θα μαζεύει τις ανάσες της
στο στήθος του απόψε
σε μια μαργαριταρένια πολιτεία
εκεί που η νύχτα δεν έχει σημασία
-εγώ ψιθυρίζω κόψε αργά μα κόψε βαθιά-
μέσα από κύματα ονείρων για κείνη
παράσταση με νούφαρα θα στήνει
θα της χρωματίζει τα μάγουλα
με το δικό μου χρώμα
κάτω από ξένα αστέρια
θ' αφήνει δάκρυα σε νέο σώμα
Κι εγώ γυμνή ψιθυρίζω στον καθρέφτη
Κόψε αργά μα κόψε βαθιά
Οι χαρακιές απόψε στους καρπούς μου
Μαύρη θάλασσα και μια υγρή στεριά
Δαγκωμένα χείλη μα τα μάτια μου στεγνά
Όλη κι όλη Μια γυναίκα μοναξιά.
Μαρία Ροδοπούλου (c) 2007
3 σχόλια:
"Τη μοναξιά να μη την φοβηθείς
μα μην την κατοικήσεις.."
Πολύ όμορφο Μαρία μου και πάντα με τις υπαρξιακές
κι εναγώνιες αναζητήσεις σου.. Καλό σου βράδυ..
"μου φωναζε
μην μείνεις
σ'κεινα τα
ερείπια
μια λάμια
κατοικεί
και εσενα
με λύσσα αναμενει..
τι άδικο!
δεν ειχα καταλάβει
πως εγω ήμουν
αυτο το ανήμερο θεριο.."
τακη μου...
καλησπερα..ευχαριστω..
...εγώ πάλι αν φοβάμαι κάτι, είναι η ανέκφραστή μου μοναξιά ...
... με πνίγει ...
Δημοσίευση σχολίου