11 Μαρ 2011

Κάθε που χαράζει ...


Μπορεί να έχω λίγο παραφρονήσει
αλλά κάθε που ανατέλλει
γεμίζω τύψεις
Συνέχεια σκέφτομαι
"Η μέρα που τελείωσε ο κόσμος"

Κι όλο γερνώ κι όλο γερνώ

Ανάμεσα στις ελπίδες
και τις ενοχές εξοικειώνομαι με τον τίτλο
Που και που κλαίω
για να μην με λησμονήσουνε τα μάτια
Έρχονται φορές
που φίλοι αφήνουν στο κατώφλι μου
ένα ματσάκι λευκές βιολέτες
και φεύγουν χωρίς να διακόψουν την απόσταση
Τις ακουμπώ στα χείλη
Προσεύχομαι να μην βουλιάξουν
Θα έλεγε κανείς
πως επωφελούμαι τρυφερότητας μακρινής
Αποφεύγω τις ευθανασίες
Απλά απεργώ του μέλλοντος

Ίσως να έχω λίγο τρελλαθεί
αλλά κάθε που χαράζει
μέρα χθεσινή
μυρίζουν οι βιολέτες


"Και καταντά το αύριο πια
σαν αύριο να μην μοιάζει" Κ.Καβάφης



Μαρία Ροδοπούλου

4 σχόλια:

Γεωργία είπε...

Η τρυφερή σου πλευρά...

Μαρία μου :)

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

γιατί μου 'τσαλακώνεις' το hard image? :P:P

Καλησπέρα Γεωργία μου :)

(το έχω πει...όλοι έχουμε μία, άλλοι πιο φανερή άλλοι πιο κρυφή και άλλοι είναι ολόκληρη η ύπαρξη τους βελούδινη ;) )

Δεσποινα Κολατσιδακη είπε...

αχ αυτη τη μακρυνη τρυφεροτητα! ποσες απεργειες υποσχεσεων εξαργυρωνουν!!

στα μετρα μου..

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

μακρυνή τρυφερότητα...ό, τι δεν αγγίζεις δεν σε πληγώνει κιόλας. από μακριά μόνο το αγαπάς

καλησπέρα Δέσποινα. Καλό σ/κ :)

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive