Γκρίζο

Αφιερωμένο σ’ εκείνες
και στα παραμύθια
που έχουν το θράσος να ζουν

Πόσοι λίγοι έχουμε απομείνει
κρυμμένοι κάτω από το φως νεκρής γαίας
και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι
ότι ξεμείναμε από χρόνο
αλλά ποιος θέλει να ζει για πάντα
σκέφτεται εκείνη που σκουπίζει
το στόμα από την άνοστη γεύση των ωρών
κρέμομαι από τις νυχτερινές νότες
και τον ρόγχο ετοιμοθάνατης  θέλησης
πικρό σάλιο πικρό φιλί
κι όλα αυτά γιατί;
Εσύ που κατοικείς σε παρόμοιες γωνιές
καταλαβαίνεις
Μαζί περπατήσαμε τις αχανείς ερήμους
της γκρίζας κάμαρης
με άδειες από πρόσωπα κορνίζες
αλλά γεμάτες λύπη κι υγρασία
Κάποτε μας σκότωναν με σφαίρες
τώρα αρκεί η αφλογιστία
των αποστάσεων
ξεκουμπώνει την ψυχή της
όλα διαβασμένα
κι όλα άγνωστα
είμαι ο θρήνος που γεννιέται
κάθε που ο ορίζοντας πεθαίνει
Τόσες φορές βασίλευσαν τα μάτια
ήρθε η ώρα να βραδιάσουν…
Εκείνοι κι η Σταχτοπούτα
εμείς κι η Χιονάτη
ναι
έρχεται η στιγμή
               που το γκρίζο τους με το λευκό μας απαντιέται
αλλά μόνο εμείς

                      Αιμορραγούμε




Μαρία Ροδοπούλου