Οι ώρες πεθαίνουν ανελέητα
εδώ στην εξορία της αλήθειας
Επιθετική μοναξιά
που μας κάνει να υπνοβατούμε
χωρίς οίκτο και με ακονισμένα δόντια
πάνω στα μεταλλαγμένα όνειρα
Πλαγιάζω με την φρίκη, αγάπη μου,
και ξυπνώ παγωμένη
Κοιτάζω από μακριά
τις αριθμημένες συναντήσεις
τις καταχωρημένες αλφαβητικά αναμνήσεις
Με πληγώνουν οι ανύποπτοι της ανάγνωσης περαστικοί
Δεν ξέρω πόσο εύκολα μεταδίδεται η αδιαφορία
απ΄ ότι έμαθα πλήττει πια όλη την σάρκα
αλλά η αναβάθμισή μας από αρρώστους
σε θανατοποινίτες
αναπόφευκτα φέρνει το ζήτημα του χρόνου
στα πρώτα έδρανα της σκέψης
Δεν πανικοβάλλομαι και προσπαθώ λογικά
ν’ αποφασίσω κι ας νιώθω βαθιά χωμένα
στα μπράτσα τα δηλητηριώδη νύχια
του φόβου
Όμως όλο και πλησιάζουν οι δείκτες του ρολογιού
την νέα προαγωγή
και δεν ξέρω αν προλαβαίνω να σου πω
πόσο πολύ σ αγάπησα και πόσο πόθησα
τις καστανοπράσινες λίμνες των ματιών σου
πριν προαχθούν σε νύχτα
Μαρία Ροδοπούλου
εδώ στην εξορία της αλήθειας
Επιθετική μοναξιά
που μας κάνει να υπνοβατούμε
χωρίς οίκτο και με ακονισμένα δόντια
πάνω στα μεταλλαγμένα όνειρα
Πλαγιάζω με την φρίκη, αγάπη μου,
και ξυπνώ παγωμένη
Κοιτάζω από μακριά
τις αριθμημένες συναντήσεις
τις καταχωρημένες αλφαβητικά αναμνήσεις
Με πληγώνουν οι ανύποπτοι της ανάγνωσης περαστικοί
Δεν ξέρω πόσο εύκολα μεταδίδεται η αδιαφορία
απ΄ ότι έμαθα πλήττει πια όλη την σάρκα
αλλά η αναβάθμισή μας από αρρώστους
σε θανατοποινίτες
αναπόφευκτα φέρνει το ζήτημα του χρόνου
στα πρώτα έδρανα της σκέψης
Δεν πανικοβάλλομαι και προσπαθώ λογικά
ν’ αποφασίσω κι ας νιώθω βαθιά χωμένα
στα μπράτσα τα δηλητηριώδη νύχια
του φόβου
Όμως όλο και πλησιάζουν οι δείκτες του ρολογιού
την νέα προαγωγή
και δεν ξέρω αν προλαβαίνω να σου πω
πόσο πολύ σ αγάπησα και πόσο πόθησα
τις καστανοπράσινες λίμνες των ματιών σου
πριν προαχθούν σε νύχτα
Μαρία Ροδοπούλου
