Στον ισχυρισμό του ενεστώτα

Να με κρατάς σφιχτά όσο οδηγούμαι
στην οδυνηρή αποβολή της εποχικότητας ...

Οι ασήμαντες πολεμικές ιαχές
σωμάτων ασώματων
δαπανηρά συμπόσια
στα μάτια νυσταγμένων ημερών

Επαναστάσεις σε εκκρεμότητα
Εκ
πτώσεις ζωής
με τα κουκούτσια της αλήθειας
χαραγμένες στο βινύλιο μιας άλλης εποχής

Θύμα των γερασμένων φωτιών
υποφέρω από τα εγκαύματα των επιλογών

Ασθμαίνουσες παρουσίες στα ρούχα μου
που καλοκαίρια ράβουν
γεμάτα με την ναφθαλίνη ενός "σε συγχωρώ"

- ενώ εκείνη στην σκιά κρυμμένη
εμένα υφαίνει στον αργαλειό της απόστασης-

Εγώ πάντα σφηνωμένη
ανάμεσα στον ρεαλισμό

που εκείνος με αναμμένο κάρβουνο
τα δάκρυα πυρπολεί

και στο κοκτέιλ των ονειρώξεων της

ακροβολίζω τα δρεπάνια παρουσίας
με την απουσία του διαιρώ
και ποτέ δεν βασιλεύω

παρά μόνο στον ισχυρισμό του ενεστώτα

"της αγαπημένης θλιμμένης τους Ανταρκτικής"


Μαρία Ροδοπούλου

αποδέχομαι τα πάντα εκτός
από την έλλειψη της μισοάδειας επιθυμίας
γιατί τότε θα πρέπει να αρκεστώ

σε μισό ποτήρι γεμάτο

Η ουτοπία της φράσης 'λαική κυριαρχία'

Ευτυχώς για εκείνους που υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι ο λαός αποφασίζει.
Η εξουσία όποια μορφή και να έχει, κουβαλά πάντα στα μάτια της
το δηλητήριο που απευθύνεται στην κοινωνία και μόνο.
Τουλάχιστον ας μην ζούμε με την εικονική αλήθεια που τόσο απλόχερα
μοιράζουν σε όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, τα γαϊδούρια που απλά
από το ένα σαμάρι περνάν στο επόμενο.  Ας διαβάσουμε αντικειμενικά
την ιστορία, ας δούμε τα γεγονότα, τις αιτίες και τ'αποτελέσματα όλων
των διεφθαρμένων εξουσιών, ανεξάρτητα από το χρώμα που βάφουν 
την δήθεν ψυχή τους κι ας δεχτούμε γενναία πως είμαστε δούλοι τους.
Αν συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε υπερασπιζόμενοι αυτούς που θέλουν
να μας εξουσιάζουν τότε πάντα θα ζούμε στο δικό τους Ματριξ.

Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως η Εξουσία είναι βλαβερή για τις κοινωνίες
τότε πάντα θα φοράμε ένα σαμάρι στην ψυχή την δική μας και των παιδιών μας.

Πότε θα πάψουμε να είμαστε το Puppet Show τους;

Puppet show



Φιλικά,

Μαρία Ροδοπούλου

Status quo

Κατά κάποιο τρόπο
ένιωθα πάντα στενάχωρα

με τις βαριές θηλυκές αποσκευές

ζαλωμένες μια ολόκληρη ζωή

πάνω σ’ ένα μικρό σάρκινο όχημα

που θυμίζει ελάχιστη ρίζα

ενός τερατώδους μπαομπάμπ

Μεγαλώνω κρυμμένη

ανάμεσα στις άλλες θηλυκές ριζούλες

μες σ’ ένα λιλιπούτειο
εγχειρίδιο ομορφιάς

Στριμωγμένη στο στενό ανελκυστήρα

που όλο προς τα κάτω μας πηγαίνει
τσακώνομαι για να βρω μια θέση
στον κρυστάλλινο καθρέφτη

Κάποτε
φευγαλέα
σκέφτομαι τον ουρανό

και πόσο εύκολα θα τον συναντούσα

αν το μικρό κορμί

που παίζει κρυφτούλι με τ’όνειρά του

πετούσε όλες τις αποσκευές

έσκιζε τις οδηγίες

κι έβγαζε τα μάτια του καθρέφτη
Αν έβαζα φωτιά σ’ αυτό το θεριό
που χρησιμοποιεί το στόμα
τα δόντια

και την γλώσσα μου για να υπάρχει;

Αν έσπρωχνα όλες μας
έξω από τον ανελκυστήρα

και σωριαζόμαστε πρώην πυγολαμπίδες

στο ζεστό χώμα;

Αλλά
και πάλι θα μου πείτε
ποια είσαι εσύ που θα δολοφονήσει

την συνταγογραφημένη θηλυκή αντανάκλαση

ενός μαθουσάλα status quo;




Μαρία Ροδοπούλου

Παρωδία

Μεσόκοπη επιβάτης σε νέο βαγόνι

παραπονιέται

για την παραλειπόμενη  άφιξη
και για την βιαστική αναχώρηση
Τόσο μεγάλη η τσάντα που κρατάει
κι ούτε μια τόσο δα σώα κι αβλαβής ταυτότητα
από τις πέρα-δώθε διαδρομές

Εγκαταλείπεται τρόπαιο μαδημένο
στην κορφή κυπαρισσιού

Ω τι χαριτωμένη παρωδία
που’σαι απόψε, γερασμένη μου
ταιριαστό στολίδι
του ακούραστου πολεμιστή των νεκρών

Μεγάλη η τσάντα

κι ούτε μια τόσο δα μικρή φρέσκια καραμέλα
για να μακιγιαριστεί η ματαιότητα



Μαρία Ροδοπούλου