το μόνο που τη βλέπει
Όλοι το συγχωρούν
λόγω της παιδικής ηλικίας
όταν ανεπίτρεπτα φωνάζει

Η Ιουλιέττα ακόμα ζει



Μαρία Ροδοπούλου