Πίνοντας τσάι ένα χειμωνιάτικο πρωινό...

 Οι πρωινοί ήχοι θρυμματίζουν τα όνειρα στα περβάζια
και οι ρίζες του ουρανού εισχωρούν βαθιά στο σκοτεινό δωμάτιο
Στέκεται στο παράθυρο που διαιρεί τον κόσμο
πίνοντας τσάι με τζίντζερ
Ανασαίνει
τη μελαγχολία των γυμνών δέντρων
που βαραίνουν απ’ το γκρίζο του χειμώνα
Μια καρδερίνα στέκεται αναποφάσιστη
πάνω σε ένα κλαδί της λεμονιάς
ενώ στο βάθος μια βιαστική αμυγδαλιά
έχει καρφιτσώσει πάνω της ζαφείρια
Κι η σιωπή μέσα της
για λίγο εξιλεώνεται
καθώς ένας κότσυφας περαστικός
κελαηδεί περιφρονώντας τη λύπη των ανθρώπων

Όμως η σκέψη εκείνη ριζωμένη
στο νου ετούτης της γυναίκας

Ακόμα κι αν επιμένουν οι θνητοί
τη φύση τους ν’ αγνοούν
οι εποχές περνούν και στο διάβα τους
εμείς
πεσμένα φύλλα φθινοπώρου
έρμαια της ανελέητης αιωνιότητας


Μαρία Ροδοπούλου