Αναμετράς και ζυγίζεις στις λέξεις
την αγοραφοβική πόλη
Για άλλη μια φορά
κόβονται τα δάχτυλα στο ύψος των κόμπων
Μια τραβηγμένη κουρτίνα
και ποτέ δεν με απασχόλησε το γεγονός
να εξηγήσω την συνεχή αγωνία
Διακυμάνσεις στην αδυναμία
και συνήθως σφραγίζω τα μάτια
σε ένα άδειο από προσμονές κουκούλι
δώδεκα μήνες ακριβώς αριθμούνε
τα μαρμάρινα αγκάθια
Ίσως κάπου μηδενίστηκε ο χρόνος
και άρχισε πάλι να ανατρέφει
έτη από θάνατο γεννημένα
Όμως τίποτα δεν άλλαξε στην πόλη που ζω
Η απουσία σου δεν συγκλόνισε τον κόσμο
ακόμα κι εγώ συνεχίζω να πληγώνω
και να πληγώνομαι
ξέρεις
μικρές
θνητές ανταλλαγές τραυμάτων
Βυθίζομαι σε μια πραγματικότητα
που θυμίζει βουβή ταινία
Αυτά τα τρία άλφα
στον στίχο του πεθαμένου ποιητή
με συρρικνώνουν
και σκέφτομαι τα φώτα που έσβησαν
στο κληρωμένο ηλιοβασίλεμα
Δεν θα έρθω σήμερα στην γιορτή σου
θα την ξεχάσω
θα περπατήσω άσκοπα μες στην πόλη
Σήμερα δίδονται δωρεάν πιστοποιητικά δυστυχίας
στην περιπλανώμενη μνήμη
Πεθύμησα τα μάτια σου ήθελα μόνο να πω.
Μαρία Ροδοπούλου
από την ανέκδοτη συλλογή "Υποστολή Φωτός"
