Και κάπως έτσι άρχισα να καπνίζω εφιάλτες στα κρυφά
όσο παρατηρούσα νωχελικά τις σκιές να κατακτούν τα χέρια
ένα γυμνό σαλιγκάρι αφήνει μεταξένιο ίχνος
πάνω στον μαυρισμένο ουρανό
καθώς η ματωμένη εποχή χύνεται πάνω σε λευκό χαρτί
είναι εύκολο να φεύγεις, δεν είναι εύκολο να επιστρέφεις
μουρμούρισε το μολύβι
αποφεύγοντας τις κατεστραμμένες ρώγες των δαχτύλων....
Αν κάποτε για μένα σας μιλούσα
θα ονειρευόσαστε ατέλειωτους χειμώνες
Συντρίμμια οι θνησιγενείς ναοί σας
Σκισμένα τα πανό προσωρινών θρησκειών
Ασπρόμαυρες διαφημίσεις
γραμμένες σε γυμνά κρανία
Αν κάποτε για μένα σας μιλούσα
σβησμένους ουρανούς θα τραγουδούσατε
Στείρες θάλασσες με ορθάνοιχτους βυθούς
Νεκρά φεγγάρια κρεμασμένα
στα χείλη μιας νεόκτιστης Βαβυλωνίας
και τη βροχή ν’ αρνείται επίμονα
το μελανό στόμα σας ν’ αγγίξει
Αν κάποτε για μένα σας μιλούσα
θα ήταν τον μήνα
που πάντα την άνοιξη προδίδει
Θα γιόρταζα μαζί σας
την Μέρα των Νεκρών
και θα σας φίλευα το πολυκαιρισμένο σώμα
τότε
θα πλημμύριζε ο κόσμος αίμα
Θα κινδυνεύαμε όλοι μαζί
να πεθάνουμε ξανά στην ίδια πραγματικότητα
Μαρία Ροδοπούλου
