Αστικές Ακρίδες

Κι έτσι ένα μεσημεράκι καθώς περνάς την Καλιρρόης στέκεσαι στο φανάρι και κοιτάς ευθεία μπροστά. Σε φοβίζει να αλλάζεις πορεία στο βλέμμα. Εξάντλησες όλη την όραση κοιτώντας προς τα πάνω. Μόνο η σκέψη σου περιπλανιέται χωρίς να την τιθασσεύεις. Πηγαίνεις ή επιστρέφεις από τον εραστή που σβήνει τις ώρες αλλά έτσι και αλλιώς εσένα σου απομένουν οι μέρες. Όταν πηγαίνεις, το μυαλό σου ένα λευκό δωμάτιο. Όταν γυρίζεις γεμίζει πάλι με την μόλυνση των δρόμων. Σου αρέσει ο αυτισμός που ζείτε μαζί. Σε διάλλειμα οι σκιές του, σε παύση οι συμβιβασμοί σου.

Η γυναίκα, που είναι στον ώμο σου καθισμένη, πετροβολά με μανία κάθε προσπάθεια ανέγερσης του ναού. Της αρέσει να κατεδαφίζει όλα τα τέμπλα ανάμεσα στα σκοινιά που κρέμονται ελκυστικά από το ταβάνι. Τότε είναι που ξεχνάει το όνομα του θηρίου. Γίνεται η άλλη Ελένη. Όμως εσύ είσαι που την εμποδίζεις πολλές φορές. Λίγο η υγρασία, λίγο η τεμπελιά να σηκωθείς από την νυσταγμένη ζωή , σε κάνουν να αργοπορείς στα ραντεβού με τις άσπρες στιγμές.
Είναι δύσκολη υπόθεση να ξεντύνεσαι τα πέτρινα πρωινά ,άσε που οι γύρω σου σε χλευάζουν αν ανάποδα τα φορέσεις πάλι. Και είναι και αυτή η μοναξιά που σε κρατά σφιχτά από την μέση και σου ψιθυρίζει τρυφερά
«Μείνε μαζί μου στην οδό μελαγχολίας. Δεν χρειαζόμαστε αριθμό στο οικοδομικό τετράγωνο της μονοτονίας.»

Αλλά εκείνος ευθύνεται που βάζει στην άκρη το φρενάρισμα. Πάντα βρίσκει τρόπο ν’ αφήνει ένα μήνυμα διαρκείας και να σε οδηγεί στην ανταρσία της ισημερίας. Πιάνεις το τιμόνι σφιχτά και του μιλάς σαν να κάθεται δίπλα σου. Του λες «Είναι η ανάληψη πενιχρών καταθέσεων που οδηγεί την βύθιση διαδρομών και η λαχτάρα να ξοδέψεις παραπάνω. Πάντα να δίνεις περισσότερα γκάζια απ’ αυτά που αντέχει η κακοστρωμένη άσφαλτος και ανάθεμα τις συνέπειες που αφήνουν μια γεύση σβησμένων ευχολογίων στον ουρανίσκο. Οι ακρίδες που ήρθαν μετανάστες και πήραν πράσινη κάρτα για τα τσιμεντένια φαγοπότια. All you can eat απέραντο μαγειρείο η πόλη. Αυτές είναι το πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνουν πως δεν έμεινε τίποτα για να φαγωθεί και όμως επιμένουν να τρώνε ακόμα και το ανύπαρκτο ...»

Και εκείνος σου απαντά «υπάρχουν εκατομμύρια λόγοι για να πεθάνεις ή για ζήσεις»

Ξέρεις ότι δεν το εννοεί. Τουλάχιστον όχι το δεύτερο μέρος. Γιατί γνωρίζεις πως ένας είναι ο λόγος για να ζήσεις έστω και στην ασφυκτική, γεμάτη αδηφάγα έντομα, απαλλοτριωμένη ψυχή της πόλης.


Εδώ η ιστορία όλη...

Μαρία Ρ.