Βόρεια Ώρα

Καθισμένος σε σαπισμένα Τρόπαια ο άντρας με τα κοινά χαρακτηριστικά
και το στόμα της λιανικής πώλησης του σύμπαντος μου έγνεψε να πλησιάσω.
Τα φλούδια από τα αλμυρά φυστίκια που μασούσε
σχημάτιζαν ένα ακατανόητο σχέδιο αλλά η κρυσταλλωμένη μέθη στο κέντρο του σπιράλ έδινε ένα νόημα τόσο μεγάλο όσο και η αφημένη χειραποσκευή στα βρώμικα κράσπεδα των ματιών του.
Στην άκρη των χειλιών του ακουμπισμένα τα ξέφτια ληγμένων ημερών και τα ρουθούνια του γιομάτα από λευκούς ουρανούς ανακούφισης.

«Μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα ...αχ Θεέ μου πάντα μέρα νύχτα μέρα νύχτα και εμείς σκουριάζουμε πάνω στα κρεμαστάρια εκείνου που θεμελιώνουμε και κατεδαφίζουμε στο πι και φι κάθε φορά που το χώμα μας σέρνει από την μύτη»

«Κάθε μέρα νύχτα μέρα νύχτα μαγειρεύω όμως κανείς μας δεν χορταίνει. Μην φεύγεις χωρίς να σε τρατάρω ένα φίδι, ένα μήλο ή τουλάχιστον ένα ζευγάρι κορδόνια να δένεις και να ξεδένεις ό,τι εσύ αγαπάς ή ό,τι μισείς. Δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη σημασία το μενού όταν οι τιμές για όλα τα πιάτα είναι οι ίδιες. Κάτι τέλος πάντων θα υπάρχει που μπορώ να σου δώσω για να έχεις να δικαιολογείσαι» μου είπε όταν με είδε έτοιμη να φύγω.

«Όλα δωρεάν σήμερα ακόμα και τα αναθεματισμένα παπούτσια που σχηματίζουν ένα άλυτο παζλ από εισόδους. Και αν καταφέρεις έστω και ένα μόνο ζευγάρι να συνθέσεις πέφτεις στην παγίδα νέου λαβύρινθου. Κάθε κομμάτι που προσθέτεις πολλαπλασιάζεται με τον εαυτό του και εσύ, άμαθη στα συμβόλαια εκχώρησης, θαρρείς πως είσαι η ιδιοκτήτρια εκούσιας αποχώρησης.»

«Γι αυτό σου λέω πάρε ό,τι θες αλλά τα καλύτερα είναι στο μέσον.
Κομμάτια εγγυημένης αμνησίας και στο διάβολο όλα τα ψίχουλα που καμώνονται μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα"

Καθώς ξεμάκραινα κοίταξα πίσω μου στα κλεφτά

"Μην φεύγεις. Η βόρεια ώρα σε αποζητά απεγνωσμένα. Μέρα νύχτα μέρα νύχτα. Είναι άγευστα τα όνειρα , ο φόβος σου μυρίζει και ξέμεινε η ομίχλη από επιστάτες » φώναξε με τις πατούσες του εφαρμοσμένες τέλεια σε όλα τα ακίνητα αινίγματα.

Μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα
μετακινούμαστε
χωρίς ποτέ να ξεσκονίζουμε την όραση
Κυοφορία λήξης σε δράση
καθώς ταλαντεύεται η ολοστρόγγυλη καμπύλη της
από το ταβάνι του πρησμένου δωματίου
Μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα
ψυχή αδειάζει
από τα πολυόροφα κτίρια παραπληγικών ματιών

Με πνευμόνια τρυπημένα
υπογράφει την μοναδική έξοδο που γνώρισε ποτέ
Θερμή χειραψία με το τέλος
ενώ γιορτές φτερνίζονται τα διπλανά μπαλκόνια

Και μετά
μέρα νύχτα μέρα νύχτα μέρα νύχτα
εσύ μου μιλάς με ποιήματα
για ποιήματα
που κάνουν στ' άπλυτα παρέα

Μαρία Ροδοπούλου


Η απελπισία, η μοναξιά και η λαθεμένη παράδοση σε μοίρα που δεν ράφτηκε για 'κείνους οδηγούν πολλές λαβωμένες ψυχές ειδικά τις γιορτινές μέρες να θεωρήσουν λύση την αυτοχειρία. Και δεν μπορώ να μην εξοργίζομαι με όλους εμάς τους υπόλοιπους. Ας δούμε λίγο πέρα από την μύτη μας που σνιφάρει ασύστολα
αδιαφορία, μίσος, κακία, φθόνο και μπόλικη αυτολύπηση.