Hidden Color Palette

 

Though my left wrist is in order
my wave to you is a messy sky

But the face always escapes
towards its desire  

All the Trojan horses have been conquered
they just guard a suffocating past

Into my ‘Ludovician’ palaces
the anchored battles
are proud for the lost sieges

Killer times have post rewards
for my intentions
but no one can find
the fugitive dreams

They hide in disguise
behind seemingly innocent rocks

They always keep an umbrella
in fear of meeting harmless colors  

Into the industrial nightmares
they silently practice
their deafening color palette  

despite the ugliness of an artificial world
who stole Mona Lisa’s smile


Maria Rodopoulou   

 

Χαμένη Ωδή

 Κουρασμένος θα γείρω
σκέφτηκε
στους πρόποδες ανύπαρκτου βουνού
το όνομα του εύκολα δε το ξεστομίζεις
θα γείρω στο τραχύ έδαφος
και θα ονειρευτώ
ατενίζοντας τ’ αστέρια
και πίνοντας νέκταρ γιασεμιού
θα ζωγραφίζω με τα δάχτυλα
σε αόρατο καμβά το πρόσωπό της
ελπίζοντας ποτέ να μη ξυπνήσω
θα γυρίσω σπίτι
κουρασμένος από την άσκοπη περιπλάνηση
αλλά στη τσέπη μου
μια χτένα από νεφρίτη
στολισμένη με πετράδια της έλλειψης
με σκουντάει τρυφερά
Ακόμα θυμάμαι την κόκκινη φορεσιά της
και τα μαλλιά της γεμάτα μ’ άνθη ροδακινιάς

Οι γατόπαρδοι γύρω μου αλυχτάνε
δεν αρκεί η φωτιά να κρατήσει μακριά την πείνα
άσε με εδώ να κοιμηθώ
ξαπλωμένος στα γαμψά νύχια της παραίτησης

μόνο ο καθρέφτης δεν τολμάει από την απώλεια να ραγίσει
ο κόσμος τριγύρω μου  
χωρίς εκείνη
ένα συνονθύλευμα χάους
κάποτε όταν βράδιαζε
έβλεπα τις πυγολαμπίδες των ματιών της…

Αφήστε με ελεύθερο πάνω σε μια χορδή
και μόνο τις γελαστές της νότες θα παίζω

Κάποτε κουρασμένος θα γυρίσω
αλλά η τσέπη άδεια θα ‘ναι
κάποιος έκλεψε την Ωδή προς τη Χαρά

ΥΓ.

Δική του η εξομολόγηση
εγώ απλά ενδιάμεσο συντακτικό
ή μάλλον συρραπτικό
εικόνων και συναισθημάτων


Μαρία Ροδοπούλου

Αερικό

¨An inch of kindred thread, a hundred years of life’s flower"
from the book "After I bloom, one hundred flowers die" by Jin Huang