Κι εγώ
μικρή αόρατη αποθήκη
στο παγωμένο δάσος
Ανέπαφη
ούτε μια χαραματιά στα μπράτσα
μήτε ένα σκάσιμο στα μελανά μου χείλη
Οι διάδρομοι στρωμένοι
με τις πατημασιές εκείνων
που με κατοίκησαν
χωρίς να με μαλώσουν
Φαίνομαι μόνο
στην ακινησία της απουσίας
Τα παράθυρα
έχασαν την οσμή τους
θάνατο ποθούν
σφαλιστά
υποταγμένα
στην αοριστία των ημερών
Η μοναδική πόρτα
σταυροπόδι θρηνεί τον νεκρό απεσταλμένο
Σκεπασμένη ντροπή
ταριχευμένο φίδι καρφωμένο
στα θηλασμένα στήθια
Μεθύστακας χρόνος
σωριασμένος στα σκαλοπάτια
Ένα φυλλαράκι όνειρο ζητώ για να καλύψω την ανάσα του
Είναι σκληρή η ιστορία με προπληρωμένο τέλος
Μαρία Ροδοπούλου
από το βιβλίο "Είμαι Πολλές" εκδόσεις Ιδεόγραμμα
