Κι εμείς που διασχίσαμε
ολάκερο τον Θάνατο,
απ’άκρη σ’άκρη
με μάτια ορθάνοιχτα
τον σπείραμε
κοιτώντας άναυδοι
την πτώση παλαιών Θεών
εμείς που γευτήκαμε αίμα
χωρίς να πιούμε σώμα,
και θρέψαμε
των νεκρών την ακοή
με το μουχλιασμένο σίτο
μιας ανέμελης θρησκείας
δεν γνωρίζαμε
ότι το χώμα μνήμη κρατά
απολύοντας τους αναμάρτητους
εμείς , ω ναι, εμείς
πως ζωή πάλι θα εφεύρουμε
τώρα που μας τέλεψε
ο επτάζυμος πηλός
Εις μνήμη μιας εξαιρετικής συγγραφέας και φίλης
της Φράνση Παπουτσάκη
Είθε φίλη μου να είναι ανάλαφρο το χώμα
που σκεπάζει τον πηλό σου
Μαρία Ροδοπούλου
