αμετάφραστοι αγαπιόμαστε ...
Στα νιάτα μου - πάνε χρόνια θαρρώ- διάβασα ένα βιβλίο με ιρλανδέζικους μύθους.
Εκεί έσφιξα τα χέρια με την λέξη dorchas – ελπίδα.
Όλα τα υδάτινα της έννοιας συμφιλιωμένα με το τραχύ της γης που είχε μάθει να μετουσιώνει το αίμα, που χυνόταν άπλετο, σε ζωή. Όπως η δική μας γη, έθαβε τους νεκρούς της αλλά μέσα από το λιπαρό χώμα ανέθρεφε ανθρώπους. Τελικά, δεν ερχόμαστε δεμένοι με τον τόπο που έτυχε να πατήσουμε, όπως θέλουμε να πιστεύουμε ή όπως μας συμφέρει να είναι αλλά σφιχταγκαλιασμένοι είμαστε με την συλλογική μνήμη. Και όσες και αν είναι οι διαφορές μας , ακόμα περισσότερες είναι οι ομοιότητες. Νομίζω ότι αυτό λέγεται ανθρωπότητα. Κι αν πολλοί λένε πως δεν είμαστε μια πυραμίδα στο τέλος του χρόνου τότε πως αλλιώς λέγεται το καρδιογράφημα της αιωνιότητας; Χωρίς να καταργούμε την σημασία της κάθε εποχής, τι θα ήταν η κάθε μία από αυτές αν μόνη της κούρσευε το σύμπαν;
Με βλέπω μέσα από τα μάτια των περαστικών, μέσα από το διστακτικό χαμόγελο των λιγοστών παιδιών στις παιδικές χαρές (τι όμορφα που έχεις απλώσει τα δίχτυα σου, Φόβε), στα σάπια φύλλα του χειμώνα. Θέλετε να είμαι ρομαντική; Να σας πω ότι λατρεύω την εποχή του θανάτου γιατί ακολουθεί η εποχή της αναγέννησης; Τίποτε δεν γεννιέται από νεκρό. Τίποτα δεν ανασαίνει με πνευμόνια στερημένα οξυγόνο. Οι αμυγδαλιές μπορεί να φαίνονται στείρες μα εγκυμονούν άνοιξη. Τα αμπέλια είναι γυμνά αλλά δεν είναι νεκρά. Τα ακούω. Καθώς τεντώνουν τις διονυσιακές τους ρίζες βαθιά, μυστικά στο χωμάτινο νέκταρ. Δεν αφουγκράζομαι όμως τους ανθρώπους στα διπλανά σπίτια. Ω μπορεί να ακούω τον ρόγχο τους όμως δεν μυρίζω την αναπνοή τους. Και έτσι περπατώ. Καμιά φορά έχω την εντύπωση πως ποτέ μου δεν σταματώ. Ακόμα και όταν ανάβω τσιγάρο αντί για μένα κινείται η καύτρα. Αεικίνητη. Ακούραστη. Πες μου γιατί η μοναξιά ποτέ δεν στέκεται σε ένα σημείο; Ίσως γιατί η λέξη δεν αρκείται σε 5 δάκτυλα. Για να την μετρήσεις πρέπει να κοιτάξεις λίγο πιο δίπλα από το ένα σου χέρι. Έχει 7 γράμματα , θεϊκός λένε αριθμός.
Γι αυτό και προτιμώ την ξένη μετάφραση της ελπίδας. Dorchas, ισοπαλία σε έσχατο αγώνα με την μοναξιά. Και ξέρω πως κάποια μέρα θα σταθώ ακίνητη για να απολαύσω τον θρίαμβο της μη μεταγλωττισμένης ψυχής μου. Ο θάνατος εξάλλου στην δική μου αμετάφραστη γλώσσα έχει 6 γράμματα. Είμαι σίγουρη ότι σε άλλα λεξικά είναι ηττημένος ήδη …
Μαρία Ρ.
Επεξήγηση
Η λέξη Dorchas στα gaelic σημαίνει σκοτάδι Η λέξη Dochas σημαίνει ελπίδα.
Είχε δίκαιο ο Νίτσε όταν είπε πως οι ποιητές λένε ψέμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου