Η μονοτονία της γελοιότητας

Παύση εργασιών στην φρίκη
για έκτακτο γύρισμα στους αστεϊσμούς

Το σάλιο έτρεχε από την στραβωμένη ψυχή, πύο σαπισμένης πληγής. Ανεπανόρθωτη ζημιά στην σοβαρότητα μιας τετελεσμένης φρίκης.  Μπεκρούλιακες βρυκόλακες και λιγδιασμένες σημαίες μαζί με την επισημότητα που αρμόζει στις καλοντυμένες κουτσουλιές, σφραγίζουν με βουλοκέρι την ανικανότητα. Μια κακομούτσουνη και καθόλου συμπαθητική,  γριά περιφέρεται στους δρόμους με τα στήθια κρεμασμένα στην πλαδαρή κοιλιά, η ξεχειλωμένη κυλότα, σύμβολο του συνδικάτου επαναστατημένων νεκρών.
Μοναδική ένδειξη ανθρώπινης λύπης, το τραβηγμένο λαστιχάκι της ξεθωριασμένης κυλότας. Κρέμεται στο πλάι, σαν ένα μικρό ανεπαρκές σχοινί σωτηρίας ή διαφυγής.
Στα πόδια της, απόψε, σέρνονται managers με σοβαροφανή γυαλιά στα υποκριτικά κουρέλια της ταπεινοφροσύνης και στο κεφάλι της κορώνα μια και μοναδική ώρα θνητής δόξας. Τι θλιβερή η μονοτονία που στα χέρια σου κρατάς.
Σαν ένα φλάουτο που γεννήθηκε κωφάλαλο, ούτε μια νότα δεν άκουσε, μηδέ ξεστόμισε ποτέ. Φιλάσθενες φιλοδοξίες εν όψει. Κακόμοιρο παιδί...
Το βράδυ, μετά την έκτακτη προβολή, έχουμε σουαρέ στο μικρό κοιμητήριο που κρυφά χτίστηκε κάτω από τα θεμέλια του σπιτιού μας. Επίτιμος καλεσμένος, η γελοιότητα.


Μαρία Ροδοπούλου