Dark Poetry

Κορνάρω επίμονα
στην δυστυχία να μεριάσει
αλλά κωφή ηγέτης
στο σκήπτρο της φορά σκοτάδι

από νύχτα έρχομαι σε νύχτα οδηγώ
πάντα σε νύχτα φτάνω
και τα λευκά μου μάτια
από πίκρα τσιμπλιασμένα

Σπρώχνω επίμονα
την δυστυχία να μεριάσει
αλλά κωφή συγκάτοικος
στο πλευρό μου έχει ξαπλώσει

Όσο κυλούν κάτω απ' το χώμα
οι σκιές
τόσο θα κάνω χώρο
στην τυφλή μου ερωμένη

Κι οι δυο μαζί
μια γυναίκα Μοναξιά


Μαρία Ροδοπούλου