Δράση - Αντίδραση just for fun! O tempora o mores !

Δύο σκέψεις αυστηρά συνδεόμενες μεταξύ τους αλλά και με τον αφαλό τους.

1ον

Δρω μες στις μαλακοσυντηρητικές μικροαστικές ζούγκλες ανθρώπων
αλλά δέχομαι να πληρώνομαι από τους βαρβάρους για τις πολύτιμες
υπηρεσίες μου.
Αντιδρώ επειδή πρέπει ως μοντέρνα στοχαστική και πλήρως ακυβέρνητη σκέψεως
και ορθολογισμού ενάντια στην προφανή κι αναμενόμενη δράση της ζουγκλοειδούς κοινωνίας
όχι γιατί έχω σοβαρά επιχειρήματα αλλά διότι μου το επιβάλλει η μικροαστική μου αντίληψη περί post modern and post realism τέχνη και τα πτυχία μου πάνω στην οικονομική θεωρία της ανθρωποφαγίας. Όμως είμαι ευαίσθητη.
CEO - πρώτοι στην λίστα ψυχοπαθών.
Όμως δεν φταίω εγώ, φταίνε οι "ζούγκλινοι",
διότι γεννήθηκα στον "αναρχικό όρχι του Πλούτωνα"
και με μετέφεραν στο "καπιταλιστικό αιδοίο της Αφροδίτης" δια της βίας.
Τελικά για όλα φταίει το ψυχοσωματικό σεξ.
Η αρχιτεκτονική του τίποτα που δομείται πάνω στο κενό
μου ταιριάζει απόλυτα, επειδή είμαι αποδιοργανωμένη
και δρω - αντιδρώ για την πλάκα μου.
Και κάπως έτσι περνώ την ζωή μου.
Μεταξύ δράσης και αντίδρασης γιατί γουστάρω and its fun!

Στο ενδιάμεσο τραβάω και μια άνευ αιτίας μαλακία αυτο-επιβεβαίωσης
έτσι διότι γουστάρω, re filo!

O tempora o mores

Με αφήνουν άφωνη οι εξαγριωμένοι οπαδοί των πολιτικών κομμάτων σε σημείο που σκέφτομαι ότι  οι άνθρωποι λογικά βγάζουν μεροκάματο. Για ποιον λόγο άλλωστε να υπερασπίζεσαι τη μία ύαινα ή το άλλο τρωκτικό ή το δείνα όρνεο αν δεν υπάρχει προσωπικό όφελος;  Δεν μπορεί, σκέφτεσαι μικροαστικό μου φιδάκι, κάτι καλό θα βγει για τη πάρτη μου απ όλη την μοντέρνα ιστορία του Τιτανικού συνδυασμένη με τον μύθο Σόδομα και Γόμορα έστω και αν είναι μόνο να ακουμπήσω στα χείλη μου για λίγο το γκράαλ του κέρδους, της ηδονής, της ευαρέσκειας και της ματαιοδοξίας που προσφέρει η απόλυτη εξουσία πάνω σε ζαλισμένα, πεινασμένα (μάλλον για τα ίδια πράγματα) ανθρωπάκια. Και το βράδυ που ξαπλώνεις μετράς τα γευστικά αλλά λιγοστά αργύρια σου με λαχτάρα και προσδοκάς πότε αχ πότε θα γίνουν περισσότερα. Δεν ξέρεις, βρε κουτό φιδάκι, πως το είδος σου ποτέ δεν θα περπατήσει αλλά πάντα θα έρπει με τον φόβο ότι κάποιος κάπου κάποτε θα σιχαθεί να το κοιτάει και θα γίνει ένας μικρός λεκές που θα τον σκορπίσει το πρώτο αεράκι της αιωνιότητας; Αλλά κοιτάζεσαι στον λιγωμένο καθρέφτη σου και πίσω από σένα βλέπεις κι άλλους οπαδούς κι άλλους... που ακολουθούν εσένα αυτή τη φορά και ω τι γλύκα να νιώθεις ότι υπάρχει μια σάρκινη, πρόθυμη ουρά ... αν κι έχεις κι απ αυτή απλά τη δική σου προτιμάς να μη τη βλέπεις.
Μικρό κουτό μου φιδάκι, ήρθε η ώρα να κατηγορήσεις τον θεό που σ’έπλασε εύπλαστο, εύκαμπτο και έρποντα. Διαφορετικά, θα πρέπει να στραφείς ενάντια στην ουρά. Όχι την εξ αγχιστείας αλλά την εκ γενετής. Βέβαια τι να κάνεις κι εσύ; Συντάσσεσαι με τα "ήθη" των καιρών.
Ξοπίσω σου εξάλλου μια στρατιά οπαδών οποιοδήποτε σκοπού, αιτίας, και κάλπικης ιδεολογίας.

Περαστικά μας κι εις ... χαμηλότερα (υπέδαφος δλδ)

 Μαρία Ροδοπούλου