προσγείωση

Δεν ονειρεύομαι, μου είπε χαμογελαστή,
γιατί σαν το πρωί ξυπνώ
αιμορραγώ οδύσσειες από το δεξί στήθος
και θαρρώ πως ακόμα υπάρχει ακαλλιέργητο νερό
Ύστερα καταλήγω να βραδιάζω με μια πόρτα υποσχέσεις
και ένα κλειδί που σιγά σιγά βυθίζεται στα δουλεμένα κύματα.

Άλλοτε βέβαια τα ταίζω μάτια και ως ελάχιστη ανταμοιβή
κρατώ για λίγο ένα μικρό κύμα στα φθαρμένα γόνατα.

Εγώ πάλι, της αντιγύρισα, ποθώ τον θάνατο μιας απογείωσης.
Όταν δεν είμαι πολύ χαμηλά στη γη
έτσι ώστε να αλυσοδεθώ σε επιθυμίες
-δικές μου, των άλλων δεν έχει πολλή σημασία -
και δεν είμαι πολύ ψηλά στον ουρανό για να μεθύσω νέφη
και να πιστέψω άλλη μια φορά πως μπορώ.
Ναι κι ας δίνω πάντοτε την ίδια απάντηση στην αεροσυνοδό
όταν με ρωτάει τι έχω πιεί.
Όλη μου την ζωή της λέω ντροπαλά
και θυμάμαι την Μαρίζα που κατά λάθος
αγαπήθηκε σε ένα φτηνό δωμάτιο αιμορραγώντας κι εκείνη χίμαιρες.
Αλλά όχι από εκεί που όλες οι γυναίκες στάζουν ουτοπίες
μα από τα ρουθούνια καθώς χυνόταν το σπέρμα της
πάνω στα γαριασμένα σεντόνια της καθημερινότητας

lights off position for landing


Λίγο πριν την καταστροφή της είπα εμπιστευτικά
«Και μην νομίζεις ...
Ξέρω ότι όλο αυτό το χώμα γύρω μου
από τα μάτια μου κυλά κάθε φορά που προσγειώνομαι»


Μαρία Ρ.


πάει καιρός που μίσησε τα ηλεκτροσόκ παγιωμένων πτήσεων
και δεν αναζητά ναυλωμένες προθέσεων απογειώσεις
Της αρκεί να κρατά η ίδια το τιμόνι
Μόνη οδηγείται στην γεωμετρική πρόοδο της αδρεναλίνης