Βαβυλώνιες Γλώσσες

Μας πυρπολούν οι αλαζονικές μέρες
Κοιμούνται τα χέρια των παιδιών
και εμείς καπνίζουμε άφιλτρες τις στάχτες
Ούτε μια μαργαρίτα τριγύρω να μαδήσουμε ευχές
Ούτε ένα βατόμουρο όνειρο να υποκριθούμε
Καταπατημένα νησιά τα μάτια μας
λησμόνησαν τον απόπλου
ολούθε απλώνεται στεριά
μήτε μια στάλα Θεού να δροσίσουμε το μέτωπο
Τσακώθηκε ο Οδυσσέας με τα ταξίδια
Το κερί σφράγισε το στόμα
και η θάλασσα έβαλε διόδια στους πνιγμένους
Ενηλικιώθηκαν οι πεθαμένοι ζηλωτές
Ωρίμασαν οι σταυροί
Το χρυσόμαλλο δέρας γέμισε αιμοδιψείς ψείρες
Ο Ιούδας έζησε
Ίδρυσε ανώνυμη εταιρεία κλώνων
Στο τέλος έγινε Γενικός Γραμματεύς των Ηνωμένων Φαρισαίων
Πλησίασε τώρα πιο κοντά
να σου απαγγείλω ένα ποίημα για την αγάπη
Κάποτε θα μας βρούνε, υποσχόμαστε ο ένας στον άλλον
κάτω από τα χαλασμένα πεζοδρόμια
πιο μακριά από τα συναρμολογημένα δεκανίκια
που βρέχει ο βοριάς
κάτω από τις πληγιασμένες κλειδαριές
και τα κατεβασμένα ρολά στα πρόσωπα
πιο ψηλά από την νομιμοποιημένη απελπισία
και τον πλειστηριασμό της αρμύρας μας

Κάποτε θα μας βρούνε
στην γη που δεν θερίζει τα σπαρτά της
για να τρέφονται
παγωμένα σκιάχτρα με βαβυλώνιες γλώσσες


Μαρία Ροδοπούλου