Προσμονή σε λέω

Στο όνομά σου
ελεύθεροι πολιορκημένοι
τα σκιαγραφημένα βήματα

Όμως να σε βρω πριν σε νοσταλγήσω

Πορείες να εφεύρεις
πετώντας παραπληγική πυξίδα
Μην με ξεχάσεις
δεμένη
στους ακρωτηριασμένους ορίζοντες

Λύσε με
πριν γεννήσουν ικεσίες τα ψαλίδια

Χώμα φιλά
το λευκό δωμάτιο
καθώς στερούνται ανάσα
οι αποχαιρετισμοί

Πως αλλιώς
προσμονή
θα σε φιλοξενήσω
με τόσους τοίχους
στα μάτια υψωμένους;


Απόκαμα να χτίζομαι σε ορισμούς βυθών φυλακισμένων


Μαρία Ροδοπούλου