Η Ιουλιέττα ακόμα ζει

Καληνύχτα σας, είπε η Ιουλιέττα,
σβήνοντας το φως στα μάτια του Ρωμαίου

Τετράγωνη ή στρογγυλή η αλήθεια;

H αλήθεια πάντα έχει το μέγεθος του παντελονιού μας. Ούτε πολύ στενή ούτε πολύ φαρδιά. Την αγοράζουμε πάντα στο νούμερο που μας πρέπει για να αισθανόμαστε άνετα ...

“Ποτέ δεν πήρα προαγωγή. Δεν έγινα τρανταχτό ουσιαστικό. Ένα πέρα – δώθε αντωνυμιών ήμουν. Όταν έφτανα στο τελευταίο κεφάλαιο, αυτοκτονούσα στην ύστατη αυτοκρατορική περισπωμένη της ραχοκοκαλιάς τους. Η θηλιά ως ελάχιστη αμοιβή δινόταν στους μεταφορείς που γέμιζαν τις τρύπες με τα πεσμένα μάτια μου. Με την σεμνότητά μου τάιζαν αδέσποτα, λιμασμένα πρόσωπα. Και έτσι κατάντησα να παίζω σαξόφωνο στα σαγόνια που βρωμοκοπούν ανεπάρκεια» είπε στον μίμο που είχε απλώσει το καπέλο του απαιτώντας κι εκείνος το αντίτιμο της ακρόασης.

«Εγώ, της είπε μια γυναίκα από το πλήθος γλείφοντας το make up του μίμου, αρκέστηκα στο να ξεκληρίζω όλα τα θαμμένα. Μετά διαμαρτύρομαι έντονα για την χρωματιστή γλώσσα μου που παθαίνει κλειστοφοβία μόλις κοιτάζεται στον καθρέφτη. Αλλά τουλάχιστον με ανακουφίζει η κατάργηση των διάσημων απορρήτων. Κι ας φαίνομαι στο στόμα τους παραγινωμένη γόμα. Κάποτε βέβαια πρέπει να λύω τις ανισώσεις και έτσι αναγκάζομαι να συμμετέχω στα παιγνίδια μπόουλινγκ που διοργανώνουν. Ως κορίνα.»

Μια άλλη που κουβαλούσε στα χέρια μαξιλάρια μονολογούσε γαργαλώντας με ένα φτερό πουπουλένιο τις πατούσες μιας περαστικής σαύρας που έκπληκτη παρακολουθούσε τα περιθωριακά πλευρά του κόσμου να μιλούν.

«Μνήσθητι κύριε έλεγε με την διχαλωτή σκέψη της. Δεν ήξερα πως και τα τυχαίως γεννηθέντα ουσιαστικά έχουνε φωνή»

«Εγώ δεν κοιμάμαι ποτέ χωρίς τα μαξιλάρια μου. Τρία κάτω από την ευθύνη για να μην την πιάνει ο λαιμός της. Δύο στην συνείδηση για να μένει επίπεδη και να μην παχαίνει από ύποπτες ενδείξεις. Ένα στην μέση των ελπίδων για να μην κοψομεσιάζονται από την αναμονή. Και πάντα με τα πόδια ανασηκωμένα γιατί εκεί που έχουν φτάσει τ’ όνειρα κινδυνεύουν στο πάτωμα να σωριαστούν. Θα’ ναι ο θόρυβος μεγάλος και φοβάμαι μην τυχόν και το θαρρέψω για σημάδι αναχώρησης από την ανάσκελη θέση»

Αριστερά από τον μίμο και καθισμένη στο γρασίδι ήταν μια γκαστρωμένη έφηβος κοπέλα. Δίπλα της η μητέρα της που κάθε τόσο λίγωνε το αγέννητο με τα ταλαιπωρημένα απορρυπαντικά της χέρια ψιθύριζε

«Κάθε που φτάνω στον γκρεμό εκείνος με προσπερνάει και τα βράδια σιδερώνω επιμελώς τις καινούριες ενοχές που θα φορέσω το πρωί. Αλλά δεν αντέχω και λίγο πριν τα ξημερώματα τις δοκιμάζω όλες μία μία και το πρωί τσαλακωμένη συστήνομαι στην σφουγγαρίστρα»

Στεκόμουν στην άκρη κοιτώντας όλες αυτές τις γυναίκες που διαδήλωναν ενάντια στον ατάραχο μίμο. Οι τιράντες του είχαν αρχίσει να χαλαρώνουν και η μέχρι τότε επίπεδη κοιλιά του φούσκωνε επικίνδυνα. Ο αγαπημένος μου είχε κουλουριαστεί στα πόδια μου και ξέπλενε τις πληγές με τους λυγμούς του. Δεν ξέρω γιατί αλλά σκέφτηκα το αερόστατο. Έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα την ζωγραφιά. Ένα μεγάλο μαύρο αερόστατο με το σχοινί του δεμένο στην άκρη όπου τελείωνε η αλαφιασμένη γη – γιατί αν ακόμα θαρρείτε πως είναι στρογγυλή λυπάμαι αλλά σας δίδαξαν μόνο την μία αλήθεια, τις άλλες τις έκρυψαν στο αιδοίο της πόρνης που απαλύνει τον στρογγυλό πόνο τους. Τι αλαζονεία και τούτη. Ανακύκλωση του ίδιου πόνου με διαφορετικές γκριμάτσες θλίψης – περίμενε υπομονετικά.

Σήκωσα βιαστικά τον ερωμένο μου, πέταξα τον αγκώνα της παραίτησης που τον ενοχλούσε στις μασχάλες και μετά επιβιβαστήκαμε στην μαύρη έξοδο. Με έναν λυγμό του, έκοψα το σκοινί και καθώς άνεμος συνένοχος μας παρέσυρε μακριά, παρακολουθούσα με λύπη όλες τις γυναίκες να πέφτουν στο καπέλο του μίμου.

Τελευταίος μπήκε ο ίδιος με την χοντρή κοιλιά του να κλείνει ερμητικά το μοναδικό άνοιγμα.


Μαρία Ροδοπούλου

Sterile Mind

Like a child upon a snail
a purple fly rides a nail
Like a house without a roof
why you always seek a proof?

Like a sea full of pines
A dream unfold, no need of lies
Like the eyes of a dead fish
the snake got its wish

Like the tail of a smelly rat
the rabbit ate magician’s hat
Like a heaven without a handle
a strange world under heavy mantle

Like a cloud drop from the sky
 a beast wears a velvet tie
The storm of wonders is nearby

But

you still have your face
       as blank as empty space
        bound to earth sterile mind
secure and tight

alas,
full of stage fright …


Maria Rodopoulou

Ο μύκητας του συμβιβασμού

Κι έρχονται φορές
που η πέτρα ματώνει στην ατσαλένια χούφτα
η ανιαρή προσδοκία της μετριότητας
καλύπτει σαν μούχλα τα πρόσωπα
τρώει τα πάντα
ο μύκητας του συμβιβασμού
απέναντι από τον τρίτο όροφο
όπου διαμένει η μοχθηρία
μια νοικοκυρά τινάζει ξανά και ξανά
τα μολυσμένα όνειρα
που άφησε ο χθεσινοβραδινός επισκέπτης
κι ένας γέρος σ’ αναπηρικό καρότσι
ατενίζει από το μπαλκόνι του διπλανού διαμερίσματος
την κιλότα λιγδερής ανακωχής
με το σάλιο να τρέχει στον ανήμπορο ανδρισμό του

Κάποτε θα πεθάνουμε
μέχρι τότε θα ξεψυχούμε
σκέφτηκε η ένοικος
αυτοσαρκαζόμενη
αλλά μην την ακούτε αυτήν
ενίοτε βγαίνει στο βρώμικο μπαλκόνι
και κάνει μπανιστήρι
σ’ εκείνα που δεν αντέχει ν’ αγγίξει
μετά ποτίζει τις μαργαρίτες
στην ξεθωριασμένη ταπετσαρία
του λουτρού της

όλα καλά
μια μέρα την φορά
μια μαργαρίτα το πότισμα


όλοι μας νότες
στο βαρετό πεντάγραμμο της παραίτησης

Μαρία Ροδοπούλου

Μάτια εξόριστα

Βρέχει λάσπη απόψε
Σιδερένιο το κοχύλι
και η μαυροφορεμένη αυγή
πολυκαιρισμένη λύπη
στις δαγκάνες του πιασμένη
Ατελέσφορο κύμα
στην σάρκα παγιδευμένο
τις γαίες των ονείρων του μασάει
Μικρά μου στρογγυλά
της άνοιξης ζουμπούλια
μάτια
του νερού εξόριστα
φέτος δεν θα σας χαϊδέψουν
Μυτερά
άθραυστα
μαρμάρινα σαγόνια
και να, ύδωρ μου χαμένο,
τα χέρια μου άλλο δεν θα σε ξοδέψουν

Βρέχει λάσπη απόψε
 Οι προσευχές βρωμίζουν
και το κερί
που άναψα για σένα
στο περβάζι σου
ταμένο


Μαρία Ροδοπούλου

Το ανώνυμο άρωμα των αγριολούλουδων

Μαραμένες συνεντεύξεις
συνταξιούχου παράδεισου
που κάποτε ήταν βροχή
μια μεγάλη ξηρασία
καταμεσής ωκεανού
πλέον
ματαιοπονεί
για όλα εκείνα τα δέντρα
που δεν χάιδεψε

ποτέ δεν έζησε αθώα
κι ούτε η σκόνη του θα μείνει
κειμήλιο μια μάταιης ιστορίας

όμως
κάποτε
εν μέσω προσωπικής συμφοράς
μίλησε για μια γυναίκα
που μύριζε
σαν σπάνια του χειμώνα
χαμομήλια

Κάποτε η θάλασσα
της μιλούσε
στην νηπιακή της γλώσσα
κι έπλεκε κοραλλένιους γρίφους
γράφοντας προφητείες
στις σαπισμένες άγκυρες
από τότε
οι γύπες κάνανε κύκλους
ψάχνοντας
ένα αφύλακτο κύμα
ενώ οι μαργαρίτες
κάλπαζαν στα φρύδια της
από τότε
ακόμα
οι δήμιοι προβάριζαν
θάνατο
στα μάτια της
ενώ εκείνη στίχους
ζωγράφιζε
σε μιας ανέφελης στιγμής
την νότα

τώρα
αγριολούλουδο
θανάσιμα τραυματισμένο
βρέχει τα πόδια του
στις όχθες αναμάρτητου ποταμού
προϊστορικός κυνισμός
λούζει με τρυφερότητα
τους μίσχους του

In infinitum

θα εξομολογεί το νερό
στα μικρά ξενοδοχεία
της λύπης της

In infinitum

εκείνη θα παραμείνει

ένα αυθάδικο
γελαστό
αγριολούλουδο

για πάντα
αινιγματική
απόμακρη
άπιαστη

σαν εκείνη την ελεγεία
που ο θεός δεν τόλμησε ποτέ να γράψει

και κανείς θνητός ή αθάνατος
δεν είχε τα κότσια να σκεφτεί


άργησα να μιλήσω
αλλά να ξέρεις
χαμογελώ
σε


Μαρία Ροδοπούλου

Κιβωτοί μετά πληρωμής

Τα σπίτια που ολοένα ξεμακραίνουν
περαστικούς κύκλους σχηματίζουν
Δίνες προσωρινές
μες στα σκυφτά κύματα των ανθρώπων
Που
αγάπη να ταχυδρομήσεις
όταν όλοι οι βυθοί
μετανάστες σε μαλακό χορτάρι
πριν καν σημάνει το παρόν;
Λοξοδρομήσαμε του σκοινιού
και όλες οι λύσεις
ρηχά νερά
Τα σπίτια
σε χθεσινό δείλι χτισμένα
σπασμένο απομεσήμερο
σε ποια πτέρυγα θα κρυφτώ;
Απόμακρα φτερουγίσματα
χορταριασμένα παράθυρα
και μια σαύρα που λικνίζεται νωχελικά
στον ερειπωμένο αυλόγυρο
Ένα αγόρι κατεβαίνει ταχιά του κατακλυσμού
Σε ποια κιβωτό απ όλες πληρώθηκε την σωτηρία;
Πέρασε ο καιρός της ανάληψης
Στα χαλάσματα υποταγή
Κάτω από την πληγή υπάρχει κι άλλη
Δεν συμφέρουν πια οι εργολάβοι
Τα σπίτια που έτυχα
ανάμεσα στις δάφνες και στις βουκαμβίλιες
σε κάθε φευγαλέα παλίρροια χαρίζονται

ακρωτηριασμένα


Μαρία Ροδοπούλου

Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου - Θ.Βοριάς

"Οι «Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου» είναι  η 5η μου ποιητική συλλογή. Εκεί βρίσκονται κάποιοι από τους θανάτους που συνθέτουν τη ζωή μας. Αυτοί οι θάνατοι, οι «καθημερινοί», οι πιο επώδυνοι, συνθέτουν το ρεπερτόριο που τελειώνει με τον φυσικό μας θάνατο. Είτε αναγκαστικά είτε από επιλογή μας γράφουμε κάθε τόσο τον επίλογο σε κομμάτια της ζωής μας. Τέτοια κομμάτια της ζωής έγιναν ανιλίνες και χαϊκού στις 16 σελίδες του βιβλίου που κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο τον Σεπτέμβριο του 2018."

 Θοδωρής Βοριάς 

Το βιβλίο διατίθεται ελεύθερα, σε ψηφιακή μορφή από τις δ/νσεις:
https://www.ebooks4greeks.gr/stigmes-apo-to-repertorio-tou-thanatou

https://www.openbook.gr/stigmes-apo-to-repertorio-tou-thanatou/

Στὸ νοσοκομεῖο πεθαίνουν ἄρρωστοι

καὶ στὸ προαύλιο ἡ βλάστηση ὀργιάζει·

θαρρεῖς πὼς τὰ λουλούδια

μὲ τὶς στερνὲς ἀνάσες μας ἀνθίζουν.