11 Ιαν 2009

O Θρήνος της Μίριαμ




Ανήμπορη λύπη

πόσο καιρό ακόμα
στήθια θα τέμνεις
σκορπίζοντάς τα
στον άνεμο

ιστία για να σαλπάρει μίσος αλλοτρίων;

Ω Θεέ μου

Και εγώ ονειρεύομαι
Χίμαιρες αίμα
Και φόνους
Στις παιδικές χαρές

όπου αλλόκοτα όντα
ψυχές εκτρέφουν
για να ταίζουν τα μεστά θεριά
του νου τους

Θολώνουν τα μάτια , Κύριε

Δίχως άρμη
Δίχως δάκρυ

Τα όνειρα μ’αφήνουν

Δεσμώτρια ανίερων Πόθων Ζωής

Κοίταξέ με!

Δεν είμαι όμορφη έτσι όπως στέκομαι
άγαλμα στη κορφή του βράχου ;

Γερασμένη Κόρη Πρώην Ανθρώπων
ατενίζω σάρκινα ναυάγια

Κύριε
Μαρμαρωμένα τα δάκρυα κι απόψε!

Κι όλος ο κόσμος

Αχ όλος ο κόσμος
Μόνο μια στάλα πίκρα
Στην άκρη των χειλιών μου


Υγ.

Και που να κρυφτώ, Kύριε
Τα βογγητά
Να μην ακούω;

Ούτε μια καρδιά γενναία
Δεν απέμεινε
τούτο το φοβισμένο σώμα
να φυλάξει

Ούτε ένα άγγιγμα μικρό
στα πολυκαιρισμένα πλήκτρα
του ονόματός μου

λίγη παρηγοριά να δώσει
στις μαύρες νότες της ψυχής μου ...



Μαρία Ρ.


Και δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι
Υπάρχει κανείς που θα νιώσει την απουσία;



2 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Πως να κρατήσω το θάνατο
στα μάτια

Είναι βαρύς για τα δικά μου
βλέφαρα

Φώναξα να μ' ακούσεις
μα έγειρες το βλέμμα σου αλλού

Κι ύστερα το παρέσυρε η βροχή
κι έγινε καταιγίδα

Έτσι έμαθα να κυνηγώ φαντάσματα
και να δαγκώνω υποσχέσεις άνοστες
που μου ‘καιγαν τα χείλη

Κλείδωσα τις σιωπές μου
μες στις χούφτες μου
κι έγινα εγώ ο θάνατος κι έκαψα
τη ζωή μου

΄Εβγαλα την καρδιά μου,
την ξερίζωσα
να χεις να πίνεις το αίμα μου κάθε
που θα διψάς

Που να σκεφτώ η τρελή
πως έβαφες μ αυτό τα άχρωμα όνειρά σου..

Πώς να ουρλιάξω Θάνατε
που μου κρατάς το στόμα μου κλειστό
αιώνες τόσους..

Χρίστος Σιψής είπε...

Εκ του σκότους μου
Κύριε
σε ικετεύω
λευκαυγή δώσε μου όνειρα
ξανά

χίμαιρες ληξιπρόθεσμες
αιώνιες να πιστέψω
σιωπής θωπείες
ματιών φωνές
σωμάτων...

Κύριε
σε ικετεύω
-εκ του σκότους μου-
δύναμη δώσε μου
τα παλιά λάθη νέα να ξανακάνω

έρωτα να μονάσω και πάλι
πόνο να χαρώ
αυτό που δε λεγεται να ακούω
κι αυτό που δε δίνεται να δέχομαι

Μα πάνω από όλα
Κύριε
σε ικετεύω

Αγνόησέ με.
εκ του σκότους σου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive