Κι όμως Είμαι

Ένα καρό τραπεζομάντιλο
ανάμεσα στα λευκά του
το κόκκινο

εγώ
Δειπνώ τα κομμάτια των δρόμων
που κάποτε περπατούσα
η ιούδας
που τρώγει ασήμαντους αποστόλους
Ασήμαντες αφηγήσεις
για τις αιωρήσεις μου
Εξορία στα καταγεγραμμένα

και μια ξόβεργα

για τον θεό
που πάσχει από γεροντική άνοια

Από τον αγκώνα μέχρι τα δάχτυλα
χώμα
κι η γραμμή ζωής μέχρι τη γραμμή θανάτου
αίμα
σβήνουν το ταυτόσημο
ελπίζω
χωρίς να σβήνουν το σημαντικό
Δεν αναγνωρίζομαι
όμως
είμαι

κόκκινη
και κάνω κούνια
αγνοώντας την βαρυστομαχιά
απ’τα πεσμένα μήλα





Μαρία Ροδοπούλου