27 Μαΐ 2012

freak show




Ανασαίνω αναρρώνοντας φαντασιώσεις
από την βαρεμάρα ανίκανων σαλτιμπάγκων


Το ηλιοβασίλεμα γέρνει βαρύ
πάνω στην τέντα του παλιού τσίρκου

Αναβαθμίζω εκδόσεις ακροβασιών
Προσλαμβάνω θηριοδαμαστές
τεντωμένων σκοινιών
και απολύω τους εργοδηγούς
μεταξωτών διχτυών

Ανάμεσα στις διακεκομένες ράγες
παροπλισμένου τραμ παίζω τις κορίνες
της Οντέσσα, της φώκιας ταχυδακτυλουργού

Η Κλώντ, γυναίκα τέρας,
στρίβει το μουστάκι της
και ανασηκώνει τα σιλικομένα βυζιά
μέσα από την βιτρίνα που χωρίζει το κοινό
με τους αληθινούς πελάτες

Το τελευταίο της κόλπο είναι
να γλύφει με την γλώσσα τον αφαλό της

Ο γελωτοποιός έτοιμος
μες στα παράταιρα παπούτσια του
χορεύει στις ζητιάνικες μύτες
μιας κλαψιάρας μπαλαρίνας

Η γοργόνα μέσα στο υδάτινο τανκ
ερωτοτροπεί με τον, δεμένο στην ουρά της,
παρθένο Ζίγκφριντ

Οι δύο κύκνοι, νεκροί,
έβγαλαν σε δημοπρασία τα ασπρόμαυρα φτερά
ανάμεσα στα όμικρον του ονόματός τους

Το στόμα τους ενοικιάζεται για βέβηλες πράξεις
Ο Βρασίδας, ο ψωριάρης ελέφαντας, είναι μόνιμος ασελγός τους

Και ο Χέλγκ, ο αμφίφυλος ερωμένος μου,
- Κομπέρ της Βραδιάς -
ανακοινώνει με λυπημένη φωνή

«Η Παράσταση είναι αφιερωμένη
στην πολυαγαπημένη μας Γκαάλ Νοεμί»

Στην γωνία της σκηνής
ο Άντυ Γ., το παρδαλό ερίφιο,
κλαίει με λυγμούς ...



Μαρία Ρoδοπούλου


Ψαλιδίζω τα φτερά
των πολύχρωμων παγωνιών
Η γνήσια παράσταση
δεν χρειάζεται πλουμιστά πτηνά
για την αποθέωση της πλατείας

Μόνη της ανεβαίνει σε παλκοσένικα που αναπνέουν

15 Μαΐ 2012

Η Ιστορία που δεν έχει επίλογο


Η ιστορία μου αλλάζει μόνο ορχήστρα ποτέ τροπάρι. Μόλις σπάνε οι χορδές του νυν μαέστρο, ο αναπληρωτής χρειάζεται μόνο μια  χρησιμοποιημένη μαύρη πεταλούδα. Και έναν υποβολέα κάτι μίλια και ωκεανούς  μακριά πεθαμένο. Το στόμα του έχει παγώσει μπροστά στα μπάσταρδα διηγήματα που υπόσχονται τέλος, αίσιο ή μη δεν έχει διόλου σημασία.

Έρχεται τα βράδια, πάντα τυφλός, κλαίγοντας κάτω από ξηλωμένα τσίνορα. Εκείνη αφήνεται  στην επιφάνεια με την περόνη βγαλμένη από το σώμα. Το κύμα που την συνόδευε τώρα γλείφει τις πληγές του μακριά της και το χέρι με τα πνευμονικά οιδήματα απογυμνώνεται  κρύβοντας το πρόσωπό του λίγο πιο βαθιά από τις ταπετσαρίες με τις μαδημένες ώρες. Το χιόνι σταμάτησε κάπου στην μέση της διαδρομής και το παλτό του αγορασμένο σε μια ανούσια στιγμή κάποιου χειμώνα που ξέχασε να φύγει δεν χωράει ούτε μια τόσο δα ετικέτα αναγνώρισης. Δεν είναι που άργησαν τα ψαλίδια, είναι που δεν βρήκαν τίποτα να κόψουν. Αχάριστα νήματα, αναθεματισμένη απορία, μην την προκαλείς πολύ γιατί μπορεί να σου απαντήσει,  και μια παραφρονημένη κόρη μοδίστρας ψάχνει μια προστασία ή έστω μια δαχτυλήθρα για να μην της τρυπά άλλο  η σιωπή του την μοναδική φωτογραφία. Δεν θα αντέξει για πολύ το δίχτυ του ήλιου. Μπάζει ρηχά σκοτάδια και μια σαρκοφάγος που κανείς δεν θα βρει ξημεροβραδιάζεται κάνοντας κύκλους γύρω από το αναμενόμενο.
Και όλο έρχεται τα βράδια αποσπώντας βίαια με σκελετωμένα δάχτυλα τα μάτια του απ’  τα ξεραμένα χείλη της.

Ένα μυθιστόρημα παλεύει μόνο με ανεμόμυλους, εγώ με τις ανακυκλωμένες παρτιτούρες αμετακίνητου ρέκβιεμ. Στο τέλος και οι δύο σε μια σελίδα ανυπόγραφη θα κριθούμε.



Μαρία Ροδοπούλου

7 Μαΐ 2012

Βαβυλώνιες Γλώσσες

Μας πυρπολούν οι αλαζονικές μέρες
Κοιμούνται τα χέρια των παιδιών
και εμείς καπνίζουμε άφιλτρες τις στάχτες
Ούτε μια μαργαρίτα τριγύρω να μαδήσουμε ευχές
Ούτε ένα βατόμουρο όνειρο να υποκριθούμε
Καταπατημένα νησιά τα μάτια μας
λησμόνησαν τον απόπλου
ολούθε απλώνεται στεριά
μήτε μια στάλα Θεού να δροσίσουμε το μέτωπο
Τσακώθηκε ο Οδυσσέας με τα ταξίδια
Το κερί σφράγισε το στόμα
και η θάλασσα έβαλε διόδια στους πνιγμένους
Ενηλικιώθηκαν οι πεθαμένοι ζηλωτές
Ωρίμασαν οι σταυροί
Το χρυσόμαλλο δέρας γέμισε αιμοδιψείς ψείρες
Ο Ιούδας έζησε
Ίδρυσε ανώνυμη εταιρεία κλώνων
Στο τέλος έγινε Γενικός Γραμματεύς των Ηνωμένων Φαρισαίων
Πλησίασε τώρα πιο κοντά
να σου απαγγείλω ένα ποίημα για την αγάπη
Κάποτε θα μας βρούνε, υποσχόμαστε ο ένας στον άλλον
κάτω από τα χαλασμένα πεζοδρόμια
πιο μακριά από τα συναρμολογημένα δεκανίκια
που βρέχει ο βοριάς
κάτω από τις πληγιασμένες κλειδαριές
και τα κατεβασμένα ρολά στα πρόσωπα
πιο ψηλά από την νομιμοποιημένη απελπισία
και τον πλειστηριασμό της αρμύρας μας

Κάποτε θα μας βρούνε
στην γη που δεν θερίζει τα σπαρτά της
για να τρέφονται
παγωμένα σκιάχτρα με βαβυλώνιες γλώσσες


Μαρία Ροδοπούλου

1 Μαΐ 2012

Θάλασσα Βαθιά



Περιστέρια κάτωχρα
στις ράγες
χειραφετημένης ενοχής
Στοιβάζεται  η δυστυχία
στις άδειες απ’ οξυγόνο
φορεσιές
κι ο ύπνος τους
στερείται τον Θεό
Μια σταγόνα χώμα θα ‘φτανε
αλλά ξοδεύτηκε στους Εφιάλτες

Έχω ορκιστεί τίποτα να μην κρατώ
τίποτα να μην θυμάμαι
κι οι εικόνες ασκούμενης φρίκης
να ξεπλένονται από τις σύντομες προφητείες μου
Το πρωί να είναι η αρχή και το βράδυ απλά ένα τέλος 

Δεν  είμαι  ουρανός
ούτε ο άνεμος
που άλλοτε περπατά
κι άλλες φορές χορεύει 
Μήτε απέκτησα ποτέ φτερά
για να πετάξω μακριά στ' αστέρια
είτε για να τα καρφώσω
σ’ αλλοιωμένη γη 

Μονάχα μέσα μου
μια θάλασσα βαθιά
κάποτε  θα ήθελε
το κύμα της να ξαποστάσει
σ’ αγιόκλημα στεριά


Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive