19 Ιουν 2013

Μην κλαις




Τουλάχιστον υπήρχε ο φεγγίτης
Κάποτε την κοιτούσε
σαν μονόφθαλμο τέρας
άλλες φορές δάκρυζε για ‘κείνη
θλιμμένη ανάπηρη Μαντόνα
Άσπριζαν τα δάκτυλα
οι κόμποι τους
βότσαλα ξεπλυμένα
χωρίς αποτυπώματα
Η ομορφιά είναι
ό, τι δεν έχουν τα χέρια μου αγγίξει
Εδώ υπάρχει πάντα νηνεμία
Δεν έχουμε ανάγκη από κυματοθραύστες
Απλώνομαι
λάδι στο νερό τους
Μουχλιάζω επικίνδυνα μεταξύ των παραλληλισμών
Εκείνη μεγαλώνει μακριά από καθρέφτες
Κολυμπάει σε χωράφια γεμάτα στάχυα
Ούτε στα όνειρα
δεν περπατά
Οι πατούσες της πληγώνουν το σπίτι
Στρέφει το βλέμμα
Κάτι κοκκινίζει άσχημα
Μην κλαις, Μαρία
Ποτέ δεν είναι αργά ποτέ δεν είναι νωρίς
Ο μικρός μοχθηρός εαυτός μου ανάσκελα περιμένει
Το παιδί στέκεται στην άκρη του κρεβατιού
Σαπίζει μόνο του
όπως η μητέρα κάθε που ετοίμαζε φαγητό
Κοίταζε τον μοναδικό φεγγίτη
Κάποτε την κοιτούσε σαν μονόφθαλμο όνειρο
άλλες φορές έκλαιγε για χάρη της
θλιμμένη μισότυφλη Παναγία
Μην κλαις, Μαρία
ντυμένη από την κορφή ως τα νύχια προορισμό
θα μπω στην Ιερουσαλήμ τους
Περπατώντας γυναίκα
θα τάξω στους ναούς τα λέπια μου


Μαρία Ροδοπούλου

"Είμαι Πολλές" Ιδεόγραμμα 2013

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive